Dikke billen (tja.. en bedankt!)

Waar ik het in mijn vorige blog nog had over de 'rouw' voor de keuze het bij 2 draakjes te laten, wil ik het vanaf deze keer toch even over een andere boeg gooien. Want ik noemde het al kort, ik zou op korte termijn met marathontraining willen beginnen. Enfin, de 1e stappen zijn gezet, maar daar kom ik verderop in mijn verhaal nog even op terug. Laten we bij het begin beginnen.

Augustus 2010

Ik reed de auto van Leon in de prak. Zo, bam, op de snelweg. Klapte met zijn (verlaagde) sportauto vol achterop mn voorganger (hoge bak) die remde voor de auto ervoor. Alles was net 1 baan geworden en we trokken juist weer lekker op, dus het kwam als een complete verrassing. Ik gilde nog NEEEEEEEEE, alsof dat ervoor zou zorgen dat de auto op tijd stil stond. Maar nee, ik zag de motorkap als een blikje fris in elkaar verschrompelen. Leons gezicht en zn hand tegen zn voorhoofd slaan, toen hij zn auto terugzag, zal ik nooit vergeten. Ik had inwendige kneuzingen (genezingstermijn onbekend) en een blijvend geestelijk trauma opgelopen. Ik kan nooit meer zonder angst in een auto zitten. Files en drukte op de weg, zal nooit meer hetzelfde zijn. Maar Goed, ik leefde nog. 

Die dag veranderde er iets in mij. Ik wist dat ik moest afvallen en regelde een afspraak bij een dietist. In september 2010 begon ik aan mijn afvalrace. In 4 maanden viel ik ruim 30kg af. Hatsa, zo van maat 46 naar 36/38. Ik begon met rennen. Eerst voor de 5k (1e keer voor een tijd in juni 2011), toen voor de 10, vervolgens opbouwen naar de 15..

Augustus 2013

Tijdens de colorrun begin augustus kwam ik maar niet vooruit.. wat was er toch mis? Ik snapte er niets van. Net ervoor rende ik zo 15k, en nu had ik de moeite al om de eindjes voor de 5k aan elkaar te knopen. 2 dagen later kwam het antwoord, 2 streepjes. BAM! Ik zou mama worden. Hoewel ik met dat feit heel blij was, dacht ik ook.. daar gaat m'n marathon. Trots als ik was op mn tot dan toe behaalde resultaat, zag ik mijn droom als een slap kaartenhuis in duigen vallen. In die maanden kwam ik zo'n 30-35kg aan. Pff.. 3 weken na mn bevalling was de marathon van Rotterdam. Blij met Max in mn armen, maar verdrietig dat ik mn droom niet waar had kunnen maken. Ik sprak met mezelf af: I'll be running it someday! Iets wat ik totaal niet waar zou maken (op korte termijn).

Juni 2015

Inmiddels weer zo'n 25kg lichter en getrouwd met Leon, de afspraak gemaakt hebbende 'het komt wanneer het komt', begonnen we aan nr2 (klinkt zo lekker zakelijk, mja t is nu eenmaal iets minder romantisch als je er iets meer gepland mee bezig bent). En ja hoor, de 2e maand was het raak. Weer 2 streepjes. 'Na deze ga Ik echt voor de marathon' sprak ik met mezelf af. Weer kwam ik zo'n 25-30kg aan, fijn als je al niet op je oude gewicht zat.. In maart 2016 werd Sofie geboren. Door veel gehannes met haar gezondheid en alle gebroken nachten stond m'n hoofd helemaal niet naar afvallen en rennen, hoewel het wel bleef knagen. En in plaats van af te vallen, kwam ik alleen maar aan. Tot ik 2 maanden geleden besloot dat het klaar was. Ik was er klaar mee. De knop was weer om. Ik regelde een nieuwe afspraak met mn dietist en besloot dat het toch echt tijd was mn droom waar te gaan maken: het rennen van de marathon.

Heden

Ik had een flink aantal weken om me geestelijk voor te bereiden op de start van mn afvalrace, en het beginnen met rennen. Voor het rennen gebruik ik 'start to run' met evy. Maar ach ja, een paar kilootjes minder is met rennen is geen overbodige luxe, let's face it. En tja, dan kom je vanzelf een keer bij de titel van deze blog, want die heb ik nu eenmaal ook niet echt uit het water gehengeld.

Een paar weken geleden waren Leon en ik en de kids aan het fietsen. Leon op zijn fiets, ik op m'n mamafiets, Sofie voorop en Max achterop. We hadden net even een korte pauze gehouden en ik wilde weer opstappen. Klein als ik ben met m'n ongeveer 1.63, kan ik alleen op de fiets komen als ik bijv naast een stoeprand sta. Anders liggen we denk ik met z'n 3 zo hoppa op straat.. enfin, ik wilde dus opstappen. En toen kwam daar opeens Max: 'Mama dikke billen'. Euhm, pardon? Hoewel Leon zei: 'hij weet niet wat hij zegt joh' kwam het wel even binnen. Ik ben mama. Met dikke billen. Wat ik al wist, en zo verschrikkelijk vind, nog eens keihard door dit 3jarige eigenwijze draakje bevestigd. 

Gelukkig stond de afspraak bij de dietist op dat moment al gepland en was die net iets meer dan een week later. En toen ik daar voor m'n consult kwam vorige week, toen drukte de waagschaal me ook nog eens met de neus op de feiten (bijna hetzelfde gewicht als op het einde van mijn zwangerschap van Sofie). Ja, dikke billen en een zwaar onacceptabel gewicht. Ik sprak met de dietiste af dat ik over 9 weken pas een tussenstand zou krijgen van mn afvalrace (tussendoor wel consulten, waardoor zij de voortgang kan 'bewaken'), net voor mn 1e op tijd geregistreerde 5k run. Thuis was ik echt even uit m'n doen. Ik snotterde een pak zakdoekjes vol, sliep een nacht (nog slechter dan normaal) amper en ergens aan het einde van de volgende dag wist ik mezelf eindelijk te herpakken. Vanaf nu zou het alleen maar beter kunnen worden. Gaan worden. Ik wist het zeker.

Belofte

Ja Max, mama gaat weer afvallen en is gemotiveerder dan óóit om die marathon te rennen volgend jaar. Ongeacht of elke nacht een gebroken nacht is met Sofie, hoe erg jij me soms ook tot waanzin drijft met je peutergedrag en hoe ik gebroken ook ben aan het einde van de dag, ondanks het werken, leren, sociale activiteiten.. Max, ik beloof je dat ik een gezondere en sportievere mama voor je zal zijn. Met mínder dikke billen dan nu. Want helemaal weg? Nee, dat zullen ze nooit gaan liefje. Maar I'll try make it the best result I can. 

En misschien is het tot die tijd ergens wel goed, als je zo nu en dan eens pijnlijk eerlijk tegen me bent.