Die van mij, keuzes en kinderen.

Je hele leven, wie je bent, opgeven, om dat van een ander in goede (en dat blijft afwachten, want helaas zijn wij als ouders niet de enigen die invloed op onze kinderen hebben) banen te leiden.

Toen was ik zwanger. Er klopte een hartje in mij, een centimeter of dertig onder dat van mijzelf. En nog leek het een ver-van-mijn-bedshow. Eerst zien, dan geloven. En wat ik verwachtte was een wonder, een miraculeus ontwaken van al mijn moederinstincten. Want zo gaat dat.

Ineens ben je moeder. Ineens attendeer je iemand niet meer gewoon op een vlek op zijn wang, maar maak je een tissue nat met je eigen spuug en veeg je het weg. Ineens weet je allerlei mooie frutsels te knutselen, je kunt spontaan met een naaimachine overweg om te zorgen dat broeken zo lang mogelijk meegaan en ineens heb je alle geduld van de wereld. Dat is namelijk een moeder. Die is niet meer van zichzelf, maar een archetype geworden. Een personificatie van alles wat veilig, vertrouwd en, tegen de tijd dat een kind in de puberteit komt, strontvervelend is.

Dus op het moment van bevallen waren daar de angst dat ik nooit meer Laura zou zijn en de zekerheid dat ik altijd moeder zou zijn. Dacht ik.

Dat vaak beschreven oergevoel tijdens een bevalling?

Geen idee. Ik vond het wel gezellig: een co-assistent, verloskundige, gynaecoloog, drie verpleegsters. Want Ravi lag in stuit, dus moest ik in het ziekenhuis bevallen. Drukte alom, blijkbaar was het interessant dat ik koos voor een vaginale bevalling in plaats van een keizersnede (de keuze was eenvoudig, ik ben namelijk doodsbang voor operaties. Natuurlijk alsnog grote kans op keizersnede, maar eerst maar eens gewoon proberen). En ja, ik heb tot het moment suprême liggen kletsen. Het deed geen zeer, het was wel warm. Hard werken, dat mag ook wel, als je een kind op de wereld wilt zetten. Besefte me gelijk dat ik een bofkont was, met zoveel steun en zo weinig moeite. Dat wel.

Het spontaan ontwaken van supermammakrachten?

Uhhh... nou, ik was vooral moe. En ik wilde naar huis. Versieren, geboortekaartjes regelen. Ravi showen aan iedereen. De eerste die ik naar binnentrok toen we vijf minuten thuis waren, wist niet wat hem overkwam (ja, hij kende ons wel). Hoe goed ik me ook voelde, het was gewoon goed. Niet bijzonder, niet onoverwinnelijk. Gewoon goed. Ravi, en twee jaar later Faye, zijn gewoon mijn kinderen. Er was gewoon plotseling iemand voor wie ik een vrachtwagen zou tegenhouden, al hoop ik hen te leren dat ze uitkijken voor het oversteken. Voor wie ik door het vuur zou gaan, nachten wakker zou blijven, kots met mijn handen (of in het geval van Faye, met mijn decolleté) zou opvangen en die ik na het spugen alsnog zou knuffelen en kussen (na het wassen van mijn handen, en het beddengoed). Iemand tegen wie ik boos doe, als hun gedrag gevaarlijk of onverantwoordelijk is, terwijl ik nog net zoveel van hen houd als daarvoor. Gewoon. En ik ben nog steeds gewoon Laura.

Geen veranderingen dan?

Wat verandert voor mij, is dat ik steeds vaker merk dat 'gewoon Laura', misschien wel gewoon goed is. Soms heb ik het idee dat ik maar wat doe. Dan zit ik opeens met twee brullende leeuwen aan tafel en kan ik het lachen niet helpen. Dan eten ze maar een keer wat minder en zingen we nog een liedje. Of zelfs, dan eten ze maar een keer niet en dansen we de hele kamer rond. Ze zijn gezond (en daarbij hebben we al alle geluk van de wereld!), ze zijn over het algemeen vrolijk, ze zijn vriendelijk, ze zijn nieuwsgierig. Blijkbaar doe ik iets goed. Ze zijn koppig, ze durven zich te laten zien. Boos te worden, te huilen. Blijkbaar doen zij het ook goed. Gewoon goed. Want wat ik vroeger (v. M., voor Mamma) nooit kon, namelijk de humor, het plezier en de ironie in kleine dingen zien; gaat me nu fantastisch af. Ik geniet van het geklets, van de ontwikkeling, van het lachen en van het huilen. Omdat ze mogen huilen. Omdat ze kunnen lachen. En omdat het zo gewoon is, dat ik me erover blijf verbazen. Die verbazing hoop ik vast te houden de komende jaren. Ik denk dat dat mijn supermammakracht is. Me verbazen en verwonderen over alle gewone dingen.

En nu?

Het is hier over het algemeen een bende. Niet een Rob-de-Geus-hier-zou-ik-nooit-willen-slapen-eten-of-wonenbende, maar er ligt speelgoed. Er is altijd was. Ik vergeet wel eens de spinrag van het plafond te halen, ik sop niet elke dag de wc en ik dweil niet elke drie dagen de vloer. Kan ik me voor schamen, en dat heb ik ook gedaan. Maar mijn kinderen zijn vrolijk. Ze zijn thuis. Ze weten dat ze geliefd zijn. Mijn knutsels zijn vast ondermaats, ze lusten niet alles wat ik kook. Maar ik heb tijd om te knutselen met ze, tijd om te koken. En dat is alles waard. Daarin ben ik een gigantische bofkont. Ik mag dagen doorbrengen met Ravi en Faye. Ik heb de kans om ze soms even zat te zijn, om ze achter het behang te willen plakken en om ze op de meest onhandige tijden te kunnen troosten en knuffelen. Dus ook als ik boos ben, als ze allebei vervelend/dwars/tegendraads zijn, weet ik als geen ander: ik ben een bofkont.

Natuurlijk heb ik een mening, net zoals ik v.M. een heleboel prachtige en verantwoorde principes had. Het is een voorrecht van mens zijn, dat je een mening mag hebben. Het is een plicht van mens zijn dat je je mening spaarzaam en met grote voorzichtigheid ventileert. Want ik maak keuzes die ik een ander niet wil en niet kan aanraden. Ik kan alleen vertellen over 'Die van mij'. Mijn kinderen. Mijn keuzes. Mijn alles.