Die trotse lach was onbetaalbaar.

Hij is trots en niet zo’n klein beetje ook. Hij straalt van oor tot oor want het is hem gelukt. Niet dat ik ook maar 1 seconde heb getwijfeld of het hem zou lukken want de cursus is zo opgebouwd dat succes verzekerd is. Naast dat blindtypen natuurlijk een hele handige vaardigheid is om te beheersen, denk ik nu, na afloop dat ik het vooral iedereen zou aanraden die een kind heeft die een succesnummer, een boost voor zijn of haar zelfvertrouwen kan gebruiken.

Want als deze typcursus hem iets heeft gebracht dan is het een succeservaring. Iets kunnen wat een ander (nog) niet kan. Want een typediploma is toch wel even iets anders als een veterstrik-diploma, een Pieten-diploma of een zwemdiploma. Die diploma’s heeft eigenlijk iedereen wel, met een typediploma is dat anders. Hij vindt school lastig, cijfers dansen voor zijn ogen, min, plus en keer het is voor hem net zo ingewikkeld en onoverzichtelijk als een toverspreuk. Tijdens de periode dat de kinderen thuisonderwijs hadden zag ik voor het eerst van dichtbij wat school al had gezegd, letterlijk brak het zweet bij hem uit op het moment dat rekenen op het programma stond. Krampachtig probeerde hij te begrijpen wat de bedoeling was maar het was hem overduidelijk geheel onduidelijk. Hij zat in groep 8 en het zoeken van een middelbare school was lastig want waar moet je heen als je taal heerlijk vindt maar het rekenwerk van je broertje uit groep 4 nog te ingewikkeld voor je is? Gelukkig bleek er een school te zijn waar ze echt kijken naar het kind. Het reizen bleek haalbaar en hij raakte gewend aan het idee dat hij naar een andere school zou gaan als zijn vrienden. Er was echter een ding waar hij tegen aanliep. Vrijwel alles zou via de laptop gebeuren op deze school. Nou was hij niet computervreemd maar het was toch vooral gamen wat hij deed en daar leer je wel iets van maar niet blindtypen en zeker niet op de juiste manier.

De cursus begon hij bloedfanatiek en hij zag het meer als een game dan als een cursus. Het leren ging heel snel maar toch kwam er de klad in. Hij had er geen zin meer in. Ik heb dat eerst zo gelaten. Het mooie van de cursus is namelijk dat je het op je eigen tempo kunt doen. Niet erg dus als je er even geen zin in hebt maar uiteindelijk moet je er wel weer mee starten. Waar ik in mijn hoofd al bezig was met “Hoe ga ik hem er weer zo ver krijgen dat hij weer begint?”, bleek dat totaal overbodig. Hij pakte de cursus er zelf weer bij en ging weer net zo fanatiek verder als dat hij gestart was. Steeds enthousiaster werd hij, steeds sneller kon hij typen en steeds minder fouten werden er gemaakt. Het einde kwam in zicht en toen vond hij het toch wel even spannend worden, want wat als het tijdens die toets niet lukt. Die zorgen waren totaal overbodig want glansrijk behaalde hij zijn typdiploma. Enkele dagen later lag er een grote envelop bij de post met daarin zijn typediploma. Die overduidelijk trotse lach toen hij het diploma aan al zijn broers en zussen liet zien, die was onbetaalbaar. Niet alleen voor mij om te zien maar zeker ook voor hem want hoe fijn is het om te beseffen dat je trots op jezelf mag zijn. Je zult het vast en zeker al begrijpen, die typecursus houden we erin. Nog een jaartje wachten en dan gaat River eraan beginnen.