Die ontglipte traan

Het valt me zwaar. Altijd maar sterk zijn. Altijd rechtop staan. Altijd de vragen beantwoorden. Mijn schouders zijn stijf van het gewicht dat erop drukt. Maar ik moet wel, ik heb geen keus.

De zwangerschap van Nilóu was allesbehalve een roze wolk. Die onzekerheid, het vertrouwen dat ik kwijt was in mijn lichaam, de angst voor de toekomst heeft me genekt. En ik ga maar door en door. Ik had de hoop dat ik rust zou vinden na de operatie, dat de lijn zou stijgen en alles weer wat positiever zou zijn.

Helaas. De oplosbare hechtingen die zijn gebruikt voor de lipsluiting lossen niet op. Haar lichaam stoot het af wat resulteert in elke week minimaal één keer met spoed terug naar de plastisch chirurg die een sneetje maakt in de wond en vervolgens de hechtingen eruit plukt. Tel daarbij de negatieve gehoortesten op met de angst dat ze niet goed zal leren praten. Geloof me, dat wil je niet. 

Alle mensen om ons heen bedoelen het vast heel goed, maar ik word zo moe van die vragen. Ik heb op heel veel vragen ook geen antwoord, maar doe mijn best aardig te blijven. Om maar niet te spreken over de goedbedoelde adviezen en opmerkingen; ‘het komt vast goed’, ‘ze kunnen zo veel tegenwoordig’, ‘neem tijd voor jezelf’, ‘de buurvrouw van mijn achterneef had ook een schisis’, ‘kijk naar Snelle, die gaat toch ook goed!’ Bla bla bla. Doodmoe word ik ervan, maar hé, ze bedoelen het goed.

Buiten dat het voor Nilóu mega klote is en ze telkens die pijn moet ervaren van die hechtingen eruit halen, heeft de afgelopen tijd ook z’n weerslag op haar grote zus gehad. Yolée moet telkens naar oma, want wij moeten naar het ziekenhuis. Ze lijkt het goed te begrijpen, maar hoe vertel je aan een 3,5 jarig meisje wat er allemaal speelt? En vertel je dit wel? Deel je je emoties of bescherm je haar? Dit is zo lastig. Ze mag dan taalvaardig heel sterk zijn, emotioneel moet ze het ook aankunnen en dat is heel lastig in te schatten. Ondertussen geeft zij steeds vaker aan buikpijn te hebben en lopen we met haar bij de kinderarts. Misschien is het psychisch, maar eerst medisch alles uitsluiten. Dus de ene dag met Nilóu in AMC voor haar lipje en gehoor en de andere dag bloed prikken en naar de kinderarts met Yolée in ZMC.

Het vraagt veel van me. Maar het is niet anders. Als een tijger ga ik alles aan. Niemand krijgt me klein. Maar soms ontglipt toch die ene traan en vraag ik me af hoe lang ik nog blijf staan.

Als ik ‘s avonds met mijn meiden in bed ligt, krijg ik twee armpjes om me heen en hoor ik Yolée zeggen; mama, je bent echt de liefste hoor.. En daar is die ontglipte traan. Voor jullie, lieve mooie meisjes, blijf ik rechtop staan!