Deze informatie is speciaal voor u samengesteld

Nummer 44 mag naar balie 3 komen. Ik duw mijn kinderwagen richting balie 3. Een vriendelijk meisje lacht me tegemoet. Ze is alles wat ik nu niet ben, met rood betraande dikke kikker ogen, mascara tot aan mijn kin, vertel ik haar dat de dokter net een recept heeft door gestuurd. Ze gaat op zoek en komt terug met een klein doosje, er zit een neon gele sticker op. Ik krijg er een groot boekwerk bij, waar op staat "dit is informatie over uw medicijngebruik. Deze informatie is speciaal voor u samengesteld". Mijn oog blijft er op hangen als ik hoor, had u verder nog vragen? Ik kijk op en zie de medelijden in de ogen van het vriendelijke meisje. Ik bedank haar en ben blij dat ik richting huis kan. 

Eenmaal thuis besluit ik om de eerste dosis te nemen. Dan moet ik nog bedenken hoe ik het Bart ga vertellen. Ik kijk nogmaals naar het boekwerk en besluit deze op de bar te leggen en het doosje met de neon sticker erboven op. Strategisch waar Bart altijd zijn sleutel neer legt. Ondertussen huil ik me een ongeluk, wanneer ik nog dieper op zoek ga naar Postnatale depressie op internet. Als de symptomen kwartet zou zijn, zou ik zeker gewonnen hebben. Ondertussen ben ik al misselijk en knallende hoofdpijn van dat halve pilletje. Bart komt elk moment thuis en ik heb me een beetje bij een kunnen rapen. Ik hoor zijn auto de oprit op rijden, en de sleutel in het slot gaan. Ik haal diep adem, daar gaan we dan.

Hij komt binnen, groet mij, loopt langs de bar af naar de koelkast. Hij pakt wat drinken en BINGO hij loopt terug naar het doosje. Kijkt erna, begint de bovenste zin te lezen. En dan... ja Sandra, mijn auto he, de olie is weer leeg. Denk je dat ik de garage nog kan bellen? Licht verbaast kijk ik hem aan. En antwoord heel luchtig, ja je kan het proberen. Hij is duidelijk niet te vrede met mijn antwoord, loopt richting boven en mompelt dat hij gaat douchen. Ik roep nog na of hij de baby straks mee naar beneden kan nemen. 

Hij komt naar beneden met baby, neemt plaats tegenover me en kijkt me aan. Natuurlijk heb ik al weer de tranen laten lopen. Is er iets? Ik begin te huilen "er is iets heeeeeel ergs, de dokter heeft me anti depri voor geschreven" ik heb een postnatale depressie. Verbaasd kijkt hij me aan. Depressie? Jij? Maar hoezo heb ik niks gemerkt dan? Je bent 5 maanden geleden bevallen? Maar Bart als ik het je laat merken ga je bij me weg, ik zou al 10 keer bij mezelf weg zijn gegaan, en ik ben zo bang. Hij wist niet hoe hij moet reageren dus ik begin hem uit te leggen over hormonen en dat de bevallen een soort trigger is.  En nu?zegt hij nogsteeds verbaasd. Ja nu heb ik medicijnen en ik moest van de dokter doorgeven dat je me in de gaten moest houden... oke zegt hij, hij geeft me een grote knuffel. Ik voel zijn machteloosheid en ik kan alleen maar denken aan wat dit gaat brengen..