Depressie+rouw

Hoe kan een leven zo snel omslaan van gelukkig en zorgeloos naar verdrietig ongelukkig angstig en vol rouw.

Ik heb heel lang getwijfeld om een blog te plaatsen. Omdat ik niet zielig gevonden wil worden en het zo wel een beetje benadrukt wordt.

Maar..... nu is het moment dat ik voel dat ik het van me af wil schrijven.

Begin december 2018 ben ik moeder geworden van onze mooie dochter Loeka! De eerste weken vlogen voorbij. En ik dacht alles in mijn oude ritme door te kunnen zetten, niet dus! Na 10 weken zakte ik in elkaar. Ik wilde even niks meer, niet weg, geen huishoudelijke taken, geen werk echt alles voelde als TE zwaar. Loeka heeft de eerste 8 weken extreem veel gehuild + Ik ben mezelf voorbij gerend. Het consultatie bureau was niet overtuigd dat het een huilbaby was. Uiteindelijk door over te schakelen op hypo allergeen voeding (op eigen inititatief) ging het meteen goed met haar. Ik heb maanden mogen strugglen met angsten, weinig energie en stukken minder levenslust.

Mijn ouders hebben me er goed doorheen geholpen, ik heb daar geslapen met Loeka (Vriend is vrachtwagenchauffeur en soms een nachtje weg) en mee gegeten. Het voelde goed, terug naar de basis. Mijn vader ging mee naar de opvang voor de proefdagen. Haalde me thuis op toen het niet ging. Belde Of appte me om de dag als ik het wel zelf ging proberen. Inmiddels was ik uurtjes aan het werk en het ging steeds beter, in mijn eigen opgebouwde ritme (Na 15u pas de deur uit). Ook thuis weer op gaan pakken met Loeka en dat ging ook steeds beter.

Tijdens deze maanden ben ik extreem goed gaan beseffen wat een geluk we hebben dat alle ouders nog leefden. 

Tot 22 juli 2019

Ik had 5uurtjes gewerkt het ging goed die dag. Thuis aangekomen stonden mijn oom tante en zus aan de deur. Vreemd, dacht ik meteen. Ik deed de deur open en zei direct: wie is het? pap of mam. Ergens heb je de hoop dat je het fout hebt of dat een van de 2 in het ziekenhuis ligt. Maar dit is niet te begrijpen. Mijn vader plotseling uit het niets, overleden (71 jaar).

Wat een boosheid en verslagenheid komt er dan op je af. Die week zelf wordt je geleefd, er moest vanalles geregeld worden. Want hier hadden ze zelf nog niet aan gedacht, laat staan iets voor op papier gezet.

Ik probeer elke dag de positieve dingen van het leven te zien in kleine momenten. Maar het blijft heftig, alsof je geen lucht krijgt.

Ik weet dat ( zoals ook iedereen het zegt) het tijd nodig heeft. Maar 2019 is bestempeld tot mijn ergste jaar ooit.  Ik weet dat het goed komt maar het blijft nog even erg moeilijk. En dat mag ook want het is nog geen maand geleden. Vanaf nu is het nooit meer hetzelfde op familiefeestjes, met feestdagen etc.

Maar wat heb ik (helaas)  door mijn depressie extreem veel geluk en tijd gehad om zoveel mogelijk van mijn dochter te laten zien. Ze zal hem nooit leren kennen. Maar ik zal altijd over hem blijven vertellen.

En hoe klote het nu ook is, ik heb veel steun aan alle familie (broer zus moeder etc) en alle lieve vrienden die er voor me zijn tijdens de afscheidsdienst, me in de gaten houden met appjes en langs komen. Maar ook mijn allerliefste vriend die ondanks alles er helemaal voor me is?! Dat maakt me extreem dankbaar en gelukkig?

Als powervrouw word ik hierdoor nog sterker en ga ik over een tijdje nog meer van dag tot dag genieten dat weet ik zeker!

#pnd #rouw #dankbaar