Depressie en overwinnen

Zoals de titel al zegt, depressie, het is een lastig en moeilijk onderwerp. Iedereen heeft zo zijn goede en slechte dagen, dus wanneer is het nou echt depressie?

Laat ik bij het begin beginnen, ik heb een geschiedenis van depressies. In mijn vroege tiener jaren (ik was 10-11 jaar) moest ik al regelmatig naar een psycholoog toe. Dit had meerdere redenen, het voornaamste is mijn pestverleden, tel daarbij misbruik, een afwezige vader (niet vrijwillig hij was onterecht in hechtenis genomen in Engeland) bij elkaar op en dan heb je het beeld wel. 

Pas op mijn 14e kwam ik uit mijn schulp en bloeide ik weer op, had mijn eerste vriend(jes) en werden harten gebroken. Zo ging het heel lang goed en had ik weinig last van depressies, zwaarmoedigheid e.d.

Op mijn 22e keerde deze terug, ik was toen zwanger en mijn toenmalige vriend was hier niet mee eens, eiste dat ik een abortus zou ondergaan anders was het afgelopen tussen ons, maar het bleek niet nodig; ik kreeg een miskraam. Mijn vertrouwen in mijn toenmalige vriend was enorm beschadigd en door het verlies verkeerde ik in een depressie die ruim 9 maanden geduurd heeft. In deze periode had ik ook zelf een punt achter de relatie (6 jaar) gezet.

In diezelfde periode werkte in een hotel als receptioniste en mocht er weleens overnachten als ik een laat/ochtend dienst had, in april (Marathon Rotterdam) bleef ik ook hier slapen en bij 1 van de nachtportiers kon ik mijn verhaal kwijt. Iets in mij zei dat ik hem kon vertrouwen, we hebben die nacht uren gepraat, waaronder het hele verhaal van mijn ex en van mijn vroege tiener jaren en mijn zwarte gedachten over zelfmoord. 

Ik bleek gelijk te hebben, deze nachtportier is nu mijn man, heeft mij geholpen over deze zware depressie heen te komen. In de maanden nadat wij een relatie kregen verdwenen alle negatieve gedachten. 

Fast forward naar 2015, inmiddels 8 jaar verder en bevallen van mijn oudste dochter. 

Het sluipt erin, ik had het in eerste instantie niet eens door, want ieder nieuwgebakken moeder (en vader) zijn 's nachts wakker om hun kind te voedden ( en in mijn geval borstvoeding). Terwijl mijn man lag te slapen, zat ik in de schommelstoel ons kind te verschonen en voedden. Steeds vaker kreeg ik de gedachtes "waarom huilt ze nou, ik ben een slechte moeder, @W#%$ kind hou je mond nou eens, zou ze mij missen als ik dood ben?". Ik kon haar ook heel makkelijk laten liggen als ze huilde en ging dan gewoon onder de douche staan. Ja zo erg was het. Ik heb vrij snel hulp gezocht, bij de huisarts moest ik een testje doen om te kijken of ik geen postnatale depressie had. Nou schiet mij maar lek, zelfs ik wist dat ik het had. Maar uit de test kwam naar voren dat ik het niet had en kon ze mij niet verder helpen. Wat kon ik doen? Geen medicatie, geen psycholoog maar wel nare gedachten. Ik heb toen op eigen kosten een psycholoog gezocht en heb hier een aantal sessies mee gedaan, ook zodat ik aan iemand anders mijn verhaal kwijt kon, die mij niet zou veroordelen en mij tools kon geven om ook uit deze depressie te kunnen komen. Mijn dochter was zo'n 9 maanden toen het besef kwam dat ik weer kon genieten van mijn dochter. 

In 2017 heb ik nog een dochter gekregen en alles ging goed. Ik was ook erg bewust bezig om niet weer een depressie te krijgen. Nu kreeg ik deze niet, maar omdat ik mijzelf toch inmiddels wel ken heb ik ervoor gekozen een 4 tal sessies te doen bij een psycholoog. Ik denk mede hierdoor dat ik het niet opnieuw depressief ben geworden.