Depressie en 2 kinderen deel 3

Helaas herken ik veel in je verhaal, ik heb verder geen blogs van je gelezen. Ik snap dat je verlangt naar het moment dat ze op bed liggen, ook al houd je van ze. Heb je hulp van een psycholoog ofzo? Dat is naar mijn inzien het belangrijkste. Ik had hulp van mijn vriend maar dat was niet genoeg. En heb dus proffesionele hulp gezocht. Nu gaat het redelijk ondertussen en officieel ben ik van mijn depressie af, maar het blijft me achtervolgen tot nu toe en ik heb echt geen idee of dat altijd zo blijft, maar ik waak er dus weer voor ( voor zover dat kan). Ooit hoop ik toch volledig normaal te kunnen functioneren. Er is 1 tip die ik je kan geven en die echt werkt: zoek een activiteit (in of buitenshuis) waar je plezier van hebt. En voel je niet schuldig als je op een dag alleen dat hebt gedaan. Je zit in een proces wat ontzettend zwaar is. Ik doe nog steeds regelmatig helemaal niets of alleen mijn leuke activiteit, dan kan mijn hoofd even leeg worden. Heel veel succes met je herstel.

Helaas herken ik veel in je verhaal, ik heb verder geen blogs van je gelezen. Ik snap dat je verlangt naar het moment dat ze op bed liggen, ook al houd je van ze. Heb je hulp van een psycholoog ofzo? Dat is naar mijn inzien het belangrijkste. Ik had hulp van mijn vriend maar dat was niet genoeg. En heb dus proffesionele hulp gezocht. Nu gaat het redelijk ondertussen en officieel ben ik van mijn depressie af, maar het blijft me achtervolgen tot nu toe en ik heb echt geen idee of dat altijd zo blijft, maar ik waak er dus weer voor ( voor zover dat kan). Ooit hoop ik toch volledig normaal te kunnen functioneren. Er is 1 tip die ik je kan geven en die echt werkt: zoek een activiteit (in of buitenshuis) waar je plezier van hebt. En voel je niet schuldig als je op een dag alleen dat hebt gedaan. Je zit in een proces wat ontzettend zwaar is. Ik doe nog steeds regelmatig helemaal niets of alleen mijn leuke activiteit, dan kan mijn hoofd even leeg worden. Heel veel succes met je herstel.

Jeetje wijffie. Ik heb even een uurtje voor mijzelf, voordat ik naar mijn bejaarde ouders ga om boodschappen voor hun te doen en ik las deze blog. Daarna heb ik eerst je andere blogs gelezen. Wat is er allemaal aan de hand? En hoe lang is dat allemaal al aan de hand? Waar zijn je hulptroepen, denk ik dan meteen. Het is je allemaal boven je hoofd gegroeid, zo te lezen. Werk je ernaast of ben je een thuis mamma? Hoe dan ook, natuurlijk is het druk, in je eentje met twee kids. Gelukkig lees ik dat je nog wel kan genieten van de jongens, dat je lekker bij ze gaat zitten op de bank. Jammer genoeg lees ik ook dat je naar het moment verlangt dat ze naar bed gaan. Ik vind het wel heftig, hoor. Ik weet niet hoe lang en hoe vaak je moeder komt om te helpen maar dat is wel jammer dat ze niet kan komen. Maar dat is natuurlijk ook geen structurele oplossing, denk ik zo. Ik heb het idee dat er gewoon eens een paar hulptroepen ingeschakeld moeten worden (jammer dat je dat blijkbaar zelf moet doen en dat er niemand zichzelf aanbiedt) en dat jij lekker iets voor jezelf moet gaan doen terwijl ondertussen lekker je huis wordt gedaan en de jongens worden entertained. Jij moet ook eens lekker kunnen opladen en dit lijkt echt zo'n vicieuze cirkel waar je in zit. En dat wordt straks, als het te lang gaat duren, een neerwaartse spiraal, als je niet uitkijkt! Ik weet niets van depressies, althans niet uit ervaring. Ik ben een aanpakker en een doorzetter dus vergeef me als ik een beetje te kort door de bocht ga in jouw verhaal. Het is zeker niet mijn bedoeling om belerend over te komen. Ik vind het alleen altijd zo triest, dit soort verhalen. Ik denk namelijk echt dat als je de boel op orde hebt, dat je hoofd ook een stuk leger is en dat het allemaal wat overzichtelijker is. Ik kan mij ook heel goed voorstellen dat je geen hulp wil vragen of misschien is het je zelfs wel aangeboden maar durf je het niet goed te accepteren maar je moet wel een beetje aan jezelf gaan denken. De jongens hebben er ook niets aan als jij straks omkiept of niet meer je bed uit kan komen, he?! Sterkte!

Je hebt in ieder geval toch nog iets weten te doen! Dat is al heel wat. En zo'n lekker knuffelmomentje doet iedereen goed. Even volhouden, met kleine stapjes in de goede richting kom je vanzelf verder! ;)