Deel 7 - AANZOEK, bruiloft en IUI behandelingen.

2016, dit jaar ging het toch gebeuren? Onze wens werd met de maand groter, nee meer voelbaar of hoe je dat ook zegt. Laten we eerlijk zijn, zodra je stopt met anti-conceptie, wil je toch het liefst morgen al dat het is gelukt? Er wordt zo vaak, veel en ook mooi over geschreven, wens mama's, ongewenst kinderloos, IVF verhalen, onvruchtbaar, PCOS.. Ik las alles. Écht alles en werd hierdoor toch onbewust zo vreselijk onzeker. Afvallen, het "zwanger-worden-gezond-eten-dieet,  laat het los, afleiding, alle tips die ik las en ook kreeg van het ziekenhuis, volgde we netjes op. Ik leek wel geobsedeerd. Als ik er aan terug denk dan denk ik ook dat dat zo was, obsessie... Maar ja, een wens en geen geduld. Das een hele moeilijke samen. 2015 vakantie in Denemarken gingen de testen mee, 2016 vakantie  Frankrijk gingen ze mee, weekendjes weg jankte ik een uur als mijn maandelijkse gedoe weer op kwam zetten. Het is zoiets vreselijk kut. Mark had halverwege het jaar bedacht dat dit zo niet langer kon. Hij kon niet aanzien dat ik mezelf dit aandeed. Ik was gestart met hormonen die ik via het ziekenhuis elke maand netjes op kon halen, bloedprikken, elke week een ongemakkelijke inwendige echo, mijn eitjes werden goed in de gaten gehouden. En waren ze groot genoeg en niet met teveel ? Klussen maar mevrouw Luyken. Oke daar gaan we weer. ".. nou schat morgen avond moeten we weer, oh maar ik moet voetballen he? Oja dan maar even ervoor ofzo.." VRE-SE-LIJK.

4 Juni '16 vierden we op Scheveningen ons 4 jaar - verkering jubileum. Dit was elk jaar vaste prik, lekker uit eten, toch een beetje stil bij staan. Dit jaar met een biertje op het strand vertelde Mark in zijn eigen woorden, rijmend, hoe gek hij was op ons samen. Hoe het soms niet zo lekker ging maar tussen ons juist altijd juist wel heel goed. Dat hij er wilde zijn, wanneer en waarom dan ook. Altijd. En in de laatste zin vroeg hij of ik zijn vrouw wilde worden. Niet aan zien komen, het was zo mooi. Ik was het gelukkigste, verliefdste meisje op de wereld. Die avond hebben we gegeten bij een Braziliaans restaurant en de volgende dag iedereen langs gegaan met dit leuke nieuws. Nina kon haar geluk niet op. IK BEN DAN JULLIE BRUIDSMEISJE HE. Zeker weten lief! Zo kon ik mij bijna een jaar druk maken om iets heel anders, locatie, foto's, taart, feest, jurk. WOEHOE.

Tuurlijk bleef er elke maand de teleurstelling. Maar het was voor het praktische wel handiger dat het niet gebeurde. Los laten deed ik niet, kon ik ook niet. "Ik trouw wel hoog zwanger, kan mij het schelen". En we dachten echt, zal je zien, nu gaat het lukken. Maar nee, ook in dat jaar  bleek deze wens niet uit te komen. Op 24 april '17 werd Nina geopereerd aan haar oor. Dezelfde operatie als een jaar ervoor maar dan het andere oor. Al vanaf 2010 heeft ze last van haar oren, begon tijdens een vlieg reis naar Egypte. Stom toeval denk ik. Haar oren deden zoveel zeer tijdens de vlucht heen en ook terug, daarna zijn ze geknapt en kwam er een gat in haar trommelvlies. Na 10 keer buisjes te hebben gekregen waarvan 3 of 4 keer gebeurde dat ze er 's avonds alweer uit lagen, was ze in 2016 eindelijk geopereerd aan haar "chronische oor ontsteking" en het jaar erop en écht precies een maand voor de bruiloft, werd de andere kant 'opgeknapt'. Gelukkig bleek na een aantal weken dat beide operaties geslaagd waren en kreeg Nina een groot deel van haar gehoor weer terug, eind goed al goed.

Op woensdag 24 mei 2017, dag voor Hemelvaart, hadden we de meeste heerlijke bruiloft. Intiem met 36 gasten. Op het strand van Texel, in een mooi, klein paviljoen met mega mooi weer. De zon was er de hele dag bij en we hebben al onze gasten laten logeren in hetzelfde hotel als ons. Zo verleng je stiekem de dag met een paar extra uren ;). Voor dat de dag zover was, werd ik nog 'even' ziek. In de twee weken naar onze grote dag toe, heb ik alleen maar slapend op de bank of in bed gelegen. Ziekte van pfeiffer, Yes wat een timing. Echt dikke pech. Zal het allemaal nog wel door kunnen gaan ? En zo ja, moeten we dingen schrappen of aanpassen ? Gelukkig hebben we alles door laten gaan zonder ook maar iets te veranderen, oke iets minder champagne voor mij maar hey, dat was oke.. Ik ben die dag doorgekomen zonder ook maar 1 minuut in slaap te willen vallen. Onze 'huwelijksreis' naar Lanzarote volgde. Nina ging niet mee. Ze bleef een halve week bij mijjn moeder en de andere helft bij m'n zus. Het weekend ging ze naar haar vader. Tuurlijk vond ze het jammer dat ze niet mee ging. En ook wij misten haar bij bijna alles wat we daar deden. Maar het was ook goed om er samen helemaal uit te zijn. Na te genieten van een hele mooie dag, hectische tijd. Waarschijnlijk onze eerste en laatste vakantie met zijn 2. ( tot we 60 zijn ofzo haha ). De eerste dag sliepen we voornamelijk heel veel en daarna kon het genieten beginnen.

Na de bruiloft pakten we het ziekenhuis 'verhaal' weer op. Ik was al een iui-behandeling ondergaan. De volgende zou volgen wanneer ik er klaar voor was. Dat was ik. poging 2 en 3 mislukte, helaas. Bijna gaven we de moed op. Zoveel moeite en inspanning elke keer. Maargoed, dan toch maar een verwijzing naar het radboud. De gesprekken hierover hadden we al gehad met onze behandelend arts en ook de folders waren mee naar huis. We hadden ons aardig ingelezen en voorbereid op wat de komende periode voor ons zou brengen. Na overleg wanneer we hiermee gingen starten stelde mijn Gyneacoloog voor, omdat er wat tijd zat tussen nu en de volgende afspraak in het radboud, om nog 1 maal een iui poging te ondergaan. Dit deden we. En hoe.. HET WAS RAAK. op 24 februari stonden we 's ochtends met een POSITIEVE zwangerschapstest in onze handen. WAAAAH.

Volgende keer verder ;).