Deel 6: En dan ben je moeder

Na wat jaren van stilte heb ik de tijd gevonden om jullie verder te vertellen van mijn reis naar en door het moederschap.

In de vorige blog heb ik de bevalling en de eerste uren beschreven. Vanaf hier pak ik ons verhaal weer op. Want wat is er nog veel te schrijven.

Onze zoon blijkt een enorme vechter te zijn. En is gelukkig niet op de neonatologie beland. Het was wel een paar keer erg spannend, maar we mochten samen blijven.

Omdat hij zo klein en licht was stonden we onder verscherpt toezicht van de kinderarts. Hij werd meer gewogen dan gebruikelijk vooral omdat het met de voeding vanaf fles 2 niet goed ging. En wat was ik achteraf weer blij dat ik voor kunstmatige voeding heb gekozen en niet voor borstvoeding. En nou hoor ik de meerderheid en vooral mijn oma roepen, borstvoeding is de beste voeding die er is. Dat kan wel zo zijn, maar je moet ook een type zijn om borstvoeding te kunnen geven. En ik voelde mij er niet prettig bij om mijn kind te pas en te onpas aan de borst te moeten leggen. Maakt mij dit een mindere moeder, ik denk het niet. Vanaf het moment dat Luck geboren is voelde ik mij moeder en had ik de behoefte om dit kleine wezen mijn desnoods mijn leven te beschermen tegen de boze buitenwereld. En waarom dan zo blij met de kunstvoeding. Nou je weet precies hoeveel cc er in de fles zit, er in je kind beland en wat er in ons geval weer uitgespuugd wordt.

Luck was een echte projectielbraker. En wat heb ik een fijne verpleegkundigen gehad die me voorzagen van tips. Ik was uit mezelf al begonnen om het aantal slokken te gaan tellen die Luck kon verdragen. 16 slokken drinken, dan boertje laten doen, volgende 16 tellen en zo door. Een nachtzuster die ook neonatologie diensten draaide gaf de tip om hem op zijn billetjes op de tafel/knie te zetten en hem dan over de billen rond te draaien zodat de darmen beter op gang kwamen en de melk beter opgenomen werd. Dit ging iets beter, we konden er op deze manier 20 slokken in krijgen. Een fles geven duurde zo wel een uur. Maar dat maakt je op zo’n moment niets uit.

Luck kwam langzaam aan iets bij, de volgende dag mocht hij alleen bij de ouders op de arm en niet meer bij het bezoek omdat hij alle kracht nodig had om op gewicht te blijven. Het bezoek kon dit niet erg grappig vinden, maar het was niet anders.

2 dagen later begon mijn stuwing. En dat was geen grapje. Ik heb gelukkig al niet veel boezem, maar met deze stuwing had ik het gevoel dat mijn B cup was opgelopen naar een G cup, maar wel in de B omvang moest passen. De boebies zaten voor mijn gevoel onder mijn kin, dat was gelukkig niet zo, maar toch. Dus ijskompressen in de toch al strakke BH, en maar koelen. De stuwing zakte na een paar dagen gelukkig af. We zijn dan nog steeds in het ziekenhuis want de bilirubine testen zijn niet goed. Dit heeft als gevolg dat ik word ontslagen en op gezonde moeder tarief in het ziekenhuis mag blijven en Luck nog steeds opgenomen is. Ik ben op dinsdag bevallen en op zaterdag mochten we onder voorbehoud naar huis.

Dan moet alles ingepakt worden en de baby natuurlijk ook. Het skipakje dat we hier voor gehaald hadden was zo’n 10 maten te groot, maar wel lekker warm. We hadden van alles geoefend, kinderwagen in elkaar zetten, er mee wandelen, flesjes in en uit elkaar halen, kinderwagen in de auto pakken, maar niet het in de auto bevestigen van de maxicosi met de bijbehorende isofix base. Na wat gestuntel in de parkeergarage konden we eindelijk naar huis. En dat is zo,n gek maar mooi gevoel.

Thuis was alles mooi versierd door de buurtjes en kwam de kraamhulp ons en snel helpen met het ritme in huis vinden.

In de volgende blog alles over de eerste dagen thuis.