Deel 4:Kind van een ouder met psychische problemen

Ik heb er al eerder 3 blogs over geschreven, met deze laatste wil ik het hoofdstuk afsluiten. Het werkt voor mij therapeutisch, iets met gebeurtenissen een plekje geven op papier en niet meer op de voorgrond in mijn gedachte. Ik zeg niet dat ik er nooit meer over ga schrijven, er gebeurt namelijk altijd wel wat, maar voor nu is het tijd om het een plekje te geven. De aanleiding voor het schrijven van deze laatste blog is ook doordat er vandaag wat gebeurde, waardoor ik mij weer dat kleine meisje van vroeger voelde. Iets wat ik niet meer wil, ik wil niet meer dat het mij raakt

In de vorige blog vertelde ik over de meest aangrijpende en traumatische gebeurtenis uit mijn jeugd. De volgende ochtend waren de blauwe plekken nog zichtbaarder. Ik ben naar de huisarts geweest om dit te laten zien en daarna zijn we doorgereden naar mijn opa en oma. Al tijden was het contact slecht met hun omdat ze mijn moeder in alles steunde maar wij de steun daardoor van hun miste. Het lag vooral allemaal aan mijn vader en aan ons. Vroeger was ik een opa’s kindje. Ik ben het oudste kleinkind en was heel veel op de boerderij. Ook omdat mijn opa en oma een pony hadden gekocht en ik gek was op paarden. Met mijn vriendinnen sliep ik in de boomgaard en wekte de pony, Charlie ons door aan de tent de te ritselen. Ik heb op de boerderij heel wat weekenden doorgebracht. Dit viel door de scheiding van mijn ouders ineens weg, ik was hier heel erg teleurgesteld in. Zeker omdat mijn vader in mijn ogen juist de liefdevolle en zorgzame vader was. Iets wat mijn moeder ons niet kon bieden. 

Ik liet mijn broek zakken, trok mijn mouwen omhoog en liet de blauwe plekken zien. Tot mijn verbazing zei mijn oma het is en blijft mijn kind. Vol ongeloof stond ik daar, maar toch zei ik: “Ja maar oma ik ben uw kleinkind” Ik was geschokt en heel verdrietig en liep naar buiten. Mijn opa en tante kwamen achter mij aan. Bij het hek van Charlie sloeg mijn opa een arm om mij heen met tranen in zijn ogen. Ik voelde zijn liefde maar hij gaf ook aan dat hij in een moeilijke situatie zat omdat oma er voor haar dochter wilde zijn.  

Na lang wikken en wegen heb ik ook contact met de politie gezocht. Maar omdat er alleen familie getuige van waren is het heel moeilijk om er een zaak van te maken, ja nu denken jullie vast net zo als mij.. hoe is dat mogelijk? Maargoed om een lang verhaal kort te maken, ik liet er een melding van maken. We kregen een noodnummer mocht er weer iets gebeuren en ik probeerde eigenlijk direct mijn leven weer op te pakken… niet wetende dat dit zo een impact heeft en de klap echt nog wel zou komen. De rest van de familie verbrak elk contact. 

In de periode daarna was ik blij met de rust die er was. De eerste periode leef je nog wel een beetje in angst, vooral op straat, maar naarmate de tijd verstrijkt werd het gevoel ook steeds minder. Die zomer kwam ze mijn broertje tegen op de braderie in het dorp en ging ze, in het bijzijn van iedereen, ook flink tegen hem te keer. De oplettendheid kwam weer terug en verdween ook weer toen er meer tijd overheen ging. Hierna volgde er periodes van rust en als de blaadjes weer van de bomen vielen kregen we weer belletjes van nieuwe nummers, kaartjes, stond ze aan de deur etc. Ik werkte in die periode in de DA in de Leidsestraat op de parfumerie. Op een dag stond ze ineens voor mijn neus bij de kassa. In het begin had ik het niet door totdat ik haar mijn naam hoorde zeggen. Ik bevroor, kon geen woord meer uitbrengen en rende naar boven. Eenmaal boven begon ik te hyperventileren, ik ging meteen weer terug naar die ene gebeurtenis. Dat ene moment waarop ik mij weer dat kleine meisje voelde, die zich soms zo hulpeloos had gevoeld, zo niet geliefd en onbegrepen. Mijn leidinggevende stuurde mij met een andere collega naar huis. Eenmaal thuis ontplofte mijn hoofd en besefte ik dat ik heel wat te verwerken had en ik dit niet alleen kon. 

In die periode kwam ook mijn opa nog op de intensive care terecht, gingen wij er op de meest bijzondere tijdstippen heen om zo mijn moeder te ontlopen. Al snel kreeg ze in het ziekenhuis een verbod omdat ze ook daar weer helemaal uit haar plaat gegaan was. Mijn opa deed op zijn sterfbed wat onthullingen, onthulling die mij en de hele familie geschokt hebben. Ik ga hier verder niet te veel op in, maar het resulteerde in de wens dat hij heel graag ons bij zijn uitvaart wilde en niet mijn moeder. Nou drie keer raden of mijn moeder dat zou accepteren… Niet dus en hierdoor hebben wij, met een politie agent, de uitvaart bijgewoond. Als ik daar nog aan denk, dan lijkt het wel een foute film.  Vlak daarna ontstonden er steeds heftigere paniekaanvallen, ik durfde niet meer alleen over straat en voelde mij zelfs in mijn huis niet meer veilig. Ik kon redelijk snel terecht bij een psycholoog en ben het EMDR traject ingegaan. Helaas heb ik het nooit kunnen afmaken omdat ik zwanger raakte en het toch veel emotie opriep. 

Inmiddels heb ik al ruim 14 jaar geen contact meer met mijn moeder en haar sinds dat ze mij opzocht op mijn werk, al meer dan 10 jaar niet meer gezien. Ik heb intussen 2 kinderen en ben mij vanaf het punt dat ik moeder ben geworden hierin ook rustiger gaan voelen, ik zou immers nooit zoiets mijn kinderen aandoen. Natuurlijk heeft ze psychische problemen, maar de keuze om steeds te stoppen met medicijnen ligt bij haar. Daarnaast moet je op een gegeven moment voor jezelf en je eigen gezin kiezen. Jaren lang is het, op sommige incidenten na, vrij rustig geweest. Tot ik vandaag op de markt loopt en mijn vader mij belt dat zij er ook is. Ik liep er met mijn dochter en haar vriendinnetje en ervaarde direct paniek. Paniek als ik haar zou tegen komen en mijn dochter hierbij is. Een oma die mijn dochter niet kent, wat voor haar immers geen echte oma is en die ze ook niet gaat leren kennen. Wat zou ze zeggen, zou ze schreeuwen in het bijzijn van iedereen. Ik besluit direct de markt te verlaten en Marco te bellen. Mijn dochter moest nog wel optreden op de markt dus met z’n alle gaan we terug en we houden de kinderen dicht bij ons, heel oplettend en met mijn hart in mijn keel hebben we het optreden doorstaan en daarna zijn wel gelijk weg gegaan. De rest van de middag hadden we genoeg afleiding op een verjaardag en ‘s avonds schreef ik deze blog omdat ik voelde dat het eruit moest. Dit is inmiddels mijn manier van verwerken geworden, ergens haalt het de spanning uit mijn lichaam. Mijn dochter stelt intussen allemaal vragen, we zijn er altijd open over geweest. Neemt niet weg dat het voor mij soms lastig is om met haar over te praten. 

Wil je ons verder volgen, wij delen veel van ons leven op mijn Instagram @daansmomstories