Deel 3 over mijn postnatale depressie

In mijn vorige blogs heb ik verteld over mijn zwangerschap, bevalling en de weken daarna.

Nu ga ik iets vertellen wat ik HEEL erg lastig vind, namelijk het vervolg. 

Ik was gebleven bij de afspraak op de pop poli, en de bel afspraak die de week daarna gepland stond.. Ik voelde me na die dagen eigenlijk alleen maar steeds slechter, kreeg meer angsten, durfde mijn kindje niet meer in bad te doen. Als ik ging douche of naar het toilet moest, moest de deur open blijven omdat ik bang was flauw te vallen, want zo voelde ik me elke dag. Het gekke was, dat dit overdag was, en de avonden voelde alsof er niks aan de hand was. Een van de kenmerken volgens de arts. Ik stootte mijn kindje niet af, ik was juist over bezorgd. Ik begon steeds meer “ongelukken” voor me te zien.. Ik stond op van de bank en liet mijn baby vallen tegen de tafel, ik liet hem zomaar uit mijn handen vallen, dat soort waan ideeen. En hoe meer ik deze gevoelens kreeg, hoe minder ik de kleine durfde te pakken.

Toen de bel afspraak. Ik heb hier aangegeven dat het slechter ging en ik toch open stond om antidepressiva te proberen (ondanks dat ik hier echt op tegen was), ik zag geen andere mogelijkheden meer. Zo gezegd zo gedaan, smiddags had ik medicijnen en ben er meteen mee begonnen. Mijn man was nog thuis dus ik hoefde me geen zorgen te maken. Toen ik deze pillen 2 dagen slikte voelde ik me nog afschuwelijker. Ik kon het huilen van de kleine man niet verdragen, was onrustig, kon niet slapen. Hier ben ik dus al mee gestopt.

En toen kwam het moment waarop mijn man weer moest gaan werken.. Ik kon het niet alleen! Mijn lieve moeder heeft besloten zorgverlof op te nemen voor korte tijd, zodat ze me nog een deel van de dag zou kunnen ondersteunen in de zorg voor de kleine man. Ik was hier natuurlijk super blij mee, maar ik voelde ook druk, de druk dat ik me snel beter moest gaan voelen want eens moest ik het alleen doen.

De twee weken dat mijn moeder bij me in huis was, waren fijn. Ze nam me mee naar buiten om te wandelen, want verder kwam ik niet buiten. Ik kon de prikkels niet verdragen, de mist in mijn hoofd en me een “vreemde” achter de kinderwagen voelen. Met mijn moeder ging dit op zich best prima, en dus gingen we elke dag naar buiten. Ze heeft me ondersteund in huis, ik kon totaal niks meer organiseren en wilde intussen alleen nog maar op de bank zitten/hangen/liggen. We hebben veel gepraat en gehuild, en ze bleef maar zeggen dat het beter zou worden. Omdat het wandelen steeds beter ging, zijn we op een dag naar de winkel gelopen, waar ik een ontzettend heftige paniek aanval kreeg, uit het niks! Intussen slikte ik nieuwe antidepressiva. Hoe ik thuis gekomen ben weet ik niet meer, maar wel dat ik me daarna NOG ellendiger voelde. Steeds als ik dacht, erger kan niet dan werd het toch weer erger.

De nachtvoedingen deed ik intussen zelf, omdat mijn man weer werkte. Maar ook dit ging niet zonder slag of stoot. Zodra ik uit mijn bed moest voor hem stond ik te wankelen op mijn benen, alsof het elastiekjes waren. Uiteindelijk zelfs zo erg dat ik hem op mijn bed moest verschonen omdat ik niet meer op mijn benen kon staan, en via de muur en deuren hem terug in bed moest gaan leggen, omdat ik weer die nare gedachtes kreeg.. “als ik een stap te ver zet dan val ik met hem van de trap” alleen maar angsten. Na de nachtvoedingen kon ik niet meer in slaap komen, wat resulteerde in nog minder slaap.

De dag na die paniek aanval in de winkel, heb ik de kleine zijn ochtend voeding gegeven in bed, en hem terug gelegd. Mijn man vertrok naar zijn werk, en mijn moeder zou na n uur komen zoals elke ochtend. Ik was beneden met een van de meiden, de kleine begon te jengelen en ik begon me weer niet goed te voelen, weer zweten, hartkloppingen, droge mond, tintelingen in mijn mond. Ik voelde me zo slecht dat ik me uitgekleed heb en op de bank ben gaan liggen. Mijn dochter gevraagd heb of ze wist wat ze moest doen als er iets met mij gebeurde. Ik heb mijn man opgebeld op zijn werk en gezegd dat hij terug moest komen, ik kon bijna niet meer praten, mijn moeder geappt of ze eerder kon komen, ik dacht oprecht dat ik dood zou gaan. Uiteindelijk stonden ze beide in de woonkamer, waar ik voor Pampus op de bank lag en geen woord meer kon zeggen. Ze stonden met hun handen in t haar en wisten beide niet meer wat ze nog moesten doen. Ik heb gezegd dat ik niet meer kon, dat niemand me begreep, niemand kon begrijpen hoe ik me voelde. Op advies van mijn moeder contact opgenomen met de arts, die kreeg ik in de middag, toen ik weer wat bekomen was van de ochtend , zelf aan de telefoon..

Ik brak, ik kon alleen maar huilen. Hem verteld dat ik dood op was en echt niet meer kon. Gevraagd of alsjeblieft ergens opgenomen kon worden en beter gemaakt kon worden. Ik zag geen andere uitweg meer, maar ik besefte me nog wel dat wat er in huis gebeurde, een heel gezin onder leed. Mijn verdriet, me ziek voelen, niet meer eten.. Ze hebben het allemaal zien gebeuren. Aan tafel eten met mijn gezin kon ik intussen ook al niet meer, want dan had ik het gevoel dat ik van de stoel af zou vallen. Beter gezegd, ik kon NIKS meer. Tv kon ik niet horen of zien, letters op mijn telefoon kon ik niet meer lezen, elk geluid en elke beweging was te veel. Zelfs tot 10 tellen ging niet!

De arts gaf aan dat als ik opgenomen wilde worden, dat zeker een optie was. Toen moest ik even slikken.. want  ik riep het maar wilde ik het ook echt? Kon ik mijn gezin in de steek laten.. mijn baby achterlaten.. (want die kon op dat moment niet met mij mee) Ze hadden mij thuis nodig! Maar wat hadden ze thuis aan mij? Een hoop ellende waar geen vooruitgang in zat..

Toen ik dit aangaf bij mijn moeder heeft wat zij gezegd heeft de doorslag gegeven. “Kies onderhand eens een keer voor jezelf”. Ik realiseerde me dat het niet vanzelf beter zou worden en ik eigenlijk al geen keus meer had. Voor het gezin was dit even slikken natuurlijk, maar ze wilde ook dat ik beter zou worden. Voor mij is dit de moeilijkste beslissing ooit geweest! Misschien maakt dat duidelijk hoe slecht ik eraan toe was. Mijn moeder zou overdag in huis komen om voor de kleine man te zorgen, tot mijn man het eind middag thuis was en hij het over nam.

Met een gerust hart kon ik dus 2 dagen later naar het ziekenhuis. Het gaf me weer lucht, eindelijk zouden ze me beter gaan maken (de kleine was intussen 2 maanden)! Ik zou 1 tot 2 weken in het ziekenhuis blijven, hier zou de medicatie goed ingesteld worden en konden ze me ook tegen medicatie geven voor de bijwerkingen, en om te slapen. Want het belangrijkste was dat ik tot rust kwam.

En inderdaad merkte ik met de dagen dat ik me ietsjes beter en rustiger ging voelen. Ondanks dat ik de kinderen en mijn man heel erg miste. Heel langzaam verdween de mist uit mijn hoofd, dankzij de rust en medicatie EN emdr, want blijkbaar had ik wat “traumatische ervaringen” uit mijn verleden niet verwerkt. Dat eerste weekend zou ik naar huis gaan, verlof. Voor 2 uurtjes. Dat ben ik ook geweest.. 

In de volgende blog zal ik vertellen hoe deze dag vreselijk af liep. Want als je denkt alles gehad te hebben.. Het kan altijd NOG erger! ..