Deel 3 een weekje Turkije

Deel 3.

Een week voordat wij samen met schoonvader naar Turkije gingen, begon er een hoop onrust te ontstaan bij mij.

Ik zag alle ramp scenario’s voor me. Ik wist immers dat we bij de familie van mijn vriend in huis gingen voor een week. En deze familie is super lief maar wel een fors stuk anders dan mijn familie. Nederlandse cultuur en Turkse cultuur kunnen nog al verschillen als je erover na denkt ;-)

Neylan ging bij ons mee op de slaapkamer en ging voor het eerst vliegen. Spannend vond ik het zeker. En mijn lijf ik had pijn, maar vond dat ik die nog maar even moest negeren. Er werd zo uitgekeken naar ons bezoek in Turkije.

Samen hadden we een aftel kalender gemaakt, en elke avond werd er trots gestreept, geplakt en geroepen vliegen in een vliegtuig mama.

Eindelijk brak de dag aan dat we gingen. Met de auto reden we naar België vanuit daar zouden we gaan vliegen. Het wachten verliep erg goed. Terwijl ik zorgde voor extra medicatie in mijn lijf, was onze kleine boef een stuiterbal geworden. Eenmaal in het vliegtuig heb ik onwijs genoten van Neylan zijn snoetje en was ik enorm trots op hoe die het deed. Het rampscenario die ik had bedacht was er niet!! Woehoe.... GENOTEN die heenreis. En de pijn sssttt niet overhebben. Standje negeren maar.🤷🏻‍♀️

Eenmaal in Turkije was het de eerste 2 dagen fors aanpassen voor mij en Neylan. Mijn vriend zag zijn lieve familie weer en begreep wat meer van de gesproken taal. Neylan en ik kwamen ook ver met onze hand gebaren. We ontwikkelende onszelf tot echte gebaren tolken. Deze week stond vooral centraal voor alle familie zien/ontmoeten etc. Je kan het raden met een lijf wat pijn doet, en een zeer zeer actief programma gaat dat fout. Naar dag 2 brak ik in tranen ik kon niet meer hele dag doen wat er verwacht werd van mij. Ik moest mijn grenzen aangeven. Dit doe je niet zo makkelijk kan ik je vertellen als je alleen maar vrolijke opgewekte en liefdevolle gezichten voor je hebt staan. Die met trots over ons praten tegen andere families. Maar ik moest een hele ochtend op de markt lopen ( lees slenteren) was de druppel. Huilend van de pijn ging ik in bed liggen. Mijn zoontje sliep toen nog in de middag van alle indrukken die hij kreeg. Ik pakte daar me rust.

Doordat de oom van mijn vriend in het zKH van Turkije een hoge functie heeft werd er voor de dag erop een MRI geregeld. In Nederland stond ik al 6 weken op de wachtlijst.

De MRI werd gemaakt. Ik zal jullie het verhaal besparen hoe ik me voelde. Maar houd in je achterhoofd. Ik ben met een super lieve oom op pad die geen Nederlands kan. Ik kan geen Turks en maar halve bak Engels 🤣. En dan ga je in “ziekenhuis termen” communiceren met elkaar het ging top. Geen vriend bij me, geen telefoon maar eej we hebben het gered.

De uitslag was goed Geen hernia, ik kon wel dansen en feestje vieren. Maar de pijn was serieus aanwezig. Dat maakte me bang wat is er dan aan de hand?? In Nederland zouden we verder kijken.

Ik kreeg medicatie mee een hogere dosis dan ik al had. Nog meer morfine in me lijf. Maar eerlijk de rest van de week was goud.

De pijn ging onder controle, ik kon meer hebben waardoor het los laten en genieten pas echt begon. De laatste 2 dagen was dan zo fijn.

De familie herkende mijn pijn gezicht en speelde daar op in. Zonder dat ik me opgelaten voelde. In de middag slapen werd standaard 🥳

Na een week vol alle bedenkende emoties, vele familie bezoeken en heel heel veeel lekker eten, vele verwennerijen meer in onze koffer en gezelligheid gingen we weer naar huis toe.

Een week vol mooie herinneringen, Neylan heeft zo hard genoten!! Die had een zee egel gevangen met opa. Tot op de dag van vandaag praat die er nog steeds over.

Toen ik thuis eenmaal de huisarts belde en zei dat ik een MRI had kon alles opeens veel sneller. Ik kreeg nu een datum voor over 3 weken bij de neuroloog. Je zou zeggen top alles geregeld, alles goed gegaan. Totdat ik 4 dagen na onze vakantie plat op de grond in de woonkamer lag. 🤷🏻‍♀️

BAM daar was mijn 2e uitval. Nu mijn linkerbeen. Medicatie verhogen, krukken in huis, werk afbellen en mezelf rust geven, fysio inschakelen en maar weer onderzoeken bij de huisarts.

Nee mevrouw wij kunnen niks u moet echt wachten op de uitslag van de neuroloog, ik zie u heeft dan een afspraak staan. We kunnen wel u medicatie verhogen.

En zo ging ik naar 4x daags medicatie. ( morfine) en kwam die tierende heks weer te voorschijn.