Deel 3 cystes en urineverlies

Leuk dat je mijn blog leest.

Zoals je in mijn vorige blog heb kunnen lezen heb ik dus een baarmoederverzakking.

Tijdens de afspraak bij de gynaecoloog hebben we gelijk de operaties besproken, er zijn veel mogelijkheden maar omdat ik nog jong ben hebben we ervoor gekozen om niet volledig mijn baarmoeder te laten verwijderen .De gynaecoloog gaat met behulp van hechtingsdraden mijn verzakte baarmoeder vastmaken aan een bindweefsel in het bekken, dit is een operatie dat vaginaal word gedaan, Sacrospinale fixatie noemen ze deze ingreep.

Mijn gynaecoloog wilde dat ik nog bij een andere gynaecoloog langs ging om te kijken of dit de beste operatie is voor mij omdat hij vertelde dat hij nog nooit deze operatie had uitgevoerd bij iemand met mijn leeftijd. De andere gynaecoloog stond er ook achter, ze hebben me ingeschreven voor de operatie ik werd op de wachtlijst gezet dit was in November 2021.

Ik bleef ondertussen nog steeds buikpijn houden, ik was bij de huisarts geweest om te vragen of ze de rest van mijn buik wilde onderzoeken omdat ik steeds klachten hield en het er gynaecologisch allemaal ‘goed ‘ uit zag.

Ik kreeg een potje mee om ontlasting op te vangen om te kijken of er bloed bij zat en om te kijken of ik geen darmziekte had. Ik moest voor een echo gaan van darmen, lever en nieren. Dit kon gelukkig al vrij snel, tijdens de echo vertelde de radioloog al dat hij niet veel kon vinden en alles er netjes uit zag. Ik dacht nou dan zijn het mijn darmen, maar daar kwam ook niks uit. De huisarts vond het ook een lastige casus en dacht toch dat het gynaecologisch was dus eigenlijk was ik nog geen stap verder.

Tijdens mijn werk werd de pijn alleen maar erger , als ik een avonddienst had gedraaid lag ik de dag daarna op bed van de buikpijn. Ik moest mij ziekmelden en heb toen samen met mijn leidinggevende afgesproken dat dit niet verder zo kon en dat ik na mijn operatie maar moest kijken hoe het zou gaan, want misschien kwam de pijn wel bij die baarmoederverzakking vandaan, je gaat opgegeven moment maar denken dat daar alle pijn vandaan komt want niemand wist wat er was. Ik zit dus vanaf december nu al thuis.

De weken erna had ik elke keer buikpijn af en aan ging de pijn. Ik weet het nog goed begin van de kerstvakantie van Jax kreeg ik weer zo buikpijn en het zakte maar niet, ik dacht ik neem nog extra pijnstilling in en ik ga naar bed.

het leek te zakken en ik viel een beetje in slaap, om 12uur schrok ik wakker van de pijn het was echt niet meer uit te houden. Mijn man zegt we gaan de huisartsenpost bellen, ik de huisartsenpost gebeld mijn man mijn ouders om te vragen of ze hier heen wilde komen voor de kinderen.

De huisartsenpost hadden het druk en ik kon pas over 1e terecht, ik heb gezegd dat ik dit echt niet trok en ik bang was dat mijn eierstok om zijn as was gedraaid, nou ik mocht dan om half 1 wel komen.

ik probeerde me aan te kleden, ik kon amper staan was alleen maar aan het huilen van de pijn, mijn man zei ik ga de ambulance bellen. Ik ben kruipend de trap afgekomen eer dat ik beneden was kwam de ambulance ook aan, ze hadden mijn controles gedaan en die waren allemaal goed en zelf dachten ze dat ik een blaasontsteking had, nou sorry hoor maar ik weet echt wel hoe een blaasontsteking voelt en dat was dit absoluut niet. Ze wilde me dan ook niet mee nemen in de ambulance en kreeg ook geen pijnstilling, ze hielpen me wel naar de auto..

Mijn vader was ook meegegaan naar het ziekenhuis zodat mijn man en mijn vader mij konden helpen met uit de auto komen want het ging gewoon niet.

De rit naar het ziekenhuis was echt een drama, ik raakte helemaal in paniek ik kon mijn handen niet gebruiken zo stijf waren die geworden. Ik was aan het hyperventileren, en kreeg mijn ademhaling niet meer onder controle.

Bij de huisartsenpost mocht ik gelijk een kamer naar binnen dus dacht nog oh fijn dan gaan ze me snel helpen, naja niet dus..

Elke keer kwam de assistente binnen om te kijken hoe het ging maar nog steeds geen arts, ik was wel al iets rustiger geworden. Gelukkig waren mijn man en mijn vader daar om mij te helpen en mij rustiger te krijgen. Ik moest opgegeven moment braken van de pijn, ja tuurlijk braken betekend in mijn broek plassen dat kon er ook nog wel bij.

We waren om half 1 bij de huisartsenpost en kwart voor 2 kwam er een arts binnen en die vroeg of ik op mijn rug wilde gaan liggen, maar dat lukte niet door de pijn dus hij zei oke ik zie het al ik ga je door sturen naar de seh en dan kunnen ze je verder onderzoeken. Hij was een half uur weg en kwam daarna terug om te vertellen dat ik toch gelijk naar de behandelunit van de gynaecologie mocht.

Ik dacht pff had ik dat maar gelijk gedaan maarja ze konden daar elke keer niks vinden dus dacht dan maar via de huisartsenpost misschien vinden hun iets waar de pijn vandaan komt.

Dus om kwart over 2 gingen we naar de behandelunit, en ik had al meerdere keren om pijnstilling gevraagd want ik trok het niet meer maar dat mochten ze me niet geven.

Bij de behandelunit mocht ik gelijk in de stoel liggen zodat ze inwendig kon kijken, ze kon het allemaal niet zo goed zien en wist niet zeker of het een verdraaiing was dus ging een collega erbij halen. Je raadt het al half uur laten kwam ze terug en zei ze ik ga je pijnstilling geven en dan komt de gynaecoloog straks bij je kijken ,ik lag nog steeds met mijn benen wijd in de stoel kreeg 2 zetpillen en de verpleegkundige zou me morfine komen geven waar ik bijna om had gesmeekt.

Ik heb liggen huilen zo blij was ik dat eindelijk iemand mij pijnstilling kon geven dat was om 3 uur in de nacht. Ik zakte af en toe een beetje weg door die morfine, de pijn was constant aanwezig maar het scherpe randje was eraf.

Rond half 5 kwam de gynaecoloog terug en mocht ik weer in de stoel, ze gingen weer inwendig kijken en ook zij kon niet zo goed zien of mijn eierstok gedraaid was.

Ze gingen me opnemen en in de ochtend vroeg een kijkoperatie doen zo konden ze gelijk kijken wat er nou aan de hand was, dus ik was opgelucht dat er eindelijk iets werd gedaan maar was ook bang wat zouden ze aantreffen.

Ik werd op een andere kamer gelegd, en ik had nog keer om morfine gevraagd omdat ik voelde dat de pijn weer erger werd. Nou ik ben altijd terughoudend met medicijnen maar ik wilde het zo graag omdat ik van de pijn af wilde. Mijn man was naar huis gegaan voor de kinderen en mijn vader bleef gelukkig bij mij.

om half 8 kwam de gynaecoloog van de dagdienst binnen, die gynaecoloog die ik eerder had gezien was van de nachtdienst en had alles overgedragen aan haar collega.

Hij wilde ook nog wel even met de echo kijken voordat hij ging opereren, nou daar lag ik weer met mijn benen wijd, de 3de keer ondertussen. Hij vond het raar en het kon niet dat mijn eierstok gedraaid was want er was nog doorbloeding hij wilde een echo van mijn hele buik laten maken omdat het ook nog wel is een blindedarmontsteking kon zijn. Dat ontstaat acuut en zo als hij kon zien in de computer was ik de afgelopen tijd elke maand wel 1 of 2 keer op de behandelunit geweest. Maarja ik moest toch voor de echo.

Ik was nog steeds aan het braken van de pijn , ik moest in een rolstoel naar beneden want daar werd de echo gegaan, ging ik dan met een kots bakje en pijn naar beneden door de centrale hal van het ziekenhuis.

Nou hij heb overal gekeken en ik had geen nierstenen, niks mis met mijn lever en geen blindedarmontsteking, ik weer terug naar boven.

Toen kwam de interne nog even langs, en weet ik veel wie nog meer allemaal. Zo als ik het allemaal vertel lijkt het heel snel te gaan allemaal maar het was ondertussen al in de middag en ze wisten nog steeds niet wat ze met me aan moesten.

Ik mocht weer in de stoel voor een inwendige echo, ja ja ik vind het lastig wil ook niet gelijk opereren, opgegeven moment kom je ook in een cirkeltje he als je constant pijn heb dan word het een beetje chronisch en doordat ik zoveel pijn had dacht ik wel naja wat zeg jij nou maar ben ik er verder niet op in gegaan. En nu denk ik hoe durfde hij dat te zeggen?!

Ik mocht weer terug naar mijn kamer, ik vroeg aan de verpleegkundige of ik nog morfine mocht want ik voelde dat het weer erger word, maar daar werd een beetje raar over gedaan ja ik ga het nog even overleggen met de arts.

Dit schoot allemaal even in het verkeerde keelgat bij mij, Ik zei niemand hoeft pijn te hebben en al helemaal niet als je opgenomen bent in het ziekenhuis , ik word van hot naar her gestuurd jullie nemen mij gewoon niet serieus. Ze ging weg om het nog even te gaan overleggen ze kwam terug met de helft van wat ik eerder had gekregen. Ik dacht oke ik heb hier geen zin in, ik laat het zo en hoop dat de pijn zakt.

Dat gebeurde niet het werd alleen maar erger, op dat moment dat mijn pijn zo erg was en ik niet meer op mijn ademhaling kon letten want dat is wat ik de hele dag al aan het doen was net als bij me bevallingen, kwam gynaecoloog binnen ohh ik zie dat je wel echt pijn heb …

Dit was een uurtje of 4 , hij zei ik heb een keizersnede die ik moet doen en daarna gaan we voor een kijkoperatie. Ik zei nog als het nou mijn eierstok is haal hem er alstublieft uit. Dan ben ik er vanaf.

Het was wisseling van de verpleegkundige dus ik had gelijk weer morfine gevraagd dacht ammehoela ik wil het gewoon, voelde me net een verslaafde maar wilde zo graag dat ik even kon slapen.

Ik kreeg het gelijk en ben daarna ook wel even in slaap gevallen, uurtje of 6 werd ik wakker en had ik gebeld naar de verpleegkundige of er al wat bekend was van de operatie. Nee dat was er nog niet.

Om 8 uur weer gebeld , hij is bijna klaar dat ben je aan de beurt.

Ik was nog nooit eerder geopereerd en bij het idee kreeg ik altijd al kriebels en was ik bang. Maar het kon me niks schelen want ik dacht alleen maar oh dan ben ik onder narcose en voel ik niks meer , ben ik er even niet bij zo erg zat ik er doorheen.

Ik werd om kwart over 9 opgehaald voor de operatie.

ik weet nog dat ze tegen me zeiden adem maar rustig in dan gaan we via het infuus het slaapmiddel geven, en ik was weg.

Toen ik wakker werd lag ik alleen in en grote kamer en zag ik twee mensen in het blauw die zeiden tegen me het is goed gegaan hoor ik vroeg meteen is die eruit, nee zei ze maar hij was wel zeker gedraaid hoor je eierstok dus hij heeft hem weer terug gedraaid.

En ik was weer in slaap gevallen en werd wakker in me kamer toen de gynaecoloog naast mij stond om zijn excuses aan te bieden dat hij veel eerder had moeten opereren en dat hij het vervelend vond dat hij me zo lang met pijn heb laten wachten.

Volgende ochtend voelde ik mij al stukken beter, de pijn was weg ik baalde alleen dat mijn eierstok er niet gelijk uit was gehaald. Ik mocht naar huis met weer het onzekere gevoel als het maar niet weer gebeurd.

4 jan had ik een afspraak staan bij mijn eigen gynaecoloog waar ik altijd kom dat is ook de zelfde die me gaat opereren aan me verzakte baarmoeder.

Ik stap bij hem binnen en hij zegt zo wat heb ik allemaal gelezen wat er is gebeurd, en ik breek heb alleen maar zitten huilen dat ik zo pijn heb gehad en het zo rot ervaring is geweest allemaal en dat ik die eierstok eruit wil. Niet alleen lichamelijk klachten maar ook psychisch ik durfde niks meer was zo bang dat weer zou gebeuren. Had nachtmerries en kan er nu nog steeds om huilen zoveel heeft het met me gedaan.

Dus de operatie werd veranderd naar het verhelpen van de verzakking en het verwijderen van mijn eierstok. Ik werd 4 januari op de wachtlijst gezet en werd eindelijk vorige week gebeld dat ik 30 maart geopereerd word.

Heb al die tijd thuis zitten wachten, en weinig gedaan om te voorkomen dat die eierstok weer zou draaien, het zijn rot maanden geweest maar gelukkig ziet de toekomst er beter uit.

Als ik geopereerd ben en me wat beter voelt zal ik een blog schrijven over hoe ik dit allemaal heb ervaren.

Liefs Shirley