Deel 2: Huilen, huilen en nog meer drama!

Al snel begon het huilen. Niet eventjes, nee hele dagen lang. Ons zoontje was alleen rustig als hij bij mij lag en dan moest ik soms nog eerst uren met hem lopen. Dag in dag uit, opstaan, baby eten, baby troosten, baby eten, baby troosten enzovoorts. 

Uiteraard had iedereen tips en adviezen. Hangmatjes, draagdoek, stoppen met de borstvoeding, inbakeren en als klap op de vuurpijl, gewoon laten huilen (wat ik overigens echt niet kon en niemand aanraad). Niets hielp! 

Ondertussen was mijn man weer aan het werk. Dus hele dagen alleen met de baby. Continu vragen of ik de baby iets aan wilde doen e.d. Nee, Nooit! Het enige wat ik wilde was weten wat er met hem was. Mijn energie raakte steeds verder op, weet nog steeds niet hoe ik het allemaal heb gedaan. Ondanks dat ik een partner had, had ik daar voor mijn gevoel helemaal niets aan. Ook als hij thuis was moest ik het opknappen en hij ging vooral zijn eigen gang.

Uiteindelijk kwam hij thuis te zitten met een burn-out, dus 2 mensen om voor te zorgen. Nog een verhuizing in aantocht. Het was een drama.

Na een maand of 4 stopte het huilen eindelijk. Dat was in ieder geval weer dragelijk, al was mijn zoontje nog steeds vaak ziek en onrustig. Uiteindelijk bleek hij koemelkallergie te hebben. Ook ik moest weer aan het werk. Het ging energie technisch allemaal net. 

De relatie ging alleen maar slechter en slechter. Veel ruzies en onbegrip naar elkaar. De twijfels over de relatie werden alleen maar groter. Als ik huilend op de bank zat, kwam er geen enkele reactie, veel gesprekken over waar ik tegen aan liep en wat ik miste in de relatie. Veel beloftes, de uitvoering daarvan bleef echter achterwegen.

Als laatste redmiddel relatietherapie. Mijn partner stond niet te springen, maar toch gedaan. Helaas kon deze ons ook niet helpen, we waren te verschillend en konden elkaar op geen enkele manier vinden. Partner doorgestuurd naar individuele therapie, maar ook dat hielp niet. Uiteindelijk gestopt met de therapie, gezien zelfs de therapeute zelf het niet meer wist.

Zelf ook hulp gezocht en veel gesproken over de hele situatie. Uiteindelijk kort na de 1e verjaardag van mijn zoontje besloten te gaan scheiden.

Geloof me dat deze beslissing niet makkelijk is geweest. Zelf ben ik opgegroeid in een gezin, uiteraard ook met zijn problemen, maar mijn ouders zijn er altijd samen geweest. Ik vond het heel moeilijk om voor mijn kind te beslissen dat hij niet met beide ouders zou opgroeien. De doorslag was het feit dat hij beter ouders kon hebben die gelukkig waren zonder elkaar, dan ongelukkig met elkaar. 

Ik had de hoop op een goede manier uit elkaar te kunnen en in goed overleg de juiste beslissingen voor ons zoontje te kunnen nemen. In het begin leek dit ook te kunnen, dat bleek echter van korte duur.

Al snel bleek dat de ruzies alleen maar erger werden en de communicatie alleen maar slechter. Door omstandigheden zat ik nog wel enige tijd in 1 huis met mijn ex. Hoe ga ik dat volhouden?