Deel 14 - eentje over shitzooi en het heden.

2020.

Dat ik geen makkelijke zwangerschap had, was kut. De kraam week verliep anders dan we hoopte, ook kut, maar we waren uiteindelijk gezond. Dat ik na mijn verlof weer ziek werd, een operatie moest ondergaan en het daarna eigenlijk alleen maar slechter ging, was MEGA kut.

Ik kan mezelf dan ook best heel zielig vinden. Ja echt.. Een dagje, daarna gaat het wel weer. En na een aantal dagen komt dat gevoel weer. Ik wil gewoon genieten, ook van de grote dingen. Want van de kleine dingen geniet ik wél elke dag. De bad momentjes met Elou, het samen dineren met zijn vieren, rondjes lopen met Feyno, wandelingen op zondag met zijn allen ( of zonder Nina als ze geen zin heeft ;) ). Ik geniet echt wel.. van de mijlpalen die afgelopen maanden voorbij zijn gekomen, mijn zussen en ouders. Het zien van mijn schoonouders als opa en oma. Mijn grote liefde, als papa ! Maar eigenlijk voel ik me altijd rot. En dat klinkt ontzettend stom, maar ik wil het ook niet mooier maken dan dat het is. Ik heb pijn, elke dag. Het vreet aan me, dat ze maar niet kunnen vinden wat het is. De ene dag maak ik mezelf wijs dat ik er door heen moet en gewoon lekker mijn ding kan doen. De andere dag kruip ik het liefst in een hoekje en moet ik bijkomen van wat ik allemaal tóch doe. Laten we eerlijk wezen, met 2 kinderen, een hond, een huis wat je graag mooi en schoon houdt, kan je niet NIKS doen. Dat gaat niet en ook dat lijkt me niet het beste. Ik probeer dus van alles, onderneem dingen, sloof me soms uit, ben de vrolijke mama en vrouw die ze verdienen. Maar zoals ik al zei, het blijft gewoon een beetje somber allemaal. Ik kan niet wachten op de dag dat er een arts is die een diagnose stelt, zodat we bezig kunnen gaan met de behandeling, herstel... of misschien alleen wat oefeningen en tips. Ik wil heel graag weer sporten, fit worden, lekkerder in mijn vel zitten en vooral nóg meer gaan ondernemen en genieten.

Nu het Corona virus zich al weken heeft genesteld in Nederland ( Sorry, ja ik wil hierover iets kort kwijt ) is hier ook voor mij het 1 en ander stop gezet. Allereerst schrok ik me wezenloos toen ik mensen met mondkapjes en beschermingsbrillen zag lopen tijdens het boodschappen doen, het besef was er bij mij op dat moment nog niet helemaal. Ik heb werkelijk staan huilen bij onze voordeur toen ik thuis kwam. De maatregelen die iets later werden verteld op tv; Geen school - 1.5 meter.... We kennen ze allemaal. Nina kwam thuis te zitten. Ik moest een soort van juf functie op mij nemen. Laat dit nu precies zijn wat ik ab-so-luut niet kan. We maakten er het beste van met een dagelijks ritme. Nina mag iets langer slapen, markeren het 'huiswerk' voor de volgende dag, leggen alles alvast klaar en dan help ik waar ik kan. Zo sukkelden we wat aan. Dit is denk ik redelijk goed gelukt, maar ook wij hebben er dagen tussen gehad dat we allebei even geen zin hadden. Dan maakten we er een leuke tuin dag van. Met spelletjes of gewoon uren lezen. Ik wil dat Nina, en ook ik zelf, kan terug kijken op toch een bijzondere maar gezellige tijd hier thuis. En ik denk serieus dat dat gebeurd. Over een aantal jaar.. Nu is het nog te vers. Over 2 weken gaat ze weer 2 dagen per week naar school, ik vind hier wel iets van. Maar wellicht kom ik daar nog eens op terug.

Mijn afspraak die stond bij de neuroloog, werd geannuleerd en zal later dit jaar plaats vinden. Begrijp me niet verkeerd hé. Ik heb ALLE begrip voor ELKE maatregel die ze nemen. Elke afspraak die wordt afgezegd, heeft een GOEDE reden. Ik was er dus ook direct mee akkoord. Tuurlijk, no problemo.Maar we zijn nu wel bijna 2 maanden verder, ook in mijn ziekte-proces. Ik ben nog steeds werkloos, want september vorig jaar ben ik ziek-uit-dienst gegaan. Ik heb nog steeds net zoveel pijn als een jaar terug toen alles begon. Ik heb in de tussen tijd geprobeerd om wat uren en dagen te werken maar als dit niet lukt, dan moet je hier aan toe geven. Ik ben dus al maanden bezig met mri's - scan's - bloed onderzoeken - echo's - afspraken in 3 verschillende ziekenhuizen. Een aantal maanden geleden was ik pijn vrij, maar had zware medicatie waarvan ik dubbel zag, misselijk was en nog meer gekkigheid.. "maar Mevrouw Helms, u heeft nu toch geen pijn meer ? " .. ehm. Nee, maar je begrijpt dat ik deze medicatie niet kan blijven slikken. Ik kon niet eens veilig over straat ?

Hierna volgde een injectie in mijn zenuw die loopt van mijn rug naar mijn buik, ook zette ze een soort verdoving in mijn SI-gewricht. Geen verbetering. Frustrerend is het zeker. Maar helemaal omdat alles wat hieromheen gebeurd, gewoon doorgaat. Er zijn zoveel ergere dingen te benoemen die er ook voor zorgen dat mijn hoofd overuren draait en ik vind het heel moeilijk om hier mee om te gaan. Ik besef me ook heel goed dat wat ik hierboven schrijf, erg open is. Maar voor mij werkt het, uitschrijven, terug lezen.. Dit is mijn ding op dit moment. Ik heb geen gekke gedachtes, k ben niet depressief, ál kan ik soms wel heel vaak DEEP_REST gebruiken. Ik moet soms pas op de plaats maken. Als ik nee zeg tegen een 'date' of een verjaardag betekent dit niet altijd dat ik niet kan, ik moet dan even wat stappen terug nemen. Ik voel het zelf redelijk goed aan. En soms ook niet, maar dan is daar Mark die mij terug fluit. Gelukkig.

Ik beloof nu wél dat mijn volgende blog vol positiviteit zit. écht. Bedankt dat jullie met mij meelezen. Bedankt voor álle lieve reacties die ik ontvang, in mijn privé berichtjes via instagram en op elke andere manier. LIEF !

JOE !