Deel 1: Een zogenaamde routine operatie…

Vrijdag de 13e stond de operatie gepland om Dean zijn neus- en keelamandelen te verwijderen. We hebben lang getwijfeld of we deze operatie wel door moesten laten gaan. Er staan deze maand zo veel opnames gepland, dat het eigenlijk te veel is. Voor ons, maar al helemaal voor Dean die alles moet ondergaan.

De opnames voor de epilepsie zijn onvermijdelijk en hebben voor ons de hoogste prio. Het verwijderen van de neus- en keelamandelen zou vooral meer gemak en comfort geven, met name in de toekomst. Dean is vaak verkouden, snurkt veel en heeft soms zelfs ademstops. Door alles te verwijderen zou hij lekkerder in z’n velletje komen te zitten, minder verkouden zijn, geen gesnurk meer en last but nog least… makkelijker kunnen slikken en minder kwijlen. En daar zouden we in de toekomst weer profijt van hebben. De kans is namelijk groot dat Dean richting de puberteit verleert hoe hij moet eten/slikken. Dus hier zou hij op de lange termijn ook baat bij hebben. Aan deze operatie zouden dus alleen maar voordelen zitten volgens de artsen…

Na lang wikken en wegen besloten we hem door te laten gaan. Zelfs ondanks dat het vrijdag de 13e was.

De avond voorafgaand aan de operatie voelde ik al onrust in mijn hoofd. Dean reageert altijd extreem slecht op de narcose en heeft het erna vaak erg zwaar om eruit te komen. Hij zou dit keer onder narcose gebracht worden middels een infuus. Deze wordt immers elke maand geprikt en gaat altijd goed. Ik hoopte dat dit hem wat relaxter in zou laten slapen. Van het kapje raakt hij altijd in blinde paniek. En komt er dus ook op die manier uit..

 

Maar ondanks dat het prikken van het infuus elke maand fantastisch gaat, lukte het prikken op de OK tot twee keer aantoe wederom niet. Beide keren waren mis en deden zijn hand en elleboog opzwellen. Dean werd er onrustig van en volgens de anesthesist zou een derde keer prikken geen zin hebben. Er zat dus niks anders op dan hem in slaap te brengen met het kapje.

Terwijl Dean bij me op schoot zat, drukt ze het kapje op zijn neus en mond. Zoals altijd verzet hij zich hevig. Vecht hij alsof zijn leven er vanaf hangt. Hoor ik hem in het kapje gillen en zie ik zijn ogen wegdraaien terwijl zijn lichaam het gevecht volhoudt..

Ik hoor een van de artsen nog zeggen dat Dean dit zelf allemaal niet meer bewust meemaakt.. Die zin hoor ik elke operatie weer, maar uit ervaring weet ik dat hoe rotter hij erin gaat… hoe rotter hij er ook weer uit komt!

Ondertussen duurde het voor mijn gevoel nog minuten voordat zijn lichaampje zich echt overgaf en ik hem als een zak aardappelen in mijn armen voelde wegzakken. Met tranen in mijn ogen verliet ik de operatiekamer. Ik had direct spijt dat we de operatie doorgezet hadden…

Mijn man en ik hebben inmiddels een vaste rolverdeling. Ik ga mee naar de operatiekamer, mijn man gaat naar Dean op de uitslaapkamer. Maar wanneer ze na een uur nog niet naar buiten zijn gekomen, groeien de zorgen..

Naast de ingreep hakt de narcose er weer goed in bij Dean. Hij heeft het loodzwaar en komt er maar moeilijk uit. De hele dag ligt Dean als een dood vogeltje in zijn bed en weigert enige vorm van eten en drinken. Dat laatste is niet zo gek na zo’n operatie. Dat zou nog wel een paar dagen aanhouden. Echter zijn hele staat van zijn klopt niet met het type operatie dat hij heeft ondergaan. Zelfs na de meeste hersenoperaties lag hij er fitter bij dan nu.

Omdat Dean beperkt is en tot een risicogroep behoort, moesten we in elk geval 1 nachtje blijven slapen ter controle. Zijn verzwakte status werd niet zo opgevallen en weggewuifd onder het mom van “niet zo gek vlak na een ingreep”. Het geopereerde gebied zag er rustig uit en daarom mochten we de volgende middag naar huis. Dat hij nog een lappenpop was, nauwelijks vla at of een slok nam, maakte volgens de arts niet uit. Zolang hij maar niet langer dan 12 uur geen plasluier heeft.

En zo vertrekken we naar huis. Waarbij het op zondag uiteindelijk helemaal mis loopt…