December reflecteren naar en moeilijk jaar

December is voor mij een maand, altijd al geweest om terug te kijken naar het afgelopen jaar. Wat is er gebeurd, wat heb ik bereikt, hoe heb ik me ontwikkeld, waar ben ik dankbaar voor.. 

ik heb in mei een Postpartum depressie gekregen na de geboorte van mijn zoontje. Ik zal over die tijd nog vertellen en op mijn insta @tamaralangenberg staat wel al wat verhalen! 

Dit jaar bedacht ik mij dat ik mezelf onbewust dus zoveel druk opleg. I mean er is niks met dingen bereiken, maar ik leg mijn lat altijd nog een stukje verder waardoor ik eigenlijk nooit tevreden ben.

Dit jaar is wat dat betreft wel symbool en leerproces van mijn eigen overtuigingen. Het is by far het moeilijkste jaar geweest ever.. in ieder geval niet zoals ik mij bedacht had, toen we vorige jaar ons klaarmaakte voor een nieuw huis en ons mannetje op komst. Ik zag me werkelijk al zitten met gezinnetje van 4, niet te klagen, het goed voor elkaar hebben..

Tot mei, toen ons wondertje geboren werd. En eindelijk zeg ik dit met trots en liefde. Lukt dit mij alle weken, dagen? Nee, maar moet dat dan? Of leg ik mijn lat dan weer veel te hoog..

Ik heb door intensieve therapie geleerd wat mijn overtuigingen zijn, welke denkpatronen ik mezelf heb aangeleerd.. en ze zijn niet verkeerd, het iets wat het brein vanzelf doet om je onbewust te beschermen.. maar als je daarbij je grenzen niet leert kennen, je gevoel ontwijkt, komt er ooit een explosie.

Dus wat ik dit jaar heb geleerd is om te luisteren naar mijn gevoel, wat verteld het mij, ik mag leren te vertrouwen dan angst, boosheid en verdriet een emotie zijn die bij het leven hoort, dat je het mag voelen..

ik merk dat ik veel te veel naar de maatschappij kijk, waarin iedereen verder,beter,mooier moet. Maar achter ieder persoon schuilt ook een andere kant, die je niet altijd kunt zien.

Ik heb geleerd bij mezelf te blijven, mij uit te spreken en erop te vertrouwen dat ik dat altijd liefdevol bedoel.

Ik heb geleerd stemmetjes herkennen die mij het tegendeel bewijzen, en ook die stem is een onderdeel van mij, maar het hoeft geen waarheid te zijn..

Angst zal altijd onderdeel van mijn leven zijn, ik denk van iedereen zijn leven, maar voor mij is het een gevoel dat zich zomaar kan uiten in paniek.

Deze foto is hier voor mij een symbool voor. Dit was in de kraamweek, ik was zo in mijn hoofd bezig mer mezelf overtuigen dat ik hier van genoot en dat ik van hem hield, want dat is wat ik constant deed analyseren en proberen te relativeren, maar mezelf geruststellen kon ik niet..

Op de een of andere manier had ik altijd paniekaanvallen onder de douche, ik wilde zo graag mijn kleintje verzorgen en genieten van het douche moment, lekker warm samen onze de douche, maar ik legde er zoveel druk op dat ik trillend onder de douche stond, naar adem happend er onder vandaan kwam.. de woorden in mijn hoofd welke moeder nou niet eens kon douchen met haar kind, wie raakt er nou in paniek, ik ben niet goed genoeg om moeder te zijn.. en weer als ik dit schrijf springen de tranen in mijn ogen. Het was zo waarheid op dat moment. Maar in mij Schuilde de vechter die ik ook ben en ik heb geen moment ontweken om onder die douche te stappen, ik zou het doorstaan, ik ga niet opgeven..

Nu weet ik dat het maar gedachten zijn, dat niet alle woorden in je hoofd waarheid zijn, maar heel soms grijpt het me nog, en voelt het even weer als waarheid. Maar ik heb inmiddels de tools om dat te voelen en weg te laten zakken.

En ben ik er nee nog lang niet, ik heb genoeg stapjes te maken nog, maar ik maak ze in kleine stapjes, met de wetenschap dat ik er uiteindelijk wel kom. Ook al voel ik dat niet altijd.

Ik wil echt uit de grond van mijn hart iedereen bedanken die mij heeft bijgestaan, liefde en kracht heeft gestuurd! Kus voor jullie!!