6 jaar geleden
De wereld op zijn kop - vervolg
De scheiding is zo goed als officieel en we zijn verhuisd... Maar wat nu?
Hoewel ik in mijn vorige blog schreef over een mediator, kon deze ons helaas uiteindelijk niet helpen. Ik heb ergens gedurende het proces de keuze voor een eigen advocaat gemaakt en inmiddels is de scheiding rond op de inschrijving in het gemeenteregister na, maar ook dit zou volgens mijn advocaat niet langer dan 1,5e week moeten duren en dat zei hij afgelopen maandag. Het oude huis is verkocht (binnen een week nadat het op Funda verscheen!) en 3 weken voor de sleuteloverdracht zijn de kinderen en ik verhuisd naar het dorp waar mijn ouders wonen. Het dorp waar ik zelf ben opgegroeid en Hailey inmiddels is ingeschreven om volgend jaar te kunnen beginnen op mijn oude basisschool. Deze ligt overigens op een steenworp afstand van ons huis. Maar dan ook echt! Ik zou letterlijk vanuit de tuin of Hailey's slaapkamer wel een steentje kunnen werpen die dan op de stoep voor de school zou landen. Ook supermarkten en snackbar zijn op loopafstand te vinden en mijn ouders (ik heb het getimed) bereiken we in 5 minuten met de benenwagen.
In het oude huis sliep Hailey nog bij mij in bed en had ze echt de zekerheid nodig dat ik er was. Zo had ik de gehele nacht een hand ergens op mijn lichaam (schouder, rug, heup, waar ze maar bij kon, afhankelijk van hoe ze zelf lag) en werd ze met regelmaat wakker, waarop ze even checkte of ik er nog wel was. De nachten waren lang en onrustig. Nu had ik met Hailey de afspraak gemaakt dat ze op haar eigen kamer, in haar eigen bed, zou gaan slapen zodra we in ons nieuwe huis woonden. Dit heeft ze heel netjes vanaf dag 1 gedaan! *trotse mama!* En ook Tyler vond zijn draai gelijk in dit nieuwe huis. Hij ging ieder wakker moment op ontdekkingstocht en sliep ook beter (vaster en met veel minder gedraai en gewoel) in zijn nieuwe kamer dan hij in het oude huis deed. Hailey ging er met de verhuizing qua kamer aardig op vooruit en heeft zelfs een glijbaan aan haar bed! Tyler komt er bekaaider vanaf en gaat van een van de grootste kamers naar de kleinste van het huis, maar vooruit. Ook die kamer volstaat prima en anders zou hij eventueel ooit nog wel naar zolder kunnen verhuizen. Waar was ik? De kinderen konden gelijk goed aarden in dit nieuwe huis. En mama... mama moet nog steeds een beetje wennen.
Hoewel Ruurlo eigenlijk gelijk weer heel vertrouwd voelde (Ruurlo/Borculo, het maakt mekaar niet zoveel) en ik enorm blij ben dat er zo snel al een woning vrij kwam, kost het mij wat meer moeite me in de nieuwe situatie te schikken. Ik sta volledig achter mijn keuze voor wat de scheiding betreft, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik het niet liever anders had gezien. Voor mijn gevoel ben ik de laatste 2 jaar geleefd. Vanaf het moment in de zwangerschap dat ik niet zo veel meer kon tot aan het moment dat mijn advocaat de mail stuurde dat de scheiding door de rechtbank akkoord bevonden was, heb ik gevochten en in de overlevingsstand gestaan. En nu, nu is alles zo goed als rond: er is een ouderschapsplan en een omgangsregeling, het huis is verkocht en inmiddels weer bewoond, we hebben een ander dak boven ons hoofd en dit huisje wordt steeds meer ons plekkie, werk liep gedurende bijna het gehele proces "gewoon" door, verplichtingen moesten tussendoor ook gewoon nagekomen worden, enz. Maar alles op de automatische piloot voor de kinderen. We staan nu echt aan het begin van onze nieuwe toekomst en daar sta je dan... De survival-modus mag uit, maar hoe dan en wat blijft er dan over?
Nu is het (/er) dan tijd om door te laten dringen wat er de afgelopen 2 jaar nu eigenlijk allemaal gebeurd is: de zwangerschap, de bevalling, de 2 ziekenhuisperiodes en alles voorafgaande aan en rondom de scheiding. Het is allemaal nogal wat en niet mis. Nu is er (weer) tijd om me (opnieuw) af te vragen of ik het echt niet had kunnen zien aan- en voorkomen. Ik vind het maar lastig en heb daarom maar gewoon hulp gezocht bij de praktijkbegeleidster van de huisartsenpraktijk. Daar zijn die mensen voor en het eerste gesprek was in ieder geval fijn. Ze noemde vrijwel gelijk een aantal heel herkenbare (niet allen even leuk om mee geconfronteerd te worden) dingen. Aan de slag dus. Met mezelf en voor mezelf en daarmee voor de kinderen. Nu alles op rit is voor de kinderen ben ik blijkbaar aan de beurt. En blijkbaar mag je ook zo denken als mama zijnde. En blijkbaar mag je wel degelijk van anderen verwachten dat ook zij hun eigen verantwoordelijkheden nemen. En blijkbaar hoeft het niet altijd zo te zijn dat je het tot jouw probleem maakt als een ander zijn/haar verantwoordelijkheid dus niet neemt. Er zijn ook andere oplossingen en daar hoef jij dan niet altijd voor te zorgen of mee op de proppen te komen... Oh... Nou... Zo had ik het nog niet bekeken en ervaren. Zoals gezegd: ik vind het maar lastig. ;) Maar hoe lastig ook, met struisvogelpolitiek komen we ook niet verder. Ik niet en de kinderen al helemaal niet dan, dus "a head-on collision" met mezelf en mijn gevoel dan maar en dan maar zien wat daar uit komt. We gaan het meemaken.
Gerdi Oonk
Wat een lieve reactie. Dankjewel.
SiBo
Hallo Gerdi, Ook ik heb een scheiding achter de rug, met mijn dochter samen. We waren dan wel niet getrouwd, de impact was enorm. Zowel ik als mijn dochter zijn jaren bezig geweest om hier aan te wennen. Soms blijft het lastig, soms lopen we tegen dingen aan, maar over het algemeen kunnen wij stellen, we doen het goed samen! Hoewel het heel lastig en zwaar was, heel heftig bij tijd en wijlen, kan ik niet anders zeggen dan dat dit echt de beste keuze was. Ja, het is zwaar, alleenstaand met kinderen. En toch levert het je meer op dan blijven hangen in een verkeerde relatie, om welke reden dan ook. Het heeft mij enorm veel zelfinzicht gegeven. En ook heb ik ervaren hoeveel kracht er eigenlijk in je zit, op het moment dat dat echt nodig is. En de band met mijn dochter is enorm sterk geworden! En, je leert je vrienden en familie écht goed kennen. Je leert te durven vragen, gewoon omdat dat soms niet anders kan. Ik ben daar, durf ik wel te stellen, een beter mens door geworden. En dat gun ik jou ook. Inmiddels ben ik jaren verder, heb ik mijn draai goed gevonden en een hele lieve partner aan mijn zijde. Dat kan je je niet voorstellen als je aan het einde van de dag je ogen niet meer open kunt houden van de vermoeidheid, en je alleen maar kan en wil denken aan slapen en overleven. Maar die tijd gaat vast ook voor jou weer komen. En als je dan uiteindelijk terugblikt, hoop ik dat je vooral tevreden en trots kunt zijn, op jezelf en je kinderen! Het ga je goed!