De wereld is donker en zwart

en natuurlijk moet ik blij zijn met wat ik heb heb een mooie zoon waar alles goed mee gaat een paar katten die voor zover mogelijk happy zijn ik woon in een mooi huis. En een vriend maar laat het nou het laatste zijn waar het probleem zit. Onze relatie is alles behalve rooskleurig en ja ook in 2017 hebben we ruzie. ( ondanks ons "goede" voornemen geen ruzie meer te maken) 

Laat ik beginnen bij het eind ( ja het eind van vorig jaar wel te verstaan)  een paar dagen na kerst hebben we al onze eerste kleine ruzies en irritaties op elkaar maar Dat uitgepraat te hebben en elkaar gezegd te hebben dat het anders moet gaat het na een paar dagen weer mis. Ja hoor weer ruzie om niks. Deze keer fiets ik dan ook naar mijn moeder toe en kan daar uithuilen ( wat ik niet doe want liever huil ik niet als mensen het zien) mijn vader vond dat een teken van zwakte en schijnbaar heeft ie dat er bij mij ook met de paplepel ingegoten. Zo zit ik bijna een hele dag bij mijn moeder zonder maar iets te horen van mijn vriend en hoe het met onze zoon gaat (schijnbaar is het niet bij hem opgekomen dat ik misschien wel eens ergens een ongeluk zou kunnen hebben gehad) wat me alleen maar meer boos maakt beteken ik dan zo weinig voor hem? Dus dat stuur ik m ook via een WhatsApp. 

Na wat verwijten heen-en-weer vraagt ie me toch om naar huis te komen zodat we kunnen praten. En ja ook die avond word er verbetering belooft vanuit bijde kanten. Zo sluipen de dagen voorbij, ik ben moe heel erg moe en merk aan mezelf dat ik steeds afweziger word. Ook dingen die ik eerst leuk vond doen me nog weinig ik wuif dat weg en probeer er toch nog een. Paar leuke dagen van te maken. En met oud en nieuw gezelligheid als prioriteit heb.

Nu zijn we 2 weken in het nieuwe jaar en ben nog steeds kapot en  mezelf niet. En voor iedereen die mijn Bloggs leest weet hoe "leuk" mijn verjaardag was. Gelukkig is het wel zo dat mijn vriend aan het werk is weer en we niet de hele dag op elkaars lip zitten. Maar vandaag was wel weer een nieuwe druppel in de welbekend emmer. Ruzie over niks daaaar gaan we weer.  En ja we hebben ook dagen en weken dat het wel goed gaat hoor maar ok 

Ik besluit dus om weg te gaan om escalatie te voorkomen Na een tijdje besluit ik dat het buiten zitten te huilen ook geen optie is en ik maar naar binnen moet. Omdat het toch wel erg koud is Eenmaal binnen aangekomen hoor ik dat onze zoon wakker is en het laatste wat ik nu kan doen is mooi weer spelen voor hem. Gebroken en in tranen lig ik nu in bed. Me af te vragen wat een relatie op deze manier zin heeft. 

En met die gedachte stromen er zo nog een paar mijn hoofd in. Onderandere de gedachte dat even de pijn voelen die ik nu geestelijk voel beter kan uiten in automutilatie maar verdring die gedachte Ook een gedachte die eigenlijk steeds vaker bij me in mijn hoofd rond spookt is dat het zo veel beter zou zijn als de wereld van mij verlost zou zijn en ik beter zelfmoord zou kunnen plegen want niemand heeft iets aan iemand die zich alleen maar aanstelt. (want volgens mijn vriend doe ik dat) 

Maar het idee dat dan mijn zoon zonder moeder zou moeten oproegroeien doet me ervan weerhouden het ook echt te doen. Nou zei vanmiddag mijn schoonzus dat zei me sowieso ook gaat missen en mijn vriend ook. Waarbij ik dacht ja vast als ie me zo zou missen moet ie dat misschien ook een keer laten zien. Want van wat ik nu voel merk ik daar niks van. Sorry dat deze Blogg wat down was maar dingen van me afschrijven schijnt te helpen. 

En heb besloten de dokter maar weer te bellen om te zeggen dat ik een terugval heb en weer depressief ben misschien kan ik doormiddel van medicatie en gesprekken de waarde van mijn leven en de leuke dingen weer gaan zien