De wens voor ons tweede wondertje..

Ons eerste wondertje is geboren in december 2017, met behulp van spuiten (puregon/pregnyl) direct de eerste ronde, na 8 maand tabletten (clomid) geprobeerd te hebben. Door mijn PCOS heb ik helemaal geen cyclus van mezelf en zijn we dus afhankelijk van ‘hulp’. 

Ik heb ruim 2 jaar geleden al geschreven over een eventuele 2e. Toen was ik vooral bezig of het wel kon/verstandig was zo snel na een eerste. In oktober 2018 zijn we uiteindelijk toch naar het ziekenhuis gegaan met onze wens. Ondanks dat ik echt niet dacht dat we direct weer bezig konden, viel het gesprek me toch tegen. 

We hadden een afspraak in het ziekenhuis, eigenlijk voor een doorverwijzing naar de fertiliteitskliniek. Daar werd direct gezegd; kom maar terug als je zoontje 1 is (toen 10 maand) want voor die tijd gaan we jullie niet helpen. Ondanks dat ik de beweegredenen snap, ben ik er best een tijd boos om geweest. Er zijn heel veel mensen die een paar maand na de bevalling al zwanger zijn en dat kan/mag allemaal, dat is hun keus. Sommigen raken ongepland/ongewild zwanger, en dat kan/mag ook allemaal. En sommige mensen hebben geen cent over, maar krijgen 6 ongeplande kinderen, en ook daar kijkt niemand van op.. En als je hulp nodig bent, hoe goed je er ook over nadenkt/stabiel bent of wat dan ook, je hebt geen keus. (Dit waren/zijn mijn frustraties, ieder natuurlijk z’n eigen mening😉)

Vol goede moed in januari 2019 een afspraak gemaakt, want ons zoontje was ondertussen 13 maand, dus het mocht! Eerst kreeg ik echo’s om te kijken of alles goed was, en niets veranderd. Toen zeiden ze tegen ons; waarom willen jullie eigenlijk een doorverwijzing, want wij doen dat hier ook. De behandeling was het zelfde, alleen andere medicatie. Dit ziekenhuis was 10 minuten rijden, en de kliniek 40. Voor ons was de keus snel gemaakt, en we bleven in het ziekenhuis. (Voor de beeldvorming; bij een follikelmeting ben je nog geen 5 minuten binnen. Dus of 20 minuten in de auto of 80 minuten bij geen file)

In maart was alles rond en mocht ik beginnen met de eerste cyclus. We begonnen met ‘de magische eenheden’, waarbij het bij ons zoontje ook gelukt was. Tuurlijk was het heel erg geluk geweest dat t de eerste ronde zou lukken, maar omdat het eerder gelukt was heb je stiekem toch veel hoop. Helaas..

We hebben een aantal maanden de medicatie hetzelfde gehouden maar de groei werd steeds minder. In de cyclus maand juni/juli is de medicatie opgehoogd, en hadden we onze eerst positieve test weer! Helaas werd het een miskraam met 9 weken. Weer door gegaan tot december, en toen hebben we een pauze ingelast. We gingen verhuizen, en nog andere dingen speelden er, dus een maandje ‘hormoon vrij’ was zeer welkom (voor zowel mij als mijn man 😜)

Begin februari had ik ineens bloedverlies uit het niets, vlak voor onze nieuwe afspraak. Dit was erg intens, en het leek op een miskraam. Contact gehad met het ziekenhuis, want mijn menstruatie wordt altijd opgewekt dmv tabletten, en ik kon langs komen voor een bloedtest. Hieruit bleek dat ik inderdaad een miskraam had. Ondanks dat ik nog nooit eerder een eisprong uit mezelf had gehad, moest dat in december/januari wel zo zijn geweest! Stiekem geeft je het toch een beetje hoop. 

Zo gingen er weer maanden voorbij, zonder dat er wat gebeurde. De medicatie bleven ze ophogen, maar follikels groeien steeds minder. Toen hebben we begin mei een gesprek gehad met de gynaecoloog. Ook zij vond dit geen goede optie meer, en verwees ons door voor IVF. Eigenlijk zouden we naar een ander ziekenhuis gestuurd worden, maar we hebben zelf gevraagd voor een verwijzing naar de fertiliteitskliniek. Dit was gelukkig ook geen probleem, zelfde kwaliteit en zelfde reistijd. 

Ivm het coronavirus hadden we een telefonisch intakegesprek. Zij gaf ons drie keuzes; eerst weer proberen met spuiten - iui (inseminatie) - ivf. We hebben gekozen voor optie 1. Ik kreeg een afspraak om mijn bloedwaarden te controleren en ook werd er een afspraak gemaakt voor mijn man. Alles was in orde! We mochten in juli weer beginnen, alleen bleek direct de eerste cyclus al dat mijn lichaam ook nauwelijks meer reageerde op het medicijn (normaal moet het eitje rond dag 13 op 18/20 mm zitten, en ik zat op dag 30 nog maar op 10 mm). Ik werd aan het einde van de dag gebeld, want ze gingen even overleggen na de echo. Hiermee moesten we stoppen, want dit ging gewoon echt niet werken. Ik kreeg weer tabletten voorgeschreven om de menstruatie op te wekken, en de volgende ronde word iui.

Wordt vervolgd. 🍀