De wens, de schrik, de onzekerheid deel 2/2

De vorig keer gaf ik aan dat we aan het wachten waren op de uitslag en dat ondertussen alles gewoon door ging, of toch niet? In mijn hoofd was het een wirwar aan emoties en spanningen, ik werd er erg goed in om dagelijks gewoon te functioneren en alles weg te drukken maar eenmaal thuis was ik soms the bitch from hell! Het ene moment jankte ik mijn ogen uit mijn kop van spanning en het andere moment vond ik wel weer een stofplukje om compleet over de zeik te gaan. de buitenwereld zag niet zoveel aan me. zoals zo vaak zegt men 'tsjah we weten nog niks dus het heeft geen zin om je van tevoren al druk te maken'. Maar ondertussen moesten ze eens weten wat de spanning deed met ons. Gelukkig kan mijn vriend heel goed inspelen op mijn emoties en weet hij dat ik een temperamentvolle vrouw ben, hij accepteerde het en bood mij perspectief om om te gaan met de spanning. 

EINDELIJK was daar het telefoontje, nouja eindelijk maar nu kwam het verlossende woord. Ik had 2 weken op mezelf ingepraat dat ik me druk maakte om niks en dat de uitslag vast goed was. Nou dat droombeeld viel even vies in duigen toen de arts aangaf dat ze CIN2 en 3 hadden gevonden! Cin2 is een matige afwijking in de cellen en CIN3 een ernstige afwijking. Als dit onbehandeld zou blijven zou er zich na 5 a 10 jaar baarmoederhalskanker ontwikkeld zijn. OKe, slik en nu moet het behandeld worden, hoe dan? Volgens de arts was dit vrij eenvoudig, gewoon met een lisexcisie. Een WAT?! de arts sprak het zo eenvoudig uit dat ik dacht nou dat zal dan niet veel voorstellen. Nou nee inderdaad in vergelijking met een keizersnede of buikoperatie is het niks inderdaad.  Maar het lastige is wel dat ze weer aan die baarmoeder moeten zitten, lijkt me toch niet altijd fijn en goed als je begrijpt wat ik bedoel. Gezondheid gaat voor dus ik heb er ook niet aan getwijfeld om het te laten doen. 

Na een paar weken zaten wij in de wachtkamer bij de gynaecologische behandel poli. De arts die mij ophaalde was niet mijn eigen arts maar ja hoe sneller alles weg is hoe beter dus dan maar bij een andere arts. De procedure werd goed uitgelegd en daar ging ik dan liggen met mijn benen voor de zoveelste keer in beugels en mijn hand in die van mijn vriend. Eerst een paar verdovingsspuiten in de baarmoederhals, toen nog toucheren en daarna begon het echte werk. Jemig wat was ik nerveus, ik bibberde en had het vreselijk koud. Ik keek mijn vriend aan en hij keek baar mij met zoń meelijwekkende blik. Hij zou er staan voor mij, hij zou mij vangen en liet mijn hand onder geen beding los. Het draadje werd gepakt (ja echt serieus, een soort kaasschaaf achtig draadje) en daar ging de arts aan het werk. het gevoel was niet te beschrijven, je voelt dat ze bezig zijn maar het deed geen pijn het was alleen super onrealistisch. de schaafmethode was klaar en nu gingen ze wat adertjes dichtbranden. WAAAAT?! dichtbranden...... euh.... dat stukje had ik gemist! voordat ik kon vragen hoe dit werd gedaan was de arts al bezig, heel vriendelijk vroeg hij elke keer of het ging en als iets pijn deed ik het meteen moest zeggen. Ook dit voelde weer vreemd. Het deed geen pijn op het gevoel dat je in je broek plast na was het wel te doen. Zo en klaar was kees! nouja ik dan. Meteen maar zoń prachtig kraamverband in mijn broek gedouwd zodat eventuele bloedingen opgevangen werden. 

Eenmaal thuis drong het hele verhaal zich nog eens aan mij op. Ik werd gedwongen, door mijn hoofd en mijn gevoel, de hele behandeling nog eens de revue te laten passeren. Jeetje wat was er nu eigenlijk allemaal de laatste weken in mij/ons omgegaan en wat zal dit betekenen voor de toekomst. we hadden in ieder geval het plan wel opgevat om alvast de pil te laten staan en kijken wat ons de komende periode wel of niet gegund was. Onze zoon was immers 2 dus een broertje of zusje zou zeer zeker welkom zijn. Toen wisten we nog niet wat ons nog allemaal te wachten stond en misschien hadden we dan wel besloten om onze wens maar niet proberen te vervullen.

Tsjah in de toekomst kijken gaat niet lukken maar het is soms wel handig om jezelf af en toe te kunnen beschermen tegen teveel van alles! Een positieve noot is wel dat het contole-uitstrijkje na een half jaar goed was, gewoon pap 1 en geen HPV meer, yeah!! Nu kunnen we weer DOOOOOR!!!