De weg naar vervulling van onze kinderwens - deel 2

In mijn vorige blog vertelde ik over het bericht wat we kregen dat mijn lijf een zwangerschap niet aan zou kunnen en hoe mijn wereld hiervan compleet instortte.

Ik was hier echt kapot van maar ondertussen ging ons leven door. We hebben nog een hoop opties overwogen zoals pleegzorg en adoptie. Adoptie konden we simpelweg niet betalen en pleegzorg had ik het gevoel niet aan te kunnen. Hoe moest ik zo'n kindje ooit weer teruggeven! Hoe vervelend voor hun maar gelukkig had ik mijn beste vriendin. Hun lukte het maar niet om zwanger te raken dus samen waren wij elkaars rots in de branding in onze ongewenste kinderloosheid.

Zo ging er zomaar weer een jaar voorbij. Lex en ik waren inmiddels 3 jaar samen en hadden samen besloten er gewoon het beste van te maken met z'n tweetjes in dit leven. Ik heb hem nog de optie gegeven dat ik weg zou gaan zodat hij iemand kon vinden die wel kinderen kon geven. Gelukkig wilde hij daar niks van weten 💖 Hij ging zelfs op mijn verjaardag in 2013 op zijn knieën!! Uiteraard riep ik volmondig ja en konden de voorbereidingen volop beginnen!

Op 20 juni 2014 zijn we getrouwd en dit was echt een fantastische dag! Ik had heel erg veel zelf gedaan van bedankjes tot corsages tot de snoeptafel in plaats van taart tot de versiering en uitnodigingen. Het was magisch!! We hadden een heerlijke honneymoon van mijn ouders gekregen dus na 13 dagen Turkije kon ons getrouwde leven beginnen. De maanden kabbelde weer voorbij, ik vond eindelijk een leuke baan bij een bank waar ik echt op mijn plek zat.

Op dat moment kreeg ik weer allerlei rare nieuwe klachten waarvoor ik opnieuw in de molen ging. Wat bleek? Ik was vervroegd in de overgang op mijn 35ste. Weer een klap te verwerken. Maar gek genoeg door de verandering van mijn hormonen werden mijn andere klachten een stuk minder. Mijn Crohn (chronische darmziekte) werd rustiger. Ik merkte dat ik mijn rolstoel veel minder nodig had. Bij Lex ging het geleidelijk weer kriebelen. Hij heeft me toen gevraagd om nog 1x langs al mijn specialisten te gaan om te kijken of er toch niet iets mogelijk was. En na die ronde kregen we ineens soort van groen licht met een grote kanttekening!!!

Ik moest het snel doen omdat ze niet wisten hoe snel de overgang door zou gaan zetten. En ze gaven groen licht maar de kans was zeker aanwezig dat ik veel slechter uit een zwangerschap zou komen. De kans was 50/50 dat ik tijdens de zwangerschap volledig afhankelijk van mijn rolstoel zou zijn en ze wisten niet of dit na de bevalling nog zou verbeteren. Dus de keuze lag nu bij ons. Lex was er gelijk over uit maar ik vond dit een lastige keuze. Ik had me al neergelegd bij het feit dat ik geen kinderen mocht krijgen en dat omzetten vond ik enorm lastig, hoe raar dat ook klinkt. Na een maand of 2 hebben we toch de keuze gemaakt om er voor te gaan!!

En toen was het wachten. De eerste 3 maanden stond ik er redelijk relaxed in. Maar na 3 maanden sloeg ik compleet om in een controlfreak qua temperaturen en ovulatietesten haha. Lex werd er een beetje gek van maar kwam braaf opdraven 🤣 na 6 maanden mochten we al de molen in ivm die vervroegde overgang. 

Lex had zijn potje ingeleverd, ik was al binnenste buiten gekeerd onderhand. Conclusie: geen afwijkingen gevonden. Nog 3 maanden zelf proberen en dan mochten we starten met IUI (IVF was sowieso geen optie ivm de hormonen, dus lukte IUI niet hield het sowieso weer op). Nog 3 maanden aanmodderen dus en een zielige lex die inmiddels een heks had als vrouw 🙈🤣. Inmiddels was de afspraak gemaakt voor de IUI, maarrrrrrr. 1 week voor de afspraak was daar de positieve test!!!!!!! 🥳🥳🥳 

Wordt vervolgd!!