De weg naar vervulling van onze kinderwens

Ik wil eerst terug naar het begin.

Lex en ik zijn nu 10 jaar samen. We hebben elkaar via een online datingprofiel leren kennen. Nadat we allebei een lange relatie hadden gehad waren we beide nieuwsgierig en elkaars eerste date. Een rebound was mijn eerste gedachte na die eerste date. Nou wat een rebound haha. Inmiddels getrouwd en een mooi manneke rondlopen.

Op onze 2de date gingen we eigenlijk al vrij diep qua gesprekken. Wil je kinderen was mijn eerste vraag. Mijn klok tikte niet meer maar schreeuwde al jaren en dat was voor mij ook de reden dat mijn vorige relatie stukliep na 10 jaar. Ik wilde al jaren kids en mijn expartner was daar steeds niet aan toe. Maar Lex wilde ook heel graag kids dus dat zat goed! In oktober zijn we gaan daten en in december woonde ik al bij hem in. Het zat goed, we waren allebei begin 30 en na die vorige lange relatie zei tijd ook niet alles voor ons.

Het onderwerp kinderen kwam vaak naar voren al in die tijd. Nu had ik in mijn voorstelblog al gemeld dat ik chronisch ziek ben. Op dat moment was mijn Crohn al bekend. In de jaren daarna heb ik heel veel problemen met mijn gezondheid gehad. Alle onderzoeken zijn gedaan maar niks gevonden. Ergens heel fijn dat bijvoorbeeld het vermoeden MS niet waar blijkt te zijn. Aan de andere kant was het superfrustrerend dat het steeds slechter ging. In mijn ergste periode had ik een rolstoel op maat voor buitenshuis. Met daaraan vast een soort elektrische handbike zodat ik ook zelfstandig de deur uit kon. Hele dagen had ik verschrikkelijke pijn in mijn benen en bekken. Ik lag hele dagen en sliep erg veel door de pijn. Daarnaast werkte ik ook meestal 3 of 4 dagen. Want ja, geen diagnose, dan doethet UWV helemaal niks voor je. Ik kon nog Postzegels plakken in mijn rolstoel dus ook nog prima werken is me wel eens gezegd. 

Het enige wat uiteindelijk in België bij een second opinion eruit kwam is dat het chronisch lyme zou kunnen zijn. Conclusie, leer ermee leven. Daarnaast was ook vastgesteld dat ik chronische bekkeninstabiliteit had, waardoor ik dus zo moeilijk kon lopen. Toen er ook nog een CMV virus overheen kwam (sorry voor alle medische termen. CmV is een virus a la pfeiffer die in je lijf blijft. Voor de meeste mensen onschuldig maar door mijn medicatie voor Crohn die mijn immuunsysteem platleggen heel gevaarlijk) en ik weken in het ziekenhuis lag, en ik hier bovenop nog een trombosebeen kreeg, was het klaar. 

Conclusie: ik mocht geen kinderen krijgen, mijn lichaam kon dit niet aan. 

Onze wereld storte volledig in. Dit was mijn grotere doel in mijn leven. Het idee dat we samen ooit oud werden en er niemand zou zijn wat betreft kinderen of kleinkinderen vond ik verschrikkelijk en hartbrekend. Ik ben toen een hele tijd echt van de kaart geweest.

Het is best een lang verhaal dus het vervolg vertel ik in een andere blog!

Ps laat me weten of mijn verhalen fijn te lezen zijn of ik minder chaotisch moet schrijven! 🧡