De weg naar onze droom

Ons verhaal; de weg naar onze droom.. 

De zomer van 2018, wat hadden we het goed voor elkaar. Op de dag dat we 8 jaar samen waren trouwden we..

Toen we eenmaal getrouwd waren kwamen de gesprekken opnieuw aan bod over een huis kopen en voor een kindje te gaan..

wauw wat leek dat vanzelfsprekend, ik zou stoppen met de pil en tegen dat we een huis zouden vinden zou er vast al sprake zijn van een positieve test. Want ja mijn zinnen waren volledig gezet op een huis vinden en niet bezig zijn met zwanger willen worden.. zo zou het toch volgens vele moeten werken e?! Niet dus 🤦🏻‍♀️

We vonden onze thuis en besloten om toch maar eens naar de gynaecoloog te gaan aangezien ik al een halfjaar met de pil gestopt was. Eens bij de gynaecoloog werd de diagnose PCOS gesteld..

Op dat moment had ik nog niet 100% het besef wat er juist aan de hand was, tot de gynaecoloog uitsprak ‘wanneer het over een halfjaar nog niet gelukt is maak je best een afspraak bij een fertiliteitsarts’

Boem daar kwam de klap, ik kwam buiten en nam direct mijn gsm om mijn man te bellen..

Al huilend vertelde ik hem wat er allemaal gezegd was.

Een halfjaar en serieus wat negatieve testen later maakte ik een afspraak bij een fertiliteitsarts, na heel wat onderzoeken voor beide en heel wat hormonen sloeg ik mentaal helemaal om.. mijn leven werd geleefd, niet meer op de manier gelijk ik het zelf wou of in de hand had.

Een jaar later kwam ik tot het besef dat ik er helemaal onder door aan het gaan was op mentaal vlak en besloot toch een afspraak te maken bij een fertiliteitsconsulent.

Achteraf gezien ben ik hier zeer dankbaar om, want zij en de mensen rondom me hebben me door een heel zware periode geholpen na dat de fertiliteitsarts had gesproken over dat het bij ons niet op een natuurlijke wijze zou lukken en over te gaan tot IUI.

Op dat moment had ik besloten om een pauze in te lassen, mentaal kon ik dat niet aan om te starten met dat traject.

Ik had het gevoel gefaald te hebben als vrouw & kon het niet accepteren dat ik alles uit handen moest geven om zwanger te geraken.

Na een dik halfjaar voelde ik mezelf een heel ander persoon en na een gesprek met mijn man dachten we nu gaan we ervoor, gebeld voor een afspraak en kon pas 3 maand later terecht bij de fertiliteitsarts.

Dju weer wachten, net nu ik er echt klaar voor was!

Het was ondertussen al 2,5 jaar later na het stoppen met de pil.. De gynaecoloog besloot om een laparoscopische ingreep te doen om te kijken of er niet meer aan de hand was vooraleer we zouden starten met het IUI traject.

Oktober 2021 ; jep volgende klap, er was uitgebreide endometriose te zien en dit moest eruit. Liefst zo snel mogelijk, eind oktober zou het gaan gebeuren.. tot het lot er anders over besliste, ik en mijn man testen beide positief op corona. Weeral zat het me allemaal niet mee..

Uiteindelijk waren we al december en onderging Ik de ingreep..

&jep daar kwamen die mentale breakdowns weer.. Want ja hier lijden wij onder, we hebben samen al heel wat doorstaan en gaan dit ook aan kunnen maar …

het meest van alles haat ik het om de vragen te moeten krijgen..

‘Voor wanneer ben je uitgeteld?’

‘Willen jullie geen kindjes?’

‘ben je nu nog niet zwanger?’

‘Wanneer gaan jullie voor kindjes?’

‘Jullie zijn al zolang samen, geen kinderwens?’

Maar ook haat ik om elke vaderdag, verjaardag, kerst, nieuwjaar of valentijn (jaja cliché genoeg) NIET te kunnen vertellen aan mijn man dat onze droom eindelijk werkelijkheid is geworden.