De weg naar de dagopvang

Liam wegbrengen naar de dagopvang, of hoe wij het noemen 'schooltje', nooit gedacht dat dat leuk zou zijn. De donderdag en vrijdagochtend zijn dan misschien de meest 'gehaaste' ochtenden van de week. Lees : opstaan en klaarmaken terwijl Liam al luid en duidelijk laat horen dat hij toch echt wakker is, kletsend vooral. Liam uit bed, vliegtuigje spelen door de kamer (vindt ie prachtig) en dan aankleden. Z'n papje klaarmaken, eten, spullen bij elkaar pakken, hond aan de riem en de auto in. Hond naar het pension, Liam naar schooltje. Dit alles binnen een uur. Daarna staan we samen op station om naar het werk te gaan. 'Lief he, hoe Liam meteen ging spelen' en 'Leuk he, Ruud weer bij z'n vriendje in de kennel'. Toch geniet ik ervan hoe wij als moeke en daddycool dit samen doen. #teamworkIk heb net verlof als we een rondleiding hebben gepland bij de dagopvang. En ja, waar baseer je de keuze op? Je kan niet proefdraaien, niks testen. Je bepaald voor iemand die er nog niet is. We worden vriendelijk begroet, leuk geholpen en rondgeleid. 'Hier maar doen dan?' overleggen we snel als we buiten staan. Smiddags heb ik onze nog niet geboren zoon ingeschreven. Als Liam 8 weken is hebben we een intake. Bij binnenkomst hebben we datzelfde goede, warme en gezellige gevoel. Dat is al fijn. We krijgen meer info, ik werk m'n vragenlijst af en drinken koffie. Mevrouw sluit af met een datum prikken voor de wendag. Wendag? Dat stond niet op m'n lijstje. 'Is meer voor de moeders haha, leren ze een beetje loslaten en kunnen wij de kleine alvast meemaken op de groep' verteld ze. EEN HELE DAG? Ik verslik me bijna in m'n koffie. 'Nee, een dagdeel. Je mag zelf kiezen hoor!'We gaan eerst naar Ameland, letterlijk uitwaaien. De maandag daarna is de wenochtend, van 8:30 tot 12:30. Ik heb een lijstje uitgeschreven alsof ie blijft logeren. We brengen hem samen. Het voelt heel gek maar ik hou me groot. 'Nou daar is ie dan, wat is ie weer gegroeid. Gaan wij even lekker knuffelen en spelen, kan mama even wat voor zichzelf doen.' Slik, dit voelt echt heel 'woord wat met een K begint' maar ik lach vriendelijk en ga in gesprek met degene die m'n lijstje wilt aanhoren. 'Nou, dat ging goed toch.. Hij heeft het hartstikke goed daar' zegt hubby als we de school uitlopen. Ik begin keihard te huilen, dit voelt verre van goed.Hij gaat werken, ik kom tot rust als ik naar huis wandel. En dat gaat goed, eenmaal thuis opzich ook wel want Ruud is er nog die me blij begroet. M'n moeder belt, hoe het met me gaat. Here we go again : ontroostbaar. Het gaat van leeg in huis tot voelt niet goed en waarom moet ik perse genieten van me-time zonder baby? Dit hoort helemaal niet. Voor zover de wendag.6 juni is de allereerste, echte dag. En hoewel ik bang was voor datzelfde gevoel, viel het reuze mee. Nu ging ik namelijk echt iets voor mezelf doen, werken, even Sharon zijn. De pauzes duren me wel iets te lang. Zal ik even bellen hoe het gaat? Nee, ze bellen wel als er iets is. En toch bel ik. Nemen niet op. Ok, irritant. Savonds krijg ik het schriftje doorgestuurd (hierin schrijven ze elke keer hoe de dag gaat). Het was goed gegaan, ik had rust. Zo trots op hem, op mezelf, op ons.