5 jaar geleden
De verwachtingen van de maatschappij
Verwachtingen van de maatschappij
Laatst was ik op een sociale gelegenheid en werden er gesprekken gevoerd over de toekomst en hoe mooi het is om een kind te hebben. Iemand maakte ook de opmerking hoe leuk het zou zijn om later opa en oma te worden. Ik dacht bij mij zelf, ja dat is ook iets waar mijn wens lag. Maar dan zullen we toch eerst moeten proberen nog een kind te kunnen krijgen. Want ja, met Norah is dit niet mogelijk. Anderen proberen dit goed te praten door te benoemen ‘de wereld kan veranderen’ of ‘wie weet gebeurt er een wonder’. Laten we allemaal even realistisch zijn: het is niet vanzelfsprekend dat iemand opa of oma mag worden. Dit heeft niet alleen iets te maken met het downsyndroom maar kan op vele manieren betrekking hebben. De maatschappij heeft een grote verwachting van mensen: trouwen, samenwonen, kinderen krijgen, opa en oma worden, kinderen die uiteindelijk voor hun ouders gaan zorgen.
Ook vertelde iemand mij laatst dit moment over hun kindje waarbij de verwachtingen ook anders zijn: ‘Ik zat in de tandarts stoel en we hadden het over mijn pasgeboren kindje. Ik vertelde over het moederschap en uiteindelijk zei de tandarts: “Dan kan je kind mooi voor jou zorgen als je later ouder bent.”
Dat dit niet allemaal vanzelfsprekend is willen we niet graag bevatten. We perfectioneren ons beeld van de wereld en willen allemaal voldoen aan deze verwachting.
De verwachting van de maatschappij is zo hoog. We flappen er allemaal maar iets uit omdat we onbewust denken dat het normaal is dat er voor je gezorgd kan worden als je later oud bent, je ouders wilt of kan worden, je opa en oma kan worden of een bruiloft gaat mee maken van je kind(-eren).
Het zou mooi zijn als we de verwachting voor elkaar verlagen of in ieder geval de verwachting niet naar elkaar uitspreken. Beeld jezelf eens in wanneer je iets graag zou willen, maar dit niet lukt of niet mogelijk is.. We weten allemaal dat we de confrontatie met de verwachting van anderen moeilijk vinden, maar laten we bewust worden van de verwachtingen waarmee we anderen confronteren. Daarnaast is wel goed om naar anderen te informeren. Veel mensen vinden het lastig om te vragen naar Norah en haar downsyndroom, of te vertellen op wie Norah lijkt omdat ze bang zijn voor een confrontatie. Logisch, maar geen interesse is confronterender. Wij zijn als ouders erg trots op Norah en gunnen haar ook al het geluk en de mogelijkheden die zij kan bereiken. Deze trots willen wij graag delen en doen dit ook op social media, maar het is in ‘real life’ ook fijn om deze trots te delen met vrienden, familie en buitenstaanders. Openheid is belangrijk bij acceptatie. Acceptatie voor onszelf maar ook de maatschappij.
Boterham1985
Wat een prachtig meisje is jullie dametje! Ik kan me heel goed vinden in wat je allemaal schrijft. Wij hebben een ‘bijna gezonde’ zoon van 3. Al sinds ik zwanger was hoop ik alleen maar dat hij gelukkig wordt. De kans dat hij mijn diabetes ook zou krijgen was aanwezig. Maar feit is, voor mij in elk geval, dat gezondheid niet het belangrijkste is in het leven. Hoe vervelend dat ook is, als je ondanks dat lekker in je vel zit en kunt genieten van alles om je heen, kortom geluksmomenten ervaart, dat is veel belangrijker. Wat mensen ook mogen verwachten van en voor onze zoon, van en voor ons; als zijn vel maar goed zit, dat is het enige wat telt. Of hij dan bankier of balletdanser wordt, 3 dagen per week gaat stappen of liever op de bank een boekje leest, om de hoek woont of in Australië maakt dan niet uit. Mensen zien zoveel dingen als zo vanzelfsprekend. Relaties, trouwen of niet, kinderen krijgen, carrière maken, grootouder worden. Je leven wordt door anderen al bijna uitgestippeld. En daar hou ik niet van. En tja, richting onze Ubbe heb ik ook zeker voorkeuren. Maar die zal ik hem niet proberen op te dringen. En ik hoop dat de maatschappij snel afleert dat ook te doen.