De (verstoorde) uitvaart (2)

Trillend als een rietje en met twee kinderen die overstuur zijn rijden we rustig verder als E.J. zijn halfbroer ons niet meer blokkeert. Waar ik hem het voordeel van de twijfel gegeven heb, afscheid heb laten nemen van E.J. in alle rust en zonder familie perikelen, flikt hij ons en E.J. dit. 

Als we uitstappen en ik E.J. zijn ouders zie loop ik naar hen toe. “Het spijt me zo, ik vind dit zo erg, sorry.” Beide leggen ze een hand op mijn schouder. “Is niet jouw schuld, dit is typisch M. Je hebt je best gedaan maar hier kun jij niks aan doen.” Ik knik en zeg hardop wat ik denk. “Als hij nu maar niet denkt dat hij er nog bij mag zijn.” Mijn broer E. komt bij me staan. “Hij is gewoon helemaal geflipt, ik heb gezegd dat hij moet gaan lopen en het niet moet proberen om binnen te komen want dan schop ik hem er eigenhandig uit en dan kan de gele auto gebeld worden.” Ik kijk hem aan en bedank hem. 

Mijn broers en E.J. zijn vrienden worden naar de rouwauto geroepen. Het is tijd om E.J. naar binnen te begeleiden. In de familiekamer hebben we nog even kort een moment samen en dan lopen we door de prachtige hal richting de ruimte waar de uitvaart plaats gaat vinden. Mijn maag draait om als we er naartoe lopen en ik spreek mezelf moed in. De kist word op z’n plek gezet met alle bloemstukken er omheen, E.J. zijn klompen die hij altijd droeg en een punt van herkenning voor iedereen krijgen een plaatsje op zijn kist. Dan ineens trekt vriend G. een blik Unox knakworst tevoorschijn en zet deze met een grijns van oor tot oor op zijn kist. We beginnen hard te lachen om de inside joke die niet iedereen zal begrijpen. Naast de kist staat een doosje met stiften, zodat de kinderen als zij dat willen nog kunnen kleuren en tekenen op de kist tijdens de uitvaart. N. zijn houten tractor is ook mee zodat hij zich, hoe gek het ook klinkt, kan vermaken. 

De uitvaartleider geeft aan dat het tijd is om plaats te nemen. Met een diepe zucht ga ik zitten en twijfel of ik niet nog naar de wc moet rennen om over te geven. Maar de muziek begint al te spelen en de deuren gaan open. “Oceaan” klinkt in de ruimte, dit liedje had M. uitgekozen. Mijn ogen vullen zich met tranen en ik zie hoe iedereen binnen komt en niet goed weten waar ze moeten kijken. Dus ik kijk naar voren, naar de kist met mijn allerliefste er in. Zo onwerkelijk maar ook ineens heel echt. We nemen vandaag écht afscheid en dat doet pijn tot in iedere vezel van mijn lichaam. Niet alleen voor mezelf maar ook voor M. en N. die ongevraagd en ongewild een leven in gaan zonder hun papa. 

Als het lied afgelopen is staat de uitvaartleider op en heet iedereen welkom, na zijn welkom neemt de spreker zijn plaats in en begint aan E.J. zijn verhaal. Ons verhaal. Hoe hij vroeger was als kind, met vrienden en de capriolen die ze uitgehaald hebben. Onze ontmoeting, ons samen, ons verleden want onze toekomst is zo plots verdwenen. De spreker sluit de rede af met het volgende;

“Sinds maandag

is het zo stil in mij
Ik heb nergens woorden voor
Het is zo stil in mij
En de wereld draait maar door
Het is zo stil in mij
Ik heb nergens woorden voor
Het is zo stil in mij

Kon je nog maar een keer bij me zitten, je arm om me heen slaan en me stevig vasthouden, je lijf om me heen slaan, want ik heb het koud.

Jij en ik zoals het gister was.

Het is stil in mij

en in ons allen.” 

En dan start ons lied in. Stil in mij van van dik hout. De foto’s verschijnen op de beeldschermen en ik zie M. breken die tussen haar twee nichten in is gaan zitten. N. zit op zijn tractor en kijkt omhoog naar de foto’s. “Papa!” Wijst hij en dan kijkt hij naar de kist en naar mij. 

Als het lied stopt is het de beurt aan M. onze stoere, dappere meid. Maar ze wilt niet omdat ze zo vreselijk moet huilen. Ik ga naar haar toe. “Zullen we samen?” Ze knikt. “We zijn een team!” En zo lopen we naar de microfoon waar M. haar eigen geschreven woorden voor E.J. voorleest. Ik sta naast haar met N. Op mijn heup. Als een team. Na haar woorden begint het lied “vergeet me niet” vanuit de film Coco te spelen. De film die zij en E.J. al vaak gezien hadden en nu zo’n andere betekenis gekregen heeft. En wat ben ik trots op haar. 

Na M. spreken twee vrienden vanuit de organisatie van Garnwerd grandioos die ook nog collega’s zijn. De een in het Nederlands en de ander in het Gronings. Ze sluiten af met een grap die E.J. zelf ook gemaakt zou hebben, het bekende vissershoedje die hij altijd tijdens het feest droeg en tijdens truckstar werd door hen op zijn kist gelegd. Een mooi gebaar en weer speelt de muziek en komen er foto’s voorbij. “Make you feel my love.” Ook E.J. zijn leidinggevende/vriend spreekt namens het bedrijf en zichzelf, en als ik alles zo hoor lijkt het wel een film waar we in zitten. Nadat “beam me up” afgespeeld is komt bij mij het besef dat we bijna bij het einde zijn. Het einde van ons. Het einde van E.J. de uitvaartleider spreekt nog een laatste woord en draagt een gedicht voor. Het laatste, allerlaatste lied word ingezet en iedereen gaat staan en loopt langs zijn kist tijden “forever young”. Wie ik allemaal een hand gegeven heb of een knuffel van kreeg weet ik niet want de tranen blijven stromen, het gevoel van niet willen, machteloos doormaken wat er gebeurt. De allerlaatste momenten, het vaarwel voor altijd. Hem begeleiden naar de oven. Een laatste keer mijn hand op de kist. “Ik ook van jou.”-