2 jaar geleden
De verloskundige beweerde dat ik een blaasontsteking had.
Allereerst bedankt alvast voor het lezen!
Op 8 november 2021 00:21 uur werd ik wakker met krampen waar ik niet meer lekker van kon liggen. Ik stapte me bed uit en zei tegen Bowie dat ik naar beneden ging omdat liggen pijn deed.
Het voelde zo vreemd aan, de krampen kwamen en gingen weer weg. Ik dacht: hey, dit zijn weeën. Snel even de verloskundige gebeld met de vraag wat ik moest doen en waar ik last van had. Ze vertelde mij dat ik veel water/thee moest drinken want dit kon wel een blaasontsteking zijn (ik liep vanaf 7 nov 03:00 met gebroken vliezen). Ik vertelde haar dat dit zeker anders aanvoelde en dat ik via een app de weeën aan het timen was. Maar dit hoefte volgens haar niet ik moest gewoon "even" de bacterie uitplassen. Bowie was ook inmiddels beneden en hij zag een mij dat het niet lekker zat. En toch volgde ik het advies op, veel water/thee drinken. Ik zat constant op de wc, wel bleef ik timen wanneer ik een krampje kreeg en deze weer wegging.
Ik stond aan de keukentafel te trillen, ik wilde graag zitten of liggen maar dit lukte niet. Het was inmiddels 02:30 uur en ik belde weer de verloskundige. Met moeite het gesprek aangegaan en verteld dat het géén blaasontsteking is en er nu écht wat moest gaan gebeuren. De verloskundige bleef volhouden dat het echt om een blaasontsteking ging. Het lukte me niet om het gesprek verder te voeren en gaf ik mijn mobiel aan Bowie. Hij had er druk achter gezet dat we nu echt naar het ziekenhuis moesten want ik trok bijna de keukentafel uit elkaar 😅. Nog geen 5 minuten later belde de verloskundige terug. Om 03:00 zou ik 24 uur gebroken vliezen hebben en medisch worden. We mochten de auto in met onze spullen!
Gelukkig is het ziekenhuis echt maar 5 minuten rijden vanaf ons huis. Kwamen aan in het ziekenhuis en werden we naar een kamer begeleid. Daar vertelde de verpleegkundige dat er was gebeld dat ik met een blaasontsteking zou komen. Ik beweerde dat ik dit zeker niet had en dat ik het idee heb dat ik weeën had. Dit was niet het geval verzekerde ze mij..
Ik moest op het ziekenhuisbed liggen en de verpleegkundige zei dat ik "eventjes" gekatheteriseerd moest worden om het plas uit m'n blaas te halen. Ik zei dat dit niet hoefte omdat ik thuis mezelf helemaal had leeg gepiest. Toch wilde de verpleegkundige dit dien, ze stond erop. Vooruit dan maar, ik lig daar. Ze doet de katheter erin, niet rustig. Nee in 1 keer joeg ze hem naar binnen. Wat een pijn deed dat en wat ze toen zei vond ik nog het rotste. "Oh sorry, mislukt. Het moet nog één keer". Tweede keer lukte het wel met veel pijntjes. Waardoor ik nog geen 5 minuten later hoor dat er inderdaad geen plas in zat en dat het niet nodig was.
Ondertussen lag in nog op het bed met 2 banden op mijn buik heen. 1 voor harde buiken en de ander voor de hartslag van de baby. Ik vroeg diezelfde verpleegkundige of ik mocht staan omdat liggen veel pijn deed maar helaas mocht dit niet.. Nog geen 30 minuten later kwam er een hele aardige verpleegkundige binnen. Het eerste wat ik vroeg was of ik mocht staan en dat dit eerst niet mocht van de verpleegkundige hiervoor. Dit mocht uiteraard. Ik snel opgestaan maar ik kon met dezelfde rotgang weer het bed in. Ik bleek al harde buiken te hebben en mocht naar de andere kant van het ziekenhuis. Ook ging ze even kijken hoeveel ontsluiting ik had. Dit bleek al meer dan 5 cm te zijn..
10 uur later en 5x persen verder was onze kleine man geboren! Om 11:20 lag hij in mijn armen en om 11:45 werd ik gebeld door de verloskundigde.
Hier had ik uiteraard geen zin in maar ik nam op. Dezelfde verloskundige als in de nacht, ik zakte door de grond heen. Wat voelde ik me kut toen ik haar naam hoorde.
Ze feliciteerde me maar ze bood ook haar excuses aan. Dit voelde zo raar. Ik was net bevallen en ineens moet ik mijn hersenen al laten werken om een gesprek aan te gaan over hoe de nacht is gegaan.
Ze vertelde dat ze de hele nacht wakker heeft gelegen en ze het zichzelf erg kwalijk nam dat ze beweerde dat ik een blaasontsteking had, ze vond het erg goed van me dat ik mijn poot stijf blijf houden en vol hield dat het dus niet mijn blaas was !
Ergens voelde ik me zwaar in de maling genomen, ik bedoel maar.. Hoe duidelijk wil je het hebben? Bijna 24 uur gebroken vliezen, krampen af en aan, dan denkt iedereen toch aan het feit dat de bevalling begint?? Ik had heel erg het idee dat de verloskundige beweerde dat ik mijn eigen lichaam niet kende, ze zei zelfs nog in het telefoontje toen Tex op mijn borst lag dat sommige vrouwen "schijnbevallen".
Really?
Dit heb ik allemaal besproken met de praktijk en zij boden hun excuses aan. Dat dit nooit had mogen gebeuren. Nee dat snap ik :). Maar elke vrouw kent haar lichaam op haar best
Ik blijf dit tegen iedere vrouw zeggen. Luister naar JOUW lichaam. Wat een ander denkt te weten uit theorieën of uit ervaringen is allemaal mooi en leuk meegenomen.
Elke bevalling begint anders, elke vrouw voelt het anders aan.
Als je vragen hebt of advies wilt stuur me dan een berichtje via Instagram @byrubyx
Ilvy
Oh ik herken je verhaal ergens! Ik werd rond de middag ingeleid, en om 20:00 had ik regelmatige weeën, dit gezegd bij de controle van elke paar uur. Nee dit konden nog geen weeën zijn, want dit was te kort na het inleiden. Ik gevraagd of ze toch even wilde kijken: Nee. We zien op de ctg geen weeën activiteit dus nix aan de hand en je bent nog veel te grappig om weeën te kunnen hebben. Heh!?? Naja ok... Dan ga ik maar weer naar de kamer. Vervolgens wist ik niet meer waar ik het zoeken moest, maar ik zei niets. Uiteindelijk moest ik DRINGEND naar de wc! Maar er kwam niets, behalve wat bloed ineens. Dus ik om !!!! 00:30 !!!! strompelend mijn dossier gehaald en naar de verloskamer en gezegd dat ik NU een controle wil om te kijken of ik al iets ontsluiting heb. Nou dat geloof ik niet zei ze nog. Ga maar liggen. Even halve minuut gewacht want kon mijn been even niet omhoog krijgen, toen lag ik eindelijk. Nou dan zullen we eens even kijken: Oh shit daar hoef ik niets meer te kijken ik zie het hoofdje al! 3x persen en m'n dochtertje was geboren om 00:38!!
Anoniem
Ik heb er wel wat langer over gedaan, maar bij mij zeiden ze nee je hebt nog geen weeen nou ze bleven komen tot ik naar de wc ging. Toen braken mijn vliezen 1 van de tweeling had gepoept in het vruchtwater
ByRubyx
Jeetje wat lastig! Zo oneerlijk. Fouten maken is menselijk wordt er snel gezegt vind ik. Maar dit blijft jou je hele leven bij.. Ik lees her met tranen in mijn ogen, wat vreslijk om dit alleen te moeten meemaken.. Je bent een sterke mama 🥺🤍
ByRubyx
Jeetje zeg.. Ik blijf het zeggen inderdaad, luister naar je lichaam hoe moeilijk t kan zijn
SterretjeJip
Er worden helaas nog veel fouten gemaakt in de zorg. Zelf ben ik mijn kindje hierdoor verloren 😢 Op vrijdag en maandag bij de verloskundige en op dinsdag en woensdag bij gynaecologen aangegeven dat ik zo’n buikpijn had. Zonder een wedervraag of wat dan ook werd er gezegd dat het mijn darmen waren; zowel door verloskundige als gynaecologen. Volgens hen horen darmkrampen en buikpijn nu eenmaal bij zwanger zijn. Dinsdagnacht kon ik door de buikpijn niet eens meer in bed liggen. Ik heb de hele nacht op de bank gezeten. Woensdag werd mijn buikpijn, na flink aandringen van onze kant, dan toch serieus genomen en werd er bloed- en urineonderzoek gedaan. Om 17.30u zou ik met het ziekenhuis bellen voor de uitslag. Uiteindelijk werd ik om 17.00u gebeld of ik direct terug kon komen naar het ziekenhuis, ik had een hele ernstige blaasontsteking. In mijn urine waren meer dan 10.000 bacteriën per milliliter aangetroffen en ook in mijn bloed was een duidelijk ontstekingsbeeld te zien. Ik moest zo snel mogelijk beginnen met de antibiotica dus moest deze bij de apotheek van het ziekenhuis op gaan halen. Uiteindelijk zijn die avond de weeën begonnen en die nacht de vliezen gebroken; beide als gevolg van de blaasontsteking. Dit heeft mijn kindje niet overleefd, ik was 14 weken zwanger… In verband met een grote kans op bloedingen moest ik in het ziekenhuis bevallen. Omdat de weeën een paar uur na het breken van de vliezen weer wegtrokken zou de bevalling ingeleid worden, dit werd gepland voor de zaterdag. Op donderdagavond kreeg ik echter al hevige buikpijn. In het ziekenhuis kreeg ik te horen dat de pijn door de blaasontsteking veroorzaakt werd en ik weer naar huis moest. Ik kreeg naproxen en oxycodon en moest vertrekken. Uiteindelijk op flink aandringen, bijna dwingen, van onze kant mocht ik toch blijven. Heel de nacht geen gynaecoloog gezien want ja, ik lag een bed op de verloskamers bezet te houden met een blaasontsteking… Vrijdagochtend rond 8 uur ben ik bevallen. Alleen, op het toilet. Niemand van geliefden in de buurt want er mocht niemand blijven slapen bij een blaasontsteking. En geen personeel van het ziekenhuis. Zelfs op mijn belletje werd niet gereageerd, ik had tenslotte maar een blaasontsteking dus kon wel even wachten…. Uiteindelijk ben ik, nadat ik bevallen was, in paniek de gang op gerend en heb staan schreeuwen dat ik hulp nodig had. Dit alles heeft gezorgd ervoor dat ik met flink wat trauma’s bij een psycholoog loop. Het is nu precies 7 weken geleden. Of ik ooit nog zwanger durf te worden? Ik weet het niet 😔
Anoniem
😢
Anoniem
Laat je niet door dit uit het veld slaan. Er zijn miljoenen vrouwen die alleen bevallen, maar de angst dat er niet geluisterd werd dat is pas een drama. Vraag emdr therapie als je er zoveel last van hebt. Dan ga je er weer anders instaan en kun je veel aan. En dat ziekenhuis???? Nooit meer. Dan maar ergens anders heen! Of in ieddr geval een andere verloskundige....