De verjaardag van mijn kindje in de kast....

Kindje van één,

Hoe had je nu uit zullen zien?

Kindje van één,

Had je al kunnen lopen misschien?

Kindje van één,

Zou je bruine haartjes hebben gekregen?

Kindje van één,

Hoeveel had je nu al moeten wegen?

Kindje van één,

Waren je oogjes bruin of blauw?

Kindje van één,

We houden zoveel van jou.

Het doet dan ook verschrikkelijk veel pijn

Dat je ooit een kindje van één zult zijn.

- Johan en Corry Nieboer -

Hier zit ik dan… de vooravond van de verjaardag van Juliëtte. De avond dat ik mij bezig zou moeten houden met het ophangen van slinger, mij druk zou moeten maken of ik wel genoeg taart heb besteld en of het cadeautje dat ik gekocht heb wel leuk genoeg is. Vervolgens zou ik aan mijzelf vertellen dat je één wordt en dat het allemaal nog niet zoveel uitmaakt. Dat het voor jou een dag is zoals alle andere dagen en dat jij het waarschijnlijk maar gek zou vinden dat er zoveel bezoek opeens op de stoep staat. Maar toch… de verjaardag van je kind is een belangrijke dag. Het is precies 1 jaar geleden dat ik jouw moeder werd. En nu is het stil…. Zo stil zonder jou. Natuurlijk zijn de andere meiden er… zij leiden mij af. Het leven gaat door… Christine gaat morgen gewoon naar school en Elisabeth zal spelen zoals ze altijd doet. Maar stilstaan bij de geboortedag van Juliëtte dat mag niet overgeslagen worden. Al sinds de Pasen gaan er zoveel emoties door mij heen. Ik herbeleef alles wat ik heb meegemaakt. De ziekenhuisbezoekjes omdat ik je niet goed voelde… de keren dat de artsen zeiden dat je het echt nog goed maakte in mijn buik… dat ik mij niet zoveel zorgen moest maken dat het hoorde bij een zwangerschap. Maar deze zwangerschap was anders. Anders dan de zwangerschappen van jouw zussen. Ik was niet gek. Ik wist toch wat ik zoumoeten voelen. De blijdschap toen je geboren werd en gezond leek te zijn maar toch de twijfel… De laatste dagen heb ik voornamelijk huilend doorgebracht. Het gemis is misschien nu nog wel sterker voelbaar dan dat het ooit is geweest. We hebben je verjaardag omgedoopt tot geboortedag. Verjaardag klinkt niet goed. Je zult helaas nooit verjaren… Ik vind tijd een stom iets. Wie heeft bedacht dat een jaar precies 365 dagen heeft… waarom één jaar zo belangrijk is… De tijd heeft nog nooit zo gek aangevoeld. Hoe ga je verder nadat het een jaar geleden is? Ik denk eerlijk gezegd dat de moeilijkste dagen voor mij deze maand nog moeten komen. Dit zullen wel 20 mei zijn… de dag dat je echt overleed en 27 mei de dag dat wij echt afscheid van je namen. In mijn hoofd schiet het allemaal nog vaak voorbij als een soort film. Op hele pijnlijke momenten bedenk ik mij wat ik nog meer had kunnen doen of ik nog foto’s had moeten maken vlak voordat ik je mandje sloot of toch een 3D afbeelding van je hand of je voet of van alles…. Het maakt niet meer uit. Ik kan het niet meer veranderen en eigenlijk doe ik mijzelf alleen maar pijn als ik dat soort dingen bedenk. Ik zal toch nooit genoeg dingen hebben die mij aan Juliëtte herinneren. Ook al zouden er nog 1000 aandenkens aan Juliëtte zijn. Het verlangen naar haar wordt er niet kleiner om. Wat had ik toch graag geweten hoe je nu was geweest. Hoe je je verjaardag had beleefd. Welk speelgoed je leuk zou hebben gevonden. Zou je al kunnen lopen (ik denk het niet overigens… Christine en Elisabeth liepen ook pas na hun eerste verjaardag). Helaas kunnen we voor Juliëtte geen cadeau kopen dus hebben wij besloten om voor de Ronald McDonaldhuiskamer in Utrecht nieuwe stoelen te bestellen. Deze worden 16 mei daar geleverd. Ik vind het fijn om ‘iets’ te kunnen doen. Het voelt wat tastbaarder. Daarnaast hebben we dan in het WKZ ook nog een beetje een fijn plekje om naartoe te gaan. Als Juliëttes zusje is geboren wil ik graag na de geboorte een bezoekje aan de huiskamer met haar brengen. Fysiek zal Juliëtte nooit in haar aanwezigheid zien maar door haar samen te brengen bij wat Juliëtte heeft gebracht zal ze toch samen verbinden. Gisteren heb ik nog een cadeautje van Juliëtte gekregen. Ik probeer al maanden een zogenaamde Molly Bear te bestellen (voor degene die niet weten wat dit is, Molly Bear is een organisatie in Amerika die vrijwillig teddyberen maakt in het gewicht van je overleden baby https://mollybears.org). Al sinds het overlijden van de Juliëtte wilde ik graag een beer als deze. Het lijkt mij mooi om iets in haar geboortegewicht te hebben zodat ik nooit vergeet hoe dit aanvoelde… maar iedere keer was ik te laat met bestellen. Het tijdsverschil met de organisatie is nogal groot waardoor ik vaak al sliep als het registratieformulier geopend werd. Gisteravond wilde ik gaan slapen en checkte nog heel even mijn facebook en bovenaan kwam het berichtje te staan “Registratie nu geopened”…. Ik denk dat dit een verjaardagscadeautje van Juliëtte aan mij was….