De uitvaart van je kind regelen

Over een taboe doorbreken gesproken. Want laten we wel wezen… niemand praat graag over de dood. Laat staan over de dood van je kind.

Maar laat ik de vraag omdraaien. Als je weet dat je je kind gaat overleven, hoe zou je het laatste afscheid dan voor je zien? Is dat iets wat je last minute in slechts een paar dagen wilt bepalen… of maak je er een onvergetelijk afscheid van, wat helemaal klopt..

Een afscheid waarin een nachtmerrie omgetoverd wordt tot sprookje/droom? Waar je de rest van je leven (want ja, jij zult door moeten gaan) met trots, liefde en tevredenheid op terug zult kijken?

Als mensen gaan trouwen zijn ze vaak maanden, soms wel jaren bezig met het plannen van deze dag. Alles moet kloppen, tot in elk detail! Van jurk en bloemen tot aan tafelschikking en hapjes… Er wordt niets aan het toeval overgelaten.

Zelfs bepaalde verjaardagen worden groots gevierd. Mijlpalen, feesten, cadeaus en voorbereidingen worden ver van te voren gepland.

Maar het laatste afscheid is vaak iets dat we op het laatste moment regelen. Iets dat ons overvalt en waar we het liever niet over hebben. Terwijl we allemaal dood zullen gaan.. dat is een gegeven! Best gek toch?!

In de ideale wereld duurt de dood nog jaren. Het is iets waar je niet direct bij stil staat en is iets voor later.. Totdat je een zorgenkindje hebt. Totdat de dood al vaker heel dichtbij is geweest… misschien maakt dat, dat ik er anders tegenaan ben gaan kijken. Ik weet dat dit moment gaat komen. Misschien vroeg, misschien later. Maar wat het ook zal worden.. ik wens dat het afscheid een dag wordt om nooit te vergeten.

Ik heb nooit de behoefte gehad om te trouwen en een groot feest te organiseren. Voor mijn gevoel organiseerde ik het feest voor anderen en zou ik er zelf slechts een fractie van meekrijgen.

Maar een laatste afscheid regel je vóór anderen. En voor mijzelf in het geval van Dean. Dean zelf zal er niks meer van mee maken..

Het is zondagochtend en ik word wakker na de zoveelste onrustige nacht. Stel. Dean zou komen te overlijden, waar gaan we hem dan begraven?

Vanuit ons huis kijken we uit op een prachtige kerk. Naast die kerk ligt een begraafplaatsje. Het is niet groot, maar we kijken er nagenoeg tegenaan. De laatste weken spookte het al vaker door mijn hoofd dat ik het een fijne gedachte zou vinden als Dean dichtbij zou liggen. Op een plek waar ik elk moment naar hem toe zou kunnen gaan. Vanuit de tuin op hem zou kunnen proosten en hem gedag kan zeggen en vanuit het slaapkamerraam hem welterusten zou kunnen wensen. 

Maar tegelijkertijd heb ik ook weer niks met kerken en kleine, opgekropte begraafplaatsen zonder echte rustplek. Ik zou er zelf niet graag willen liggen… dus zou ik wel mijn kind daar willen begraven? Daar komt bij dat mijn man een familiegraf wilt… dus ja, de plek is enigszins bepalend!

En er is maar een manier om erachter te komen welke plek juist is.. en dat is door er simpelweg naartoe te gaan. Te voelen. Voelen wat goed voelt..

En zo ben ik die zondag gaan kijken bij de 2 opties die we hadden. De begraafplaats achter ons huis, of de begraafplaats een stuk verderop aan de andere kant van de stad die vele malen groter is en wel een mooi park lijkt.

En inderdaad… dit moet je voelen! Want je gevoel vertelt direct wat de juiste plek is. Niet je gedachte. De gedachte dat het fijn zou zijn om hem dichtbij te hebben liggen… nee, het is het gevoel dat aangeeft of de plek klopt! Het park, de bomen, het water… dat moet het worden.

Vervolgens zijn we de uitvaart visueel voor onszelf gaan maken. Wat voor kist, wat voor bloemen, hoe groot en welke muziek? We hebben een eerste “opzet” gemaakt. Uiteraard is niets vast, zoals er ook geen datum vast staat…

Maar er is een richtlijn en dat geeft rust. Het samen bespreken geeft ruimte. De gedachte en er een beeld bij hebben, werkt helend. Er verdwijnt een blokkade…

De dood krijgt een andere lading. We geven er een andere betekenis aan. Het onbespreekbare wordt bespreekbaar en doorbreekt het taboe. Dat-wat-niet-genoemd-mag-worden, wordt onderdeel van ons leven. 

Het leven.

Het leven met de dood!

Trending: "Drie jongens en zwanger van een...?"