De suikertest

De suikertest. Bij mijn oudste zoontje had ik hem zo gedaan, appeltje eitje. Prikken, slikken, beetje netflixen en weer prikken. Hoe kunnen mensen daar nou moeite mee hebben dacht ik?! Maar niets bleek minder waar..

In de zwangerschap van de tweeling moest ik weer de suikertest doen. Dit maal niet bij de verloskundige maar in het ziekenhuis. Prikken, slikken en een beetje netflixen dacht ik. Ik zat in de wachtkamer, er zaten nog twee aanstaande moeders die de suikertest deden. Even zat ik te kletsen met hun. Daarna gingen we allemaal verder met onze eigen ‘bezigheden’. Op een gegeven moment voelde ik mezelf wegzakken, ik werd licht in me hoofd en ik voelde: dit gaat niet goed. Ik voelde me ZO slecht, zo slecht heb ik me nog nooit gevoeld. Ik stamelde tegen die andere vrouw: wil je de dokter halen ik voel me niet goed. Ondertussen zag ik wazig en deed ik me best om ‘er bij’ te blijven. Ik kon elk moment ko gaan, zo beroerd was ik. De dokter liep met me mee naar een kamer waar ik op een bed moest gaan liggen. Hier mocht ik de rest van de nog resterende tijd uitzitten. Regelmatig kwam iemand bij me kijken.

Na 10 minuten gelegen te hebben voelde ik me al snel beter. Geen idee wat het was, de uitslagen waren allemaal goed. Het bewijst maar weer: twee keer hetzelfde doen, betekend niet dat het twee keer ook hetzelfde gaat. Dat dit met bevallingen is, is duidelijk. Maar dat dit ook met de suikertest kon, dat verbaasde me.