De strugles van deze week,weken

Ik heb 10 verhalen die ik niet weet te verwoorden omdat je bang bent dat je met hetgeen dat gezegd wordt, tegen een zeer been aankomt.

Toen onze zoon t geboren werd zagen wij die kant van de familie veel. Hele andere cultuur dan dat ik was gewend. En anders dan dat ze zouden willen maar hun zoon was gelukkig dus dat lieten ze het gaan. Met af en toe een onverwacht negatief over mij maar deden ook veel goede dingen.

Mijn familie komt in een ander verhaal maar onze gedachten tijdens zwangerschap was. Schoonfamilie welkom maar wel echt wanneer t uitkomt en af en toe oppassen mits ze dit willen

Naar mijn ouders gaat niet zonder ons. Ik wil graag anders doen als dat mijn ouders deden bij mij. En we houden het gewoon goed in de gaten.

Ik heb een zware keizersnede achter de rug. En de medicijnen zijn niet goed gegaan dus ik moet de volgende ochtend terug naar de vercouver kamer. 

Toen ik terug kwam zaten daar m'n schoonouders aan mijn kind..ik was platgespoten door medicatie. Maar ik was woest. Heb tegen m'n partner gezegd ik trek dit niet. Dus grootouders gingen weer 

En dit heb ik nooit kunnen uitleggen op dat moment en ik noem het maar moedergevoel.

Zijn broer en schoonzus zijn tegelijk zwanger, te vroeg geboren maar echt de mooiste en fijnste tijden geweest.  Dit mis ik en zou het liefst hebben dat ze morgen hier aan de deur staan ( ja aan mijn deur want zit met de rolstoel)

Nu even wat vlugger door de tijd heen. T zal ongeveer een jaar wezen. En dan laten we t voor het eerst zonder ons naar zijn kant van de familie gaan.

Ik probeer niet alles open en bloot te leggen   qua verhaal en herkenning maar vooral gevoel. T is daar geweest en wordt thuisgebracht. Ze verteld uitgebreid over hoe het is gegaan en wat ze in sommige situaties heeft gedaan. Op Dat moment komt het niet binnen. Maar ze waren weg en t in bed begon ik te huilen. En dit wil ik niet niet bij die van  mij en wat nu verder. We zijn er paar keer weer gewoon bij geweest, niks aan de hand.n eigen vertouwen weer op proberen te bouwen. Nu had ik ook afgesproken met mijn man welke zinnen ik zou zeggen stel het wordt weer gecommuniceerd dat wij iets niet oke vinden.

T is daar weer een paar uurtjes heen geweest en werd thuisgebracht. En toevallig loopt mijn partner net binnen. En Ik luister naar de verhalen die t had meegemaakt die dag en wat er gebeurd was. Mijn man komt erbij en heeft ze het huis uit gestuurd.  Die dagen erna nog wat contact sleutels van elkaar teruggeven en het was klaar. Dit vond/ vind ik nog steeds heel moeilijk en zodra zij oprecht willen veranderen staat de deur open.

En tuurlijk kom je ze wel eens tegen. Maar mijn oudste herkent ze niet. De jongste hebben ze niet ontmoet.

Broer en schoonzus geen conflict mee maar wilde er niet tussenin zitten dus de keuze gemaakt de ouders te volgen. Ik mis hun echt oprecht. Zeker nu ik weet dat tussen t en hun kindje maar paar weken zit, maar bij jongste t en hun kindje ook maar. Ik zou ze met liefde weer zien. Maar ik heb het geprobeerd en zal het fout gedaan hebben want het is mij niet gelukt. Als hun voor de deur zouden staan zou als t positief zijn mijn hart een blij sprongetje maken 

 

 Op nieuw aan het plaatsen wat was eraf?