De struggles en frustraties van jong moeder zijn.. mijn verhaal

Leven van een jonge moeder mijn struggles en frustraties. Ik ben op mijn negentiende zwanger geworden. Het kwam als een totale verassing, maar toch was het zeker welkom. Ik ben opgegroeid in een dorpje waar ik leuke tijden heb gehad maar ook minder leuke tijden. In een dorp is het vaak zo als er een roddel is weet binnen een no time iedereen het. Dit maakt sommige dingen best lastig. Omdat ik jong zwanger was, merkte ik dat er op verschillende manieren naar mij werd gekeken. De speculatie ging rond dat ik eventueel zwanger zou zijn en mensen kijken alleen maar naar mijn buik om het te kunnen bevestigen. Doordat ik soms bang was voor de reacties ging ik mijn buik verstoppen onder een hoodie. Ik vroeg mijzelf dan af: doe ik dit omdat ik niet wil dat mensen hun bevestiging krijgen? Of doe ik dit omdat ik vind dat zij het niet waard zijn om mijn buik te mogen zien. ‘Zo’n tijd doet best veel met je.' ‘Dit vind ik jammer, aangezien een zwangerschap een van de mooiste momenten uit je leven zou moeten zijn, ongeacht je leeftijd.’ Althans dat had ik mij altijd voor ogen. Ik heb onwijs genoten van de momenten dat ik mijn buik eenmaal kon laten zien en was er ook enorm trots op.

Moederinstinct

Ik denk dat het voor veel mensen soms ook een ongemakkelijk situatie ontstaat als je een jong meisje ziet die zwanger is. Je gaat er al snel vanuit dat het niet ‘gepland’ is en daar werd dan ook regelmatig bij mij naar gevraagd. Vaak vroegen mensen zelfs eerder of de zwangerschap al dan niet gepland was, dan naar de gezondheid of het geslacht van de baby. Ik zei nog zo tegen mezelf elke keer als ik die vraag kreeg 'ik zou nooit als eerste vraag aan een zwangere vrouw vragen of het gepland was'. Ik vind het onbeschoft en echt niet oké, maar als ik er nu aan terug denk was het dan niet een bepaalde houding die sommige mensen niet wisten aan te geven? Ik heb het maar daarbij gelaten en wilde er niet te veel over inzitten... als jonge zwangere was ik vaak onzeker, omdat ik soms het gevoel had dat ik me volwassen moest gaan voordoen, omdat ik een kind in mijn buik droeg. Ik wist zelf ook wel dat verantwoordelijkheid en structuur belangrijk was, maar omdat mensen een bepaald beeld erbij hadden deed ik mij anders voor dan dat ik daadwerkelijk was. Ik snapte de twijfels en bezorgdheid bij veel mensen wel, maar toch is het jammer dat je toch op een bepaalde manier geforceerder gaat leven. Ik weet nog goed dat ik met 16 weken Chez zijn eerste trapje voelde in mijn buik en dat een volwassen iemand mij kon vertellen dat dat absoluut niet het geval was, omdat dat helemaal nog niet kon met die hoeveelheid weken. Daar begonnen de gedachtes weer: zou ze gelijk hebben? Is het dom om te denken dat het echt zo is? Wat was het dan dat ik voelde?. Ik kende het moedergevoel wel van horen en zeggen, maar had er zelf geen gevoel bij, omdat het mijn eerste zwangerschap was. Alles is zo nieuw en zo vers. Weet ik veel wat wat is, dacht ik. Het is niet dat het me niet interesseerde om boeken of tijdschriften te gaan lezen over de zwangerschap. Want diep van binnen wist ik toen dat er een kracht in mij zat die zou aanvoelen of het goed of fout zou zijn. Nu weet ik wat dat gevoel was, dat was mijn moeder instinct. wist ik veel!

Complicaties

Bij een "jongere" zwangerschap zou je denken dat er misschien minder complicaties en etc. zouden voorkomen, nou niet dus. Ik was dan ook weer zo'n geval waarbij veel mis ging. Eenmaal bij de bevallig was ik nog maar 34 weken en 4 dagen. In mijn hoofd zei ik nog: " het zal toch niet dat hij nu ook nog te vroeg geboren word?" Toch ging ik die dag echt bevallen. Het was zover... ik denk dat ik wel over een hele fijne bevalling kan praten want als het zo altijd gaat kan ik het nog wel duizend keer. Chez moest direct in een couveuse en we wisten dat we hem niet direct mee naar huis mochten nemen… Toch waren we positief, maar ook erg geschrokken. Je wilt dit liever niet voor je kindje, maar je weet dat dat het beste is. Wat was hij toen al een sterke jongen en wat deed hij het goed! Wij waren super trotse ouders. Ik week geen moment van zijn zij. Ik wilde hem het liefst mee naar huis nemen, maar daar moesten we nog even op wachten. het waren soms zware momenten dat ik mij machteloos voelde als een moeder. Ik was een trotse mama, maar ik moest wel op het rode knopje drukken om mijn kind vast te houden. Het was voor zijn eigen best wil en wist dat het voor het goede doel was. Maar toch neemt dat niet weg dat het moeilijk was. Tot dat er één van de verpleegsters naar me toe kwam en die zei dat ik hem ook zelf wel eens mocht pakken. Wat was ik blij dat ze dat zei en wat een gek idee eigenlijk dat ik als zijn moeder soort van toestemming moest vragen.

Kraamtranen en onzekerheid

Zoals de meeste vrouwen had ik ook die week veel kraamtranen! De eerste donderdag na zijn geboorte was het ergste. Ik pakte hem uit zijn couveuse en ging dan met hem knuffelen op bed. Het was lastig om hem eruit te halen met alle draadjes die aan hem en het apparaat vast zaten, maar het lukte me! Ik legde hem neer op mijn borst. Toen ik ontdekt had dat het mij ook lukte om hem te pakken. Ik maakte daar natuurlijk gebruik van. Ik pakte hem zodra ik het gevoel had dat hij me nodig had. Tot dat er één van de verpleegkundigen naar binnen kwam om te kijken hoe het ging en zei: " je moet hem niet te vaak pakken hoor want elke keer als ik binnen kom heb je hem vast. Hoe vaker jij hem uit zijn couveuse haalt hoe minder snel hij mee naar huis mag". Ik keek haar aan en stond verbaasd te kijken er kwam niets uit mijn mond ik wilde wel wat zeggen maar het kwam er gewoon niet uit. Toen ze eenmaal weg liep begonnen de tranen, ik begon mij schuldig te voelen. Terwijl ik zelf wist dat ik hem alleen maar op de juiste momenten pakte. Ik heb het voor me gehouden, omdat ik dacht dat het er wel mee te maken zou hebben dat ik wat jonger was en dat wellicht nog niet begreep. Te zot voor worden natuurlijk want elke moeder vindt het toch fijn om haar kind vast te houden en voelt toch aan wat het beste is voor haar kind. De dagen daarop ben ik weer rustiger aan gaan doen omdat ik mij schuldig voelde dat ik hem net wat te vaak pakte. Vanaf dat moment ben ik weer gaan drukken op het rode knopje...

Ik ben mama!

De dagen vlogen voorbij en Chez mocht naar huis. Ik was best bang want hoe ga ik dat allemaal doen thuis? Ik wist goed hoe het werkte in het ziekenhuis, maar niet alleen met niemand erbij die mij hulp kon bieden. Gelukkig had ik nog recht op vier dagen couveuse nazorg. De eerste dag kreeg ik een hele lieve vrouw ze hielp me goed en gaf me goede tips. Ze was niet bazig of vooroordelend. En ja hoor de tweede dag kreeg ik iemand anders. Er was iets mis gegaan en omdat ze eigenlijk nog een kraamverzorgster in spé was kreeg ik de opvolgende dagen iemand anders. Ik was best onzeker in het begin, omdat alles voor mij nog nieuw was. De kraamverzorgster merkte dat, maar ze was alles behalve meelevend. Ze was best betweterig en wist mij wel te vertellen hoe het zat. Ze zei:" Ja alles zit niet erg mee hè voor jullie? Waarop ik antwoordde:" hoe bedoel je ?" Ze zei:" nou jullie zijn wel erg jong en meestal ga je eerst trouwen dan een huisje kopen en daarna pas aan kinderen beginnen, dus alles loopt al stroever dan normaal". Ik wist niet zo goed waarop ze doelde. Voor mijn gevoel hadden we alles al voor elkaar, maar bij die zin bleef het niet. Ik kreeg het idee dat ze met alles wat ik deed het wilde verbeteren en wilde laten zien hoe het wel moest. Rick kwam thuis van zijn werk en die had ook al direct een naar gevoel bij haar. Gelukkig gingen die kraam dagen snel voorbij en konden we eindelijk zelf aan het ouderschap beginnen. Ik was die vooroordelen zat en merkte hoe ouder chez werd hoe sterker ik werd. Ik sta nu anders in mijn schoenen dan voorheen en kan zeggen dat ik sterker ben dan ooit. Ook ik heb momenten dat het echt weer wat minder gaat, maar ik kan nu zeggen dat niet alleen "jonge" moeders die momenten hebben. Want dat hebben alle moeders. ik ben een pad gaan volgen die afwijkt van het "normale" pad, maar in mijn ogen is dit de weg die ik in wil slaan en dat ik geen moment spijt heb van de keuze die ik toen heb gemaakt. Over alle mensen die niet alleen bij mij, maar ook bij andere "jonge" moeders hebben bevooroordeeld weten de meeste niet een bepaalde houding aan te geven en zeggen bepaalde dingen die ze achteraf helemaal niet zo bedoelt hebben. Toch zijn er wel sommige mensen die het echt taboe vinden om jong moeder te worden. Ik heb veel geleerd van bepaalde opmerkingen en ook die hebben mij gebracht naar waar ik nu sta. ik weet nu wel zeker dat als ik voor de tweede keer zwanger zou worden. Ik die zwangerschap ga rocken. Jong of niet, ik ben een mama!