De strijd van de sterkste vrouw die ik ken deel13

In mijn vorige blog vertelde ik dat ik in de afgelopen 5 dagen vanwege Luca's non stop gehuild ongeveer 9,5 uur had geslapen. Ik vertelde dat ik zondag nacht om 1 uur door mijn vader werd gebeld die vertelde dat mama kritiek is en in het ziekenhuis ligt. Ook vertelde ik dat wij met ze 3en in de nacht richting Breda hebben geracet. En de reden waarom mama opeens uit het niets zo kritiek was, Dit kwam omdat mijn moeder het masker voor haar slaap apneu op had hierin heeft overgegeven wat terug naar binnen is gekomen en nu een zware long ontsteking heeft en de arts er niet vanuit gaat dat mijn moeder deze nacht nog gaat halen. Ik sloot af met dat we op de spoed voor de deur stonden waar mijn moeder ligt maar niemand naar binnen durfde.

We staan voor de deur waar mijn moeder achter ligt, Mijn zus roept pap waarop mijn vader aangeeft ja kom maar hoor. Dit was voor ons een teken dat mama (nog) leeft. Mama ligt op een bed met een zuurstof masker op je kan zien en horen dat ze het mega zwaar heeft. Het ademen gaat moeilijk en zwaar het zuurstof masker staat op het hoogste niveau. Mijn moeder heeft geen bloeddruk en haar nieren werken niet. 

Wij vragen of mama zo naar de IC gaat hierop was het antwoord nee. Nee vragen wij? Ja mijn vader snapte het ook niet helemaal maar de arts heeft verteld nee. Papa vraagt nu wij er zijn nog maar een keer waarom mama niet naar de IC word gebracht. We krijgen eigenlijk geen geldige reden dus mijn vader zegt laat hem maar hierheen komen zodat hij ons een goed argument kan geven. De arts verteld jullie moeder is op dit moment zo slecht dat ze nog maar een hele kleine kans heeft. Als ik haar naar de IC breng is er een hele kleine kans dat ze het haalt. We hebben haar dit masker gegeven en antibiotica, Nu is het afwachten of de antibiotica op tijd aanslaat dit kan binnen 24 of 48 uur. Maar ze is nu al wel heel slecht en met jullie moeders voorgeschiedenis moeten jullie er van uitgaan dat ze het niet zo lang volhoud. Wij hebben hierop nog steeds geen duidelijk of goed argument waarom ze nier naar de IC mag dus vragen we het opnieuw. En weer hetzelfde verhaal ja er is een hele kleine kans dat ze het haalt onze reactie is maar je geeft net zelf aan dat je er vanuit gaat dat ze het op deze manier helemaal niet haalt. En op de IC heeft ze nog wel een kans? ook al is die klein het is toch een kans. Zijn reactie Ja maar die is heel klein. Waarop onze reactie weer is maar dat is een kans je zegt nu eigenlijk dat je de enige kans die ze nog heeft niet meer wil geven? Hij reageert met Ja maar met jullie moeders voorgeschiedenis en omdat ze natuurlijk al erg zwak was. Mijn vader reageert met moet je niet juist vanwege haar voorgeschiedenis haar die kans wel geven, als je ziet waar ze allemaal vandaan komt en er nu weer naja nu dan niet maar hiervoor weer zo bij zat? Hij verteld ja maar jullie moeder was natuurlijk ook al heel zwak en vanwege haar voorgeschiedenis en als ze het wel haalt op de IC heeft ze dan ook weer een heel lang na traject. Opnieuw geeft mijn vader aan zwak was ze niet meer zo hoor want ze is een stuk sterker dan ze in de afgelopen 2 jaar geweest is. We waren al volop aan de therapie en ze is zelfs al bezig met zwemmen. Ze is onderhand al een stuk sterker geworden, En dat na traject nou dat hebben we gezien dat kan zij zo sterk is ze dan duurt het maar wat langer. Mijn vader vraagt voor de zoveelste keer kan je mij is een goed argument geven waarom ze niet naar de IC mag? Want deze hebben we tot nu toe nog niet gehad. Behalve de reden dat de kans heel klein is maar er wel een kans is.  Terwijl ze volgens jullie eigen zeggen nu helemaal geen kans heeft. De arts komt opnieuw met ja dan heeft ze een hele kleine kans. Mijn vader zegt maar dat is een kans hier heeft ze geen kans, Waarom wil je haar die kans niet geven? En weer begint hij met ja maar met haar voor geschiedenis. Wij zijn er wel een beetje klaar mee. Naar mijn gevoel heeft deze arts naar mijn moeders dossier gekeken. Veder helemaal nog niet naar haar of naar wat ze tot nu toe heeft bereikt want dat staat daar allemaal niet in. En heeft hij nog voor dat hij ons verhaal heeft gehoord mijn moeder al afgeschreven. Helaas werd bij de laatste uitspraak van deze arts mijn idee ook bevestigd! Hij kon geen goed argument geven behalve ja dat is een kleine kans. Maar dit is natuurlijk geen reden, Wij willen een duidelijke reden zoals komt ze er dan slechter uit bijvoorbeeld, Maar dit was niet zo. Mijn vader zegt maar geef nu is antwoord waarom je haar die kans niet wil geven dan. Omdat hij door mijn vader zo is vast gepraat omdat hij letterlijk geen goede reden heeft geeft hij nu aan ja ik bepaal! wie er op de IC komt en jullie moeder zou te lang een bed bezet houden. Hij wilde haar dus inderdaad gewoon niet meer helpen na heel wat vragen en alles kwam dit er ook uit. Hij had haar al afgeschreven. We moesten afscheid gaan nemen.

Met hoe mama er nu bij ligt en geen enkele kans meer dat ze naar de IC mag. Is het voor ons ook tijd om afscheid te nemen met woeden in je lichaam waarom ze je moeder niet zouden willen helpen terwijl er een kans is. Moet je afscheid van haar nemen. Mijn moeder heeft het inmiddels zo zwaar ze is helemaal bezweet het is eigenlijk gewoon mens ont erend hoe ze haar willen laten gaan. Het is nu afwachten hoe lang ze het nog vol houd en tot ze stopt met ademen. We nemen allemaal afscheid van mama. En zijn intens verdrietig zeggen allemaal wat we nog willen zeggen. En nu is het afwachten tot het klaar is. Ik kan niet stoppen met huilen. Er komt iemand vragen hoe we het mama zo comfortabel mogelijk kunnen maken en of we mama misschien niet willen helpen. Helpen naar het einde bedoeld ze. Door middel van andere opties. Ik vind het een beetje gek dat alles ALLEEN aan ons gecommuniceerd wordt terwijl mijn moeder gewoon wakker is en super helder zo helder heb ik er in tijden niet gezien. Maar zoals ik eerder al aangaf hebben deze mensen alleen gelezen wat er in het dossier staat. Waarop ik aangeef maar moeten we dat niet aan mama vragen want zij is gewoon wakker. Mijn moeder heeft een mannelijke en een vrouwelijke zuster. Hij reageert met ja, Ja dat kan wil je dat ik dat nu vraag? Ik zeg nee nee dat is niet aan mij dat is aan mijn vader. Mijn vader geeft geen antwoord ik snap het wel ik wil het natuurlijk ook absoluut niet maar probeer nu uit het belang van mama te denken. Daarnaast heb ik ook mijn twijfels of we er goed aan doen haar nog langer in leven te houden. Terwijl we allemaal weten dat het einde in zicht is. Ze zijn inmiddels al voor zo'n 3de keer geweest om dit te vragen wij geven aan dat dit niet meer hoeft. We hebben inmiddels allemaal afscheid genomen en blijven bij mama wachten.. wachten tot het klaar is is het nu eigenlijk.

Mama word even verplaats naar een kamer op een afdeling op deze afdeling mag je 2 dagen liggen. En opnieuw geven ze daarbij aan dat we daar echt niet vanuit moeten gaan ( daarom wordt ze waarschijnlijk ook naar deze afdeling gebracht). Wij zitten allemaal alle 4 in de kamer bij mama de hele nacht zijn wij wakker en zitten we in vrees af te wachten. Je hoort mijn moeder het mega zwaar hebben. Het is bizar dat ze een mens dit zo aan kunnen doen nu moet ze kei en kei hard vechten en dat is nog een understatement terwijl als ze op de IC lag ze rustig had kunnen liggen. Elk half uur komt er een zuster controles doen. De nacht is voorbij mama leeft nog! Tuurlijk ze is nog steeds harstikke kritiek maar ze moest eerst deze nacht zien te halen. Want die kans was erg klein of volgens de artsen was die kans er eigenlijk gewoon niet meer. En uiteraard opnieuw krijgen wij een reactie van de zuster dat onze moeder ze wel enorm heeft doen verbazen dat ze dit zelf echt niet hadden verwacht. En ik weet zeker als we nu naar beneden naar de spoed of naar die arts zouden gaan dat ze niet zouden geloven dat ze nog leeft. Maar juist dit hebben wij gister 100 keer proberen duidelijk te maken. Mijn moeder blijft artsen verbazen

De nacht is voorbij mama leeft nog! ze heeft wel nog steeds geen bloeddruk, haar nieren doen het nog niet, en haar zuurstof masker staat ook nog op zijn hoogst. Maar de nacht heeft ze gehaald nu is het eigenlijk hopen dat de medicatie binnen 24 uur aanslaat in plaats van 48 en mijn moeder dat volhoud en voor die tijd niet gestopt is met ademen. Er is weer een heel klein beetje hoop, Wel krijgen we bij elke controle te horen dat we er ook rekening mee moeten houden dat ze bang zijn dat ze erg uitgeput raakt en bang zijn dat ze het niet gaat halen voordat de antibiotica werkt.