De strijd van de sterkste vrouw die ik ken deel12

In mijn vorige blog vertelde ik. Dat ik de delen die er van mama niet meer zijn heel erg mis. De dingen die normaal zo gewoon leken. Ook het geen gesprek kunnen voeren en dat ze niks uit zichzelf verteld of vraagt. Ook dat ik tegen een depressie aan zat en binnenkort hulp zou gaan krijgen bij de verwerking van alles wat er tot nu toe is gebeurd. Ik vertelde dat mama een masker heeft gekregen voor haar slaap apneu. Omdat ze 46 stopt had veel meer dan iemand anders met slaap apneu. En dat we daarom voorlopig therapie hebben stilgezet. Omdat ze eerst veel bij moet slapen. En ik sloot af met dat we inmiddels in Februari 2023 zitten en mama deze zaterdag ziek was maar dat dit in de afgelopen tijd wel vaker gebeurde vanwege haar slechte weerstand.

Het is Zaterdag avond 19 Februari 2023 mijn zoontje is al 5 dagen en nachten non stop aan het huilen. Ik heb alles geprobeerd zo kan ik hem helemaal niet. Op de eerste maand na dat hij van 10 tot 10 huilde. Was hij nu altijd blij en lachen. Je kon merken dat hij pijn had en zich niet lekker voelde. Ik word gebeld door mijn vader, Luca huilt nog steeds ik neem evengoed op 1 ik weet dat hij toch niet stopt en 2 als het iets met betrekking tot mama is wil ik het graag weten. Papa verteld dat mama voor een maand naar huis komt. En dat ze daarna naar een revalidatie centrum in Amsterdam gaat en daar 2 keer externe therapie gaan doen. Het is een soort zelfde revalidatie centrum alleen heeft deze een zwembad en het belangrijkste hij is een uur dichterbij ons. Het is fijn om te weten dat mama steeds meer een stukje dichterbij ons komt.   

Het is Zondag avond Luca is eindelijk gestopt met huilen. Hij ligt in bed en ik heb ook even rust. Gelukkig begint hij wat meer op te knappen. Ik heb in de afgelopen dagen erg weinig uren geslapen. En als het goed is ging dat vannacht nu eindelijk anders. Ik had bezoek tot 22:30 maar ook daarna lukte het slapen niet. Ik besloot nog even wat muziek te luisteren. Luca wordt rond 23:00 weer wakker 10 voor 1 heb ik hem eindelijk weer in slaap. 10 voor 1 het wordt nu echt tijd dat ik zelf ook wat slaap pak snel duik ik me bed in. Maar het lukt niet ik lig te draaien en ik draai richting mijn telefoon papa belt..

Wat ik kijk goed papa belt ? Dat kan helemaal niet die slaapt altijd rond 22:00. Ik bedenk me dat het vast per ongeluk is gegaan. Nog geen seconden later bedenk ik mij dat dat helemaal niet kan omdat zijn telefoon altijd beneden ligt en neem ik op. Tegelijkertijd dat ik opneem sta ik al naast mijn bed dit is niet goed bedenk ik mij. Papa belt niet om 1 uur 's nachts of het is ernstig. 

Hij vertelt dat hij is gebeld door Thebe Aeneas. Maar dit niet heeft gehoord en dat hij net is gebeld door het ziekenhuis en dat mama kritiek is.  Mama ligt in kritieke toestand in Breda! 2 uur bij ons vandaan! Hij zit inmiddels al in de auto onderweg. Hij verteld ook dat hij mijn broer en zus al heeft gebeld maar hij die allebei niet te pakken kon krijgen. Voor een hele lange tijd hebben we dag en nacht onze telefoons aangehad maar mama was nu al zolang buitenlevensgevaar dat die inmiddels gewoon weer op stil staan. Dit hadden wij natuurlijk ook niet verwacht. In de tussentijd heb ik een pyjama aan getrokken. Het gene wat ik het snelst kon vinden. Geen tijd te verliezen. Ik vertel papa dat ik eraan kom. Dat ik eerst langs mijn broer en dan mijn zus rijdt. En wij er dan samen aan komen. 

Het eerste wat ik nu moet doen is mijn zoontje uit zijn bed halen ik vind het vreselijk dat ik hem uit ze bed moet trekken terwijl hij net weer 10 minuten slaapt. Maar nog veel erger is als ik het niet doe en er gebeurd wel iets met mama. Ik haal hem uit zijn bed laat zijn slaapzak aan trek een jas van hem van de kapstok en loop in een keer door naar buiten waar wij allebei in onze pyjama in de auto stappen. In de auto merk ik dat ik volle spanning en stress heb. Iets wat ik al  een paar keer eerder heb ervaren in deze tijd ook dat komt naar boven, Mijn lichaam trilt. Ik probeer mezelf rustig te maken omdat mijn kind ook achterin zit dit lukt niet helemaal mijn lichaam blijft trillen. Ik ben inmiddels bij mijn broertje (2 min rijden bij mij vandaan). in de tussentijd heb ik niet mijn zus maar de man van mijn zus proberen te bellen na een aantal pogingen nam deze op. Ik vertel hem dat mijn zus NU!! moet opstaan en dat ik er zo aankom omdat mama kritiek is en in het ziekenhuis ligt. Ik zeg zorg dat ze zo klaarstaat ik ben nu bij mijn broertje en ga die wakker proberen te krijgen. Ik stap de auto uit en begin heel hard zijn naam te roepen, Ik druk aan een stuk door op de bel en bonk ondertussen op het voordeurraam ( bijna iets te hard). Ik schreeuw zijn naam door de brievenbus. Hij word niet wakker ik heb het idee dat de hele buurt eerder wakker is voordat hij dat is. En bij tijden als dit lijkt elke seconden super lang. He he ik zie licht branden. Hij doet de voordeur open en ik zeg trek snel wat aan en mee komen! Ik leg het je straks uit maar mama is kritiek en we moeten NU!! naar het ziekenhuis in Breda kleren aan en komen. En neem je pinpas mee want mijn tank is bijna leeg, We bedenken snel over te stappen in die van hem maar ook die is bijna leeg. We gaan wel met die van mijn zus. Mijn zus wilt al richting ons komen maar dit moet alleen en hier is meer dan logisch haar man het niet mee eens. Wij halen mijn zus op. Die zegt kom volg mij we brengen Luca naar een vriendin van mij. Deze vriendin woont bij mij op de hoek dus moeten we weer terug. Er is niemand we rijden vol gas door en als het kan ook door rood gelukkig is er geen enkele auto te bekennen. Ik parkeer snel mijn auto en mijn zus begint te roepen gelukkig begon haar hond te blaffen hierdoor werd ze wakker en vond ze het geen probleem en nam ze Luca zo aan ( haar dochter is een vaste oppas van Luca dus wel bekend voor hem). Ik overhandig haar Luca en zijn luier tas. Ik geef haar ook mijn huis sleutel zodat mocht ze iets missen ze dat kan pakken. Voor de nacht en dag zit ze voor nu goed. Maar wij hebben natuurlijk ook geen idee hoelang we blijven. Daarna ren ik naar mijn zus haar auto ook haar tank is bijna leeg en we kunnen pas 20 minuten veder op tanken.

Nu kom je er pas echt achter hoe ver Breda eigenlijk echt is 2 uur lang in spanning in stress van wat tref je aan en in vrees dat je daarvoor niet al een telefoontje heb gehad dat het klaar is. Mijn zus rijd vol gas iets te veel gas naar mijn mening in sommige bochten heb ik mijn twijfels ik geef aan dat ik snap dat ze hard wil rijden en daar snel wilt zijn en we nog heel ver moeten maar dat mijn vader er niks aan heeft als er ook nog wat gebeurd met ons 3en. Gelukkig gaat mijn zus nu een vaste snelheid rijden eentje waarbij de bochten wel goed gaan ze rijd 180 op de meest linkerbaan. omdat het midden in de nacht is rijd er bijna niks en kunnen we in een keer door. Bij het tankstation stapt mijn zus uit om te tanken en rent mijn broertje alvast naar binnen om te betalen. Daarna rijden we heel snel weer 180 maar dan komt Utrechts traject controle. Mijn broertje is op flitsmeister aan het opzoeken waarneer hij precies begint op dat moment zien we een hele grote flits! na de traject controle rijden we in een keer vol gas door. We zijn er veel sneller dan de 2 uur maar toch voelde het in de situatie nog steeds super ver.

We weten inmiddels alle 3 wat er is gebeurd en waarom mama kritiek is. Dit heeft papa ons al verteld nog voor dat we bij het ziekenhuis waren. Eerder vertelde ik dat mama ziek was en koorts had maar niet overgaf. Mijn moeder lag te slapen dus ze had het masker op voor de slaap apneu. Hierin heeft ze overgegeven toen is er wat terug naar binnengekomen en nu heeft ze een hele zware long ontsteking. De arts heeft aan papa aangegeven dat hij er niet vanuit gaat dat mama deze nacht gaat halen ze is extreem kritiek. 

Eindelijk! we zijn er we plaatsen de auto naast de deur bij de spoed. En rennen naar binnen een jongen ziet ons aan komen rennen en houd ze voet alvast voor ons tussen de schuif deuren. We rennen richting de balie om te vragen in welk kamer nummer mama ligt dit moet ze even na vragen. dit duurt te lang dus het is inmiddels aan mijn vader gevraagd. Kamer 6 roept mijn zus naar de vrouw. We moeten wachten tot zij een deur voor ons open doet. Ze overlegd nog even en dan eindelijk! ze komt nummer 6 zegt ze. En de deur gaat eindelijk open wij rennen er door heen ik kijk op de bordjes en roep welke kant we op moeten rennen. We zijn er voor mama's deur. En hoewel we tot nu toe hebben geracet en gerend staan we daar voor alle 3 in een keer stil. Niemand durft naar binnen veel te bang voor wat we er achter aantreffen.