De strijd van de sterkste vrouw die ik ken deel10

In mijn vorige blog vertelde ik veel stappen. Ik spring af en toe een paar grote stappen vooruit, Dit komt omdat ik langzaam naar het einde van mijn verhaal wil toewerken. En omdat ik de dingen opschrijf die ik graag zelf op papier wil hebben.

Ik had niet verwacht dat ik meer als 10 delen zou schrijven. In Deel 9 vertelde ik dat mama was over geplaats naar Breda. Dat ze daar alle soorten therapie kreeg en zelf hele grote stappen al had gemaakt van alleen maar op bed liggen en niks kunnen. Naar lang genoeg in de rolstoel kunnen zitten. Dat ze begonnen was met zelf weer een deel te eten. Ook vertelde ik dat ze na een half jaar weer kon praten maar dat er een hele hoop onzin uitkwam, Ze hallucinaties had en haar karakter trekjes waren veranderd. Waardoor het voor mij soms leek of ik op bezoek ging bij de vrouw die ooit mijn moeder is geweest. 

Het onzin praten houd nog een hele tijd aan en af en toe is ze opeens een hele strenge vrouw. Hier schrik ik soms een beetje van want zo is ze helemaal niet. Ook zegt ze dingen en deelt ze meningen waarvan ik weet dat mama hier heel anders over denkt. Na een tijdje begint het beter te worden ze is steeds helderder en het onzin praten neemt af. Toch is het er wel nog steeds en lijkt het of er 2 verschillende vrouwen in een persoon zitten. Tot het onzin praten helemaal stopt mama verteld geen rare verhalen meer. Er zijn nog wel momenten bij dat ze mij of mijn vader/ broer/ zus hele rare namen noemt ( namen die wij niet kennen).  Op die momenten weet ze het gewoon even niet meer. 

We zijn weer een periode veder ondanks dat mama echt wel duidelijk vooruitgang heeft gemaakt. Denkt het revalidatie centrum hier anders over en wordt er erg nalatig met de therapie sessies gedaan. Vaak ligt ze nog in bed omdat ze haar er nog niet hebben uitgehaald en dan word die therapie sessie overgeslagen. Hun geven aan dat ze denken dat er niet meer in zit omdat mama al tijden stil staat. Wat bedoel je? mama kan haar hele rechterkant bewegen, Er zit inmiddels zelfs beweging in haar linkerkant. Ze eet alleen nog vast voedsel dit doet ze gewoon aan de tafel samen met de andere bewoners. Ze kan na een half jaar weer praten. En heeft op dit momenten bijna geen onbewuste momenten meer. En dat na 7 operaties waarvan 5 risicovolle, 3 herseninfarcten en 1 maand coma. Hiervoor kon ze niks dan plat op bed liggen. En dan zeg je ja we geloven niet dat er meer in zit? Hier waren wij het natuurlijk niet mee eens zeker niet na alles wat mama heeft laten zien. Dus wordt er vol achteraan gezeten en mama's therapie sessies allemaal op de spraak na die is niet meer nodig! worden weer gestart

Mama krijgt muziek therapie hier zingt ze inmiddels mee! en dit is ook een verwerking voor haar emoties. Mama heeft geen onbewuste momenten meer. Af en toe heeft ze zelfs hele heldere momenten dan kickt het besef ook erg hard in wat er is gebeurd en dat ze in een rolstoel zit dingen in haar geheugen mist en al heel lang niet meer (vanaf december 2021)  thuis in haar eigen bed heeft geslapen. Of ze maakt zich druk om ons. Ik met net een kind waar ze niet bij kan helpen, Mijn zus met er 2 kinderen of dat mijn vader al heel lang alleen thuis is. Dit zijn duidelijke tekenen van mama zo kan ik mama weer altijd druk maken om een ander en niet om zichzelf, Zelfs nu niet. Ook geeft mama veel aan dat ze naar huis wil.

Je kan inmiddels met haar naar buiten, Ik zit met haar in de woonkamer of ga even naar het restaurant aan de andere kant van de gang in het gebouw. Ook zijn er 500 meter veder op wat winkels zelfs hier gaan we inmiddels af en toe even naar toe. Een gesprek voeren lukt nog steeds niet (ik denk ook niet dat dat hem ooit nog zal worden) maar als je dingen vraagt krijg je nu wel altijd een normaal antwoord of ze zegt dat ze het even niet weet. 

Mama geeft erg veel aan dat ze naar huis wil. Dit gaat helaas niet mama heeft nog te intensieve zorg nodig om naar huis te kunnen. Toch is ze 1 keer met stichting ambulance wens naar huis gekomen toen voor max 2 uurtjes dit vergt al heel erg veel van mama. ( hier was ze nog stuk slechter en hoopte we dat het ook iets deed met haar bewust zijn, Ik geloof dat het zeker heeft mee geholpen terug in haar eigen vertrouwde omgeving). Op mijn broertje verjaardag is mama even terug naar huis geweest toen iets langer. En vlak voor kerst 2022 is mama 2 dagen thuis geweest. het bed stond in de woonkamer en mijn vader deed de zorg. Na die 2 dagen ging mama weer terug dit was ook wel intensief genoeg ook voor mijn vader. je bent toch 24/7 met de zorg bezig. 

Op de bezoekjes kan je steeds meer doen met mama. Ze reageert vooral super goed op haar 3 kleinkinderen. Alleen Luca noemt ze nog altijd de naam van mijn jongste neefje maar Luca is dan ook geboren in de tijd dat mama als zo was. En als je haar corrigeert zie je duidelijk dat ze het zich weer herinnert. Je kan inmiddels buiten een rondje met haar in de rolstoel lopen, even naar de winkel, Wat lekkers halen bij de bakker. Grapjes maken waarvan duidelijk is dat ze alles gewoon begrijpt. Muziek luisteren en zingen en in de rolstoel dansen. Mama is alleen nog erg veel moe en af en toe weet ze iets even niet of mist ze wat woorden waar ze niet op kan komen. Maar mama begint steeds meer op zichzelf te lijken. Dit is hoe ik mijn moeder ken.

Het is Januari 2023 papa belt hij verteld dat mama is gaan staan! wel vast houden aan een bar natuurlijk maar ze heeft voor 30 seconden gestaan! op alle bij de benen dus ook de linkerkant. Ook verteld hij dat ze bij Thebe Aeneas op nieuw denken dat er niet meer in zit en willen gaan stoppen met de therapie. Hoe tegenstrijdig is dit? Papa geeft aan dat ze gewoon moeten door gaan met de therapie sessies maar hier wordt zo nalatig mee omgegaan. Dat mijn vader in het weekend de sleutel vraagt van het beweging therapie hok en zelf maar aan de gang gaat. Ook met andere bewoners Waar tegen is gezegd dat ze er niet meer uit kunnen krijgen dan dit. Zo is er tegen een vrouw gezegd dat haar man nooit zou kunnen fietsen omdat hij die beweging nooit gaat maken. ( hiermee bedoel ik natuurlijk trappers aan de voeten gebonden en vanuit de rolstoel trappen). Mijn vader zegt kom mee we proberen het gewoon en nog voor dat ze helemaal vast gebonden zijn fiets hij zo weg ( maakt hij met ze benen de beweging).  Vanaf nu gaat mijn vader elk weekend met mijn moeder zelf oefenen en zijn we opzoek naar Externe therapie sessies voor 2 keer per week. Hier wordt zo nalatig gehandeld en na al meerdere gesprekken weten we dat gaat toch niet veranderen.  Mijn zus gaat 1 keer per week met mama naar externe therapie en een vriend van mijn moeder gaat binnenkort 1x per week naar externe therapie. En papa oefent in het weekend zelf met mama in het hok.

Mama is alleen nog heel erg veel moe en slaapt heel erg veel. En als ze wakker wordt is ze vaak nog steeds harstikke moe. Hier voor word er gekeken of ze slaap apneu heeft er wordt in het ziekenhuis een afspraak gemaakt om hier testen voor te gaan doen.