11 maanden geleden
De strijd van de sterkste vrouw die ik ken deel 8
Het gevecht van mijn moeder tijdens mijn zwangerschap
In mijn vorige blog vertelde ik dat mama eindelijk van de beademing en zodoende dus ook van de IC af mocht. En dat ze nu buitenlevensgevaar was. Ook vertelde ik dat ze weer was terug geplaats naar de afdeling waar we zijn begonnen Cardiologie in Hoorn. Dat mama's bewustzijn er nog erg weinig was en dat ik zelf bijna moest bevallen ( Mijn bevallingverhaal en alles daarna vertel ik later nog een keer in een andere blog) . En dat we bezig waren met een revalidatie centrum zoeken. Maar dat ze nergens werd geaccepteerd omdat ze te slecht was.
Wij zijn nog steeds bezig met een revalidatie centrum voor mama te zoeken. Alles wordt afgebeld zowel door de artsen als door mijn vader. Maar keer op keer het zelfde antwoord ze moet eerst helder zijn, Terwijl wij juist daarvoor een revalidatie centrum zoeken. Haar hele lichaam heeft natuurlijk ook therapie nodig en vooral de linkerkant door de verlamming. Maar dat komt later wel haar hoofd is nu het belangrijkste. Een verzorgingstehuis ging mama absoluut niet heen, Ook omdat wij weten dat ze dit zelf NOOIT wilde. Ondanks dat het meerdere keren werd aangegeven. Maar mijn vader blijft bellen.
Het voordeel dat mama nu in Hoorn ligt is dat ze een stuk dichterbij is dus mocht ze geen bewustzijn hebben kan je dezelfde avond weer heen op beter geluk. Al gebeuren die heldere momenten nog weinig maar we zien elkaar nu wel wat vaker. Daarnaast is mijn bevalling ook gepland in het ziekenhuis in Hoorn. De planning is dus dat na dat ik bevallen ben even een paar verdiepingen naar boven ga richting mama met de pasgeborene. Papa heeft ondertussen op aanraden van een arts een revalidatie centrum gevonden waar mama wel word geaccepteerd. Dit is een revalidatie centrum en verzorgingstehuis in 1 dus zolang mama niet helder is kan ze daar liggen en als ze steeds helderder word ( waar wij vanuit gaan) kunnen ze gelijk met haar aan de slag. Dit revalidatie centrum ligt in Breda dat is 2 uur rijden bij ons vandaan. ( hoe ver dat echt wel niet was kwamen we later keihard achter). Maar dat maakt niet uit al moest ze naar de andere kant van de wereld. Dit was de enige plek waar mama werd geaccepteerd er was nu alleen nog afwachten wanneer er plek was.
Papa heeft ondertussen aan de artsen op mama's afdeling gevraagd of mama bij de bevalling mag zijn mocht dit niet in de nacht gebeuren. Het antwoord hierop was ja dat kan wel maar alleen op het allerlaatste moment dus pas als de baby er echt bijna is. Mama zit dan wel in een aangepaste rolstoel maar heeft natuurlijk nog totaal geen conditie en haar lichaam is ook nog niet sterk genoeg om er te lang in te zitten. Dit betekent dat mama toch wel voor een deel bij de bevalling kan zijn wat ze zo graag wilde. Nu is het natuurlijk nog wel afwachten of ze op dat moment helder is en het dus mee krijgt. Wij hopen dat de bevalling misschien weer iets nieuws bij mama triggert. Ondertussen wordt er met haar geoefend steeds iets langer in de aangepaste rolstoel te kunnen zitten. Ik kan niet natuurlijk bevallen dus wordt ingeleid nu weet ik wel precies wanneer ik beval en is dit dus ook niet in de nacht dit wordt gelijk aan de artsen van mijn moeder doorgegeven. Mijn vader is die dag bij mijn moeder en mijn zus belt hem als het bijna zover is.
De dag van de bevalling. Hij komt bijna mijn zus belt mijn vader op ja u moet nu! nu! komen met mama. Hij komt echt bijna. Mijn zus is bang dat ze het niet halen en roept schiet op ik zie ze haren al. Mijn moeder moet natuurlijk nog in de rolstoel worden over getild en ze moeten nog met de liften en de hele gangen nog door. Mama komt mijn kamer binnen ik kijk even en zie dat ze niet helder is. Mijn zus praat en doet ze vertelt over dat ze er straks nog een kleinzoon bij heeft, Kijk mam kan u er toch wel bij zijn, Spannend he, bent u ook zo benieuwd hoe hij eruit ziet. En ga zo maar door maar ze krijgt van mijn moeder geen reactie. Mijn zoontje heeft er nog geen zin in naar buiten te komen. En ik ben bang dat het voor mama te lang duurt en ze zo weer word weggehaald. Dit gebeurd gelukkig niet en mijn zoontje word geboren waar mama bij is! En ondanks dat ze de hele tijd geen bewustzijn had heeft de geboorte toch wel iets gedaan. Mijn zus vertelt mij dat ze mama een traantje heeft zien laten. Hierna wordt mama gelijk weer weggetrokken en terug gebracht. Dit moest van de artsen het mocht en kon absoluut niet te lang. Mama heeft hem dus alleen nog maar geboren zien worden.
De kraam week ik ben zo beroerd en heb zoveel pijn dat richting mama met de baby gaan niet lukt. Aan het einde van de week voel ik me iets beter ik besluit daarom dat ik die week erop echt naar mama wil want die heeft hem nog helemaal niet gezien of dichtbij gehad/naast hem gelegen. Er wordt even met de afdeling overlegd of het oke is als er een baby mee komt op bezoek. Dit vinden zij prima/ leuk zelfs. Toch word ik later door mijn zus gebeld mama heeft een of andere vage infectie en ze zijn bang dat dit wel schadelijk is voor een pasgeborene. De infectie is er al heel lang elke keer als wij bij mama op visite kwamen moesten wij al een schort voor en handschoenen aan. Deze infectie is voor mama zelf niet schadelijk maar mag niet door het ziekenhuis heen gebracht worden. En hij zou voor mijn baby dus wel schadelijk kunnen zijn ze geven aan nog even te gaan overleggen met de kinderarts omdat ik het erg graag wil. Helaas ook de kinderarts geeft aan dit beter niet te doen. Dit doet verdriet je wilt zo graag haar kleinzoon aan oma laten zien. En het is nu ook afwachten voor mij wanneer de eerste keer is dat ik mama weer zou kunnen zien. En of ze dan niet al in Breda ligt.