De start van Hugo

Op 1 januari beval ik met een termijn van 37.5 weken van een jongen. Wij noemen hem Hugo. Hugo heeft wat opstart problemen maar deze lijken snel te verdwijnen. 

Zo kan hij zijn tempratuur en suiker niet op peil houden en lijkt er een ruisje te zijn bij zijn hart. Veel onzekerheden maar deze verdwijnen allemaal en na een week in het ziekenhuis mogen wij naar huis. Hugo is dysmatuur geboren met een gewicht van 2200 gram en krijgt hiervoor speciale voeding zodat hij goed kan groeien.

De voeding is moeilijk verkrijgbaar bij onze apotheek en het is elke keer weer een gedoe om dit te krijgen maar langzaam aan begint Hugo te groeien en lijkt hij zo op het eerste gezicht een vrolijke en lieve baby die snel tevreden is. 

Naarmate de tijd verstrijkt komen bij mij de eerste twijfels als de eerste mijlpalen er aan lijken te komen, zo kan Hugo pas heel laat omrollen en het ook het zelfstandig zitten lijkt maar niet te lukken. Samen met mijn vriend bespreek ik mijn gevoel maar hij wuift het weg. Elke kind is anders en doet alle dingen op zijn eigen tempo en dat is ook zo natuurlijk. Ook begint Hugo iets te brabbelen maar de andere signalen zoals zwaaien of wijzen of woordje proberen te maken komen maar niet.

In de zomer van 2020 komen wij weer voor een check bij het consultatiebureau, daar wordt mij de vraag gesteld welke woordjes Hugo al kan zeggen naast papa en mama. In het gesprek geef ik aan dat ik al blij zou zijn als hij dat zegt want Hugo zegt geen enkel woord. De arts geeft aan dat Hugo een verwijzing krijgt naar de kinderarts in het Martini ziekenhuis om eens verder te kijken.

Na een paar weken wachten is Hugo aan de beurt maar Hugo heeft dan nog steeds geen woord gesproken. Het is een erg aardige kinderarts die inderdaad ook wel de bedenkingen heeft bij het niet spreken van Hugo. Daarnaast komt ook de motoriek van Hugo aan bod die ook achter blijft. Hugo krijgt een verwijzing voor het UMCG bij de afdeling kno-csk. Hier word Hugo meerdere keren onderzocht want uit het eerst onderzoek blijkt namelijk dat Hugo niets mankeert aan zijn oren en aan zijn stembanden en dus technisch gezien in staat moet zijn om te kunnen spreken, daarom krijgt Hugo ook andere onderzoeken om te kijken waar zijn ontwikkeling staat. 

Na een aantal weken wachten zijn wij aan de beurt om op gesprek te komen om de resultaten te bespreken. Wat daar in het kamertje gebeurde veranderde onze hele leven. Hugo bleek namelijk een forse ontwikkelinsgsachtstand te hebben en dat was de reden waarom Hugo toen nog niet kon lopen en niet sprak. Dit was de reden dat Hugo niet goed met speelgoed kon spelen, dit was de reden waarom Hugo ons en de wereld niet begreep. In dit kamertje kwam voor het eerst Cosis ter sprake wat bij ons alleen bekend was als een instelling voor gehandicapten.

Hoe het verder ging komt in een volgende blog.

Mocht je willen weten hoe het leven van Hugo verloopt wees welkom om mij te volgen op instagram, marjon.zwarts