De start van herstel

De volgende dag was er vooral 1 van alles regelen: ziek melden, naar de huisarts, verzekering bellen om te zorgen dat de auto gerepareerd werd, schadeherstelbedrijf contacteren en met mijn zoontje naar Kempenhaeghe want hij had een 24-uurs EEG-onderzoek met video-opname.  Bij de huisarts bleek al snel dat ik van top tot teen zwaar gekneusd was en een hersenschudding had. Foto's werden niet gemaakt en buiten hetgeen ik de vorige avond bij het ongeluk al voelde bleken ook mijn ribben een flinke optater gehad te hebben van de autogordel. De stretcher bij de 24-uurs EEG lag dan ook niet erg comfortabel. En het afleiden en begeleiden van D bij deze opname en het aanbrengen en een dag later verwijderen van de electroden was evenmin een prettige bezigheid. Maar de mede-patienten, voornamelijk volwassenen en de verpleging waren enorm begripvol en helpend.  Ondanks dat ik zo ongeveer alles gekneusd leek te hebben, ook mijn ribben en schouder die ik op het moment van het ongeluk niet voelde, was ik overtuigd dat ik snel zou herstellen en verder kon gaan waar het op dat moment even stopte. Ik was immers nog jong.Ik had immers toch zoals iedereen adviseerde gelijk weer gereden en de rust genomen, en ik probeerde een week later met iets beter weer en aanzienlijk beter begaande wegen toch weer te gaan werken. Thuis zitten was immers geen optie, ik wilde mijn zoontje de toekomst geven die hij verdiende en het verleden afsluiten.  Helaas bleek dit te snel en mijn klachten verergerde, waar het voorheen enkel kneuzingen was bleek ik een slijmbeursontsteking in mijn heup te hebben ontwikkeld. 2x per week fysio en we begonnen met shockwave en krachtopbouw. Want dan zou ik zo weer de oude zijn. Ik kon dus niet anders als me wederom ziek melden met als gevolg dat mijn contract werd stop gezet, weg baan, weg toekomst. En ondanks er aldus de schuldsanering geen man overboord was en ik eerst aan mijn herstel moest werken, voelde dit voor mij wel zo. Ik faalde om mijn doel te halen. Ik faalde als moeder voor mijn kind. Ook het herstel liep niet geheel zoals gehoopt, het duurde mij veel te lang en ik wilde me niet zo afhankelijk van anderen voelen, dat was immers niet wie ik was en zeker niet wilde zijn. Iets waar ik genoeg verwijten over kreeg, van dat het aanstelleritis was en ik vooral niet zo zielig moest doen. En ook over dat ik uit alle macht probeerde om mijn zoontje niet ook nog eens de dupe te laten zijn van de fysieke pijn en beperkingen op dat moment. Hij werd in mijn ogen en naar mijn gevoel immers al genoeg de dupe op het financiële vlak. Want mijn inkomen was dermate gezakt dat ik slechts het minimale af kon dragen aan de schuldsanering en niet het veelvoud daarvan, wat in de periode tot het ongeval 3x zo veel was dan de afspraak waar de schuldeisers mee akkoord waren gegaan en dat lag al ruim boven het minimum. En stiekem was ik er best trots op dat ik het beter deed dan vooraf berekend. En ja de vraag was, wanneer was ik voldoende hersteld en kon ik dan een baan vinden met voldoende uren, inkomsten en bij voorkeur niet meer zo ver weg.