De sociale orkaan als moeder van schoolgaande kids

Na twee sessies met een coach om mijn carrièrepad eens wat bewuster onder loep te nemen, vraagt ze; “Goh, ik wil helemaal geen labels op je plakken hoor, maar ben jij misschien hoogbegaafd, of hoogsensitief?”. Lachend en verbaasd antwoord ik ontkennend op beide labels. Hoogbegaafd zeker niet, want met mijn in eerste instantie MAVO-advies en pragmatische insteek zie ik mijzelf zeker niet in die categorie vallen. En hoogsensitief? Uhm, dat is toch een gehypet iets voor mensen die een beetje overgevoelig zijn? Heel overdreven, dit ging zeker niet over mij.

Veilige haven

Wasjes wegwerken, vloer dweilen, een knutselwerkje met het oudste kind om vervolgens voldaan met een kopje thee op de bank neer te strijken. Zo overzichtelijk waren de eerste vier jaren als moeder. Noem het truttig, maar ik blijk in situatie ‘huiselijk’ het best tot mijn recht te komen. Zodra de oudste de basisschool betrad, veranderde mijn leven en voelde ik de orkaan van plannen, organiseren, verplichtingen en sociaal vermoeiende situaties op mij afkomen. Weg was de rust in die heerlijke veilige haven.

Sociaal ongemak
Ouders die mij appten voor een speelafspraak die ik goedmoedig - of misschien dommig - toezegde omdat ik de moeder zo aardig vond, terwijl mijn kind hele andere plannen had. Het leverde ongemak op. Ouderavonden waarbij je je kind moet introduceren en achteraf baalt van wat je gezegd hebt. Of die keer, net in groep 2, dat mijn zoon blijkbaar tegen een kindje had gezegd dat het niet op zijn feestje mocht komen en ik daarop aangesproken werd door de moeder. Slechts een paar voorbeelden van de vele situaties die mij energie kostten. En dan heb ik het nog niet over de sportclubjes.

Geoorloofd huismussen
Ja, ik ben zo iemand die een klein beetje blijdschap voelde toen Rutte de woorden; “Nederland gaat op slot”, uitsprak. Terug in de cocon, agenda’s leeg en lekker op ons eigen eilandje. En dat was heus niet alleen maar ‘halleluja’, maar ik ging behoorlijk goed op ons overzichtelijke leventje.

Introvert, of toch niet?

‘Heeft iedereen dit?’ Ik heb het mij regelmatig afgevraagd. ‘Ben ik misschien heel introvert?’ Het maakte dat ik op onderzoek uitging om te ontdekken waarom sociale dingen mij soms zo zwaar vallen. En ach, tja, daar zit echt wel wat in. Ik herkende mij helemaal in de omschreven kenmerken van een introvert. Maar ondertussen kan ik mij ook heel goed opladen door fijne sociale contacten op mijn werk, de sportschool of het korte praatje bij school. Een gevalletje ambivert dan maar?

Stressonderzoek

Drie maanden na het gesprek met de coach kamp ik met enorme nekklachten en tot overmaat van ramp hevige evenwichtsproblemen. Hierop wijzen zowel mijn collega’s, huisarts als de fysiotherapeut mij op de vermoedelijk diepere oorzaak van mijn klachten, je raadt het al; stress. De nekklachten ontstonden vrij aanwijsbaar na een, hoe verrassend, sociaal intensieve en enigszins onder spanning lijdende bijeenkomst. En welk label er dan ook maar op mij van toepassing zal zijn; introversie, HSP of hoogbegaafdheid, ik heb geen idee. Maakt op zich ook niet zoveel uit. Maar wat ik wel weet is dat ik de komende periode toch wat dieper moet gaan zoeken naar mijn stresstrigger en vooral hoe ik daar beter mee om leer gaan. En de labels? Wie weet geven die mij toch wat inzichten in mijn zoektocht. Keep you posted.

En mocht je ook maar iets van dit verhaal herkennen, zoekend zijn of juist tips hebben hoe hier mee om te gaan, laat je dan wat achter in de reacties? Oh, en mocht je je afvragen wat die foto bij dit verhaal doet? Dat is toch wel een ultiem geluksplaatje voor deze op-en-top huismus ;-).