9 maanden geleden
De rugzak.
Eindelijk een diagnose
Na jaren mezelf afvragen waarom ik "zo" doe en waarom ik bepaald gedrag niet kan veranderen..
Waarom ik simpelweg niet de knop om kan zetten.
Ik na een drukke dag weer eens heel onredelijk ben tegen de kinderen en vooral tegen de allerliefste man die ik me maar wensen kan.
Ik heb hem, de rugzak.. de stempel, hoe je het maar noemen wil....
ADHD.
Geen excuus voor mijn gedrag en de dingen die ik denk en voel, wel een verklaring en bevestiging van wat ik al dacht.
35 jaar duurde het om er achter te komen.
Ik was als kind niet hyperactief en nu nog niet.
Niet het drukste meisje van de klas maar gewoon, dromerig. Een meisje dat nooit haar huiswerk af had omdat ze het vergat..
Verslagen op het allerlaatste moment pas maakte omdat er alleen dan wat op papier kwam.
Het meisje dat met een VWO advies van de basisschool kwam en daar vol goede moed aan begon. Na 2 jaar terug gezakt naar de Mavo en daar zonder ook maar iets te hoeven doen de middelbare school afgemaakt.
Op de SPW zo vaak m'n huiswerk niet af en verslagen kwijt. En toch geslaagd, ongelofelijk fijn dat leren niet veel moeite kostte en ik in de les de stof wel oppakte.
Later met een gezin was ik steeds sneller overprikkeld en toch... altijd opzoek naar prikkels. Ik ben heel sociaal, maar dat kost me ook heel veel energie. Altijd maar leuk gevonden willen worden en een enorm laag zelfbeeld. Constant de controle willen houden en opzoek naar bevestiging. Doodvermoeiend.
En voor anderen niet echt merkbaar. Ik heb 35 jaar de tijd gehad om het te maskeren en dat is behoorlijk gelukt.
En nu na 5 kids, bijna 11 jaar gebroken nachten en altijd maar aan staan en zorgen van een ander, is het tijd voor mij!
Tijd om eraan te werken, erover te praten en niet langer die lat zo hoog leggen en alles beter willen doen
Het is goed.
Ik ben een goeie moeder
Ik ben een goeie vriendin
Ik ben een goeie vrouw
Ik ben goed zoals ik ben,het hoeft niet beter.
Een "goed genoeg" moeder, vrouw, vriendin.
Ik doe het ervoor!
