De roze wolk werd ineens zwart

Ik en mijn vriend hadden ons al verloofd in 2013. Het plan was om 14 februari '14 te trouwen. Kinderen waren bij ons wel welkom, alleen hadden we er weinig plek voor. Een 1 slaapkamerappartement is nou niet echt ideaal. Onder het mom van: het zou wel eens een jaar kunnen duren, zijn we toch maar begonnen. Mijn moeder maakte niet genoeg hcg aan en dat zou ik ook wel eens kunnen hebben. Dat in mijn achterhoofd houdend hadden we nooit verwacht dat het de tweede maand al raak was! (Dachten we maar daar kom ik zo op terug) Precies nu een jaar geleden zagen we dat kleine roze streepje. Wauw! Ons geluk kon niet op en over drie maanden gingen we ook nog eens trouwen! Letterlijk zaten we op een roze wolk.

Maar dat appartement was natuurlijk veel te klein dus zouden we na onze bruiloft gaan verhuizen. Tegelijkertijd hadden we al een aantal maanden geen of maar de helft van mijn man zijn salaris ontvangen. Het werd steeds vreemder en na ons trouwen hadden we zelfs de zaal nog niet kunnen betalen. Hij bleef maar zeggen dat het slecht ging met het bedrijf en dat het wel goed kwam. Ik had ergens wel een vermoeden dat het niet klopte maar hij had steeds zijn verhaal al klaar, wat erg geloofwaardig was. Een maand later kwam hij er niet meer uit en biechtte alles op : al die tijd dat wij samen waren had hij al schulden. Ik heb nooit brieven gezien want die gooide hij altijd weg. Alle excuusjes waren bij elkaar gelogen.

Daar zat ik dan met mijn dikke buik, vol ongeloof zijn verhaal aan te horen. Ik kon twee dingen doen, mijn biezen pakken of de problemen oplossen. Het werd dus het tweede want ik vond dat ik dat ons kindje verplicht was. De maanden daarna stonden in het teken van alle schulden afbetalen en uitzoeken waar hij eventueel nog meer schulden kon hebben. Steeds meer dingen kwamen boven drijven. Op dat moment kon ik heel realistisch denken: we zijn getrouwd, er is een kindje onderweg en we moeten dit gewoon oplossen. Maar door dit alles zat verhuizen er niet in en dus zouden we ons meisje krijgen in ons kleine appartementje. We zouden met zijn drieën op 1 slaapkamer liggen. Iets waar ik erg tegen op zag. Maar geen tijd om daar over na te denken. Eerst maar eens ons hoofd boven water zien te houden.

Gelukkig hadden we ook lieve vrienden en familie waarvan we veel baby spullen (te leen) kregen. Dat scheelde voor ons erg veel. We hadden onze slaapkamer zo ingericht dat alles erin paste. De zwangerschap werd er niet minder zwaar op. Ons meisje lag met 28 weken al volledig ingedaald wat echt funest was voor mijn bekken. Ik heb erg veel pijn gehad. Fulltime werken ging bijna niet meer. Maar ja, het moest. De kinderen in mijn klas moesten zich een beetje aanpassen want deze juf kon alleen nog maar op een stoel zitten. Daar bij kwam nog eens dat vocht. Ik ben in totaal 30 kilo aangekomen en dat maakte de zomer periode niet echt leuker op. Met veel gepuf en gesteun heb ik tot 35 weken fulltime doorgewerkt. En daar was hij dan eindelijk: de zomer vakantie. Niet ideaal als je zo veel vocht vasthoud. De laatste weken waren verschrikkelijk! Twee weken last gehad van voorweeën. Ik was het zat en ik zou met 38 weken ingeleid worden.

13 augustus kwam ik met een hoge bloeddruk het ziekenhuis binnen. Vijf minuten na het inbrengen van de gel kreeg ik meteen een weeën storm. Verschrikkelijk! Al gauw zat de ruggenprik er in. Tijdens het zetten had ik al het vermoeden dat het niet helemaal goed was gegaan. Bij het testen deed mijn rechter been het nog gewoon. Ze reden me toch terug naar de kamer. Na een uur voelde ik alles weer behalve mijn linker been. Het personeel de dosis maar verhogen maar dat werkte allemaal niet. Het ging redelijk snel en na een paar uur had ik tien cm en mocht ik gaan persen, dacht ik. Ik mocht niet persen want ze was volgens hen nog niet volledig ingedaald. En zo liepen ze even vrolijk de kamer uit. Daar lag ik dan, mijn persweeën op te houden. Even later kreeg ik in de gaten waarom. Na een paar keer op de bel gedrukt te hebben kwamen ze eindelijk de kamer weer in. Het was druk werd me verteld. Er waren nog twee anderen aan het bevallen. Er was maar 1 verpleegkundige, 1 verloskundige en 1 gynaecoloog. Beetje weinig voor drie bevallingen. Na anderhalf uur mijn persdrang op te houden hield ik het niet meer. Weer op de bel gedrukt. Toen kwam een mannelijke verpleegkundige die mij vertelde dat ik niet goed ademde. (Joh, ik lig hier al anderhalf uur mijn persweeën op te houden!!!) Als ik het kon, had ik hem wat aangedaan. Weer een half uur later begonnen de apparaten te piepen. Mijn onderdruk steeg naar 120 en toen kwamen ze eindelijk binnen om hun schortje aan te doen! Potverdorie, wat heb ik me alleen gevoeld. En dan nog eens die twee uur lang persweeën ophouden. Iedere moeder weet dat dit niet te doen is. Door al die dosissen in de ruggenprik was mijn linkerbeen echt helemaal verlamd en vanwege het te kort aan personeel heeft mijn man nog geholpen ons kleine meisje te wereld te brengen. Het was een verademing dat ons kleine meisje daar dan eindelijk was! Helemaal gezond, maar... zonder huidsmeer!

Alle reacties logen er niet om. Van het ziekenhuispersoneel, van de kraamzorg, van het consultatiebureau maar ook van familie. Ons meisje was niet met 38 weken geboren maar met 42! Ze hadden er een maand naast gezeten. Dus eigenlijk ook nog eens full time doorgewerkt tot 39 weken. Poeh poeh, geen wonder dat het zo zwaar was! Dat kon er ook nog wel eens bij, dacht ik.
Maar onze kleine meid was er, dat was belangrijk. Heel even was ik dolgelukkig en kon het me even niet meer schelen dat we met zijn drieën op een kamer lagen. Maar toen de drukke kraamperiode voorbij was begon het steeds meer aan me te knagen. Zoals ze wel eens zeggen kwam ook bij mij de man met de hamer, later.

Ik begon steeds beter te beseffen wat mijn man mij eigenlijk had aangedaan. Door alle sores heb ik totaal niet kunnen genieten van mijn zwangerschap. Er moest hard gewerkt worden om ons hoofd boven water te houden. Hij heeft over alles tegen mij gelogen en zelfs brieven weggegooid. Wie ben ik überhaupt getrouwd? Door al die schulden konden we niet verhuizen en wonen we nu nog steeds op dat kleine rot appartement. Hij heeft ondertussen mooi therapie gehad en zit weer goed in zijn vel maar ik daarentegen ben nog steeds hiermee aan het vechten. We hebben ondertussen al een bedrag van vijf cijfers afgelost en zijn nog lang niet klaar. Ik baal er nog steeds allemaal erg van en weet niet hoe ik hier mee om moet gaan. Ik kan soms zo ontzettend boos op hem worden, uit het niets. Die boosheid lijkt maar niet weg te gaan. Ik neem hem alles kwalijk. Ons meisje is nu vier maanden en ik zou toch graag willen dat we meer ruimte hadden tegen de tijd dat ze gaat lopen en kruipen. Hij heeft niet alleen mij van alles afgenomen, maar ook indirect onze kleine meid. Erg dat ik dat vind! Daar komen nog al die ontzwanger verschijnselen bij, wat een grote circus van emoties is. Gelukkig kon ik over mijn trots heen stappen en begint morgen ook mijn therapie om dit alles een plaats te geven en om het te accepteren zoals het is. Dat wat mijn man heeft gedaan staat recht tegen over wie ik ben, maar ook de bevalling heeft mij veel gedaan en verdient een plaatsje. Ik vind het best spannend maar ik hoop dat ik er voor mijzelf uit kan komen en dat het thuis ook weer een beetje gezellig kan worden.