De roze donderwolk

Allereerst bedankt alvast voor het lezen!

Wanneer ik verhalen hoorde van andere moeders of video's keek, kwam het over alsof elke vrouw gelijk verliefd was op haar baby.

8 november om 11:20 werd Tex op mijn borst gelegd en het enige wat door mijn hoofd ging was: "ik huil niet, waarom niet? Wat plakt hij en wat een raar gevoel is dit?" Ik zei tegen Bowie: "ik hoef niet te huilen, waarom niet?" En zo nuchter als hij is (wat ik ontzettend fijn vind, ook tijdens de bevalling) zei hij tegen me: "Dan toch niet, dat hoeft niet als je dat niet voelt".

Oké, dat is 1 geruststelling dacht ik.

Maar waarom?? Ik snapte het niet dat al die vrouwen deden alsof het zo magisch was. Tex lag bij me en het enige wat ik voelde was schuld omdat ik niet (dacht ik) gelijk dat gevoel had.

We moesten een nachtje blijven (24 uur gebroken vliezen, kans op infecties was aanwezig) en Tex lag in een zo een glazen bedje van het ziekenhuis. Ik keek naar hem en het gevoel was er nog niet. Ik legde me op dat moment er maar gewoon bij neer. Ineens zwanger, ineens een kindje. Waar was mijn "voorbereiding".. En ja, je kan je nooit voorbereiden op een kindje. Maar als je bewust bezig bent om een kindje te krijgen is dit gevoel toch anders denk ik.

We waren de dag erna thuis en de kraamzorg kwam 10 minuten later aankloppen. Wat een mega topper was dat! Ze kwam binnen en ik dacht alleen maar aan het feit of het wel zou klikken tussen ons. Nou, dit klikte enorm! 🤍

Elke keer wanneer Tex jammerde had ik er geen gevoel bij. Ik vroeg mezelf soms af wanneer mijn "oppasdag" erop zou zitten.

Soms jammerde hij en wist ik niet of ik moest kijken of hem moest oppakken.

Ik zei tegen de kraamzorg dat ik niet wist wat ik moest doen, moet ik hem oppakken? Moet ik hem rustig maken? Wat moest ik ingodsnaam met een baby die ik niet kende en die alleen maar aan het jammeren was? Ben ik wel een goede moeder nu ik hem alleen laat jammeren?

Wat zouden andere moeders doen? Wat is het juiste om te doen?

De kraamzorg vertelde mij dat ik zelf mocht kiezen, wil je kijken? Dan ga je kijken. Wil je dit niet? Dan doe je het niet. "Je hoeft niet bij elk kreuntje of steuntje te kijken Ruub, je bent moeder. Je hoort wanneer Tex een raar geluidje maakt ookal ken je hem niet". Dit zei mijn kraamzorg tegen mij. Je hoeft niet zoals andere moeders te zijn die wel in 1 keer verliefd zijn en wel in 1 keer het moedergevoel hebben. En tuurlijk, je weet wat je doet want dat moedergevoel is er, vanuit nature speelt dat op. Maar ik voelde me 0% moeder..

Na 4 dagen kwamen we er achter dat Tex in de avond lekker veel wil drinken. Clusteren noemde de kraamzorg dit. We mochten Tex tussendoor 30 ml geven als hij hiernaar vroeg. Dit vond ik nog moeilijker want ja, hoe doe je dit met de tijden van de grote flessen?

Ik gaf vanaf dag flesvoeding en ik overwoog om borst te gaan geven. Ik had gelezen dat je je kleine dan altijd mag aanleggen. Dit legde ik vooraan de kraamzorg. Ik dacht, hij wilt meer en met borstvoeding kan ik hem altijd tevreden houden. Maar de kraamzorg hielt me tegen en zei tegen me als ik dit niet wilde vanaf het begin dat ik het niet moest doen. Ik moest niet iets doen als ik wist dat ik het niet wilde. Dus we gingen door met Tex tussendoor snacks van 30 ml te geven.

Het moment was aangebroken dat onze lieve kraamzorg weg moest.. Ik heb gehuild tot me tranen op waren. Wat moest ik zonder deze vrouw?? Ze hielp me om in mezelf te geloven en te laten zien dat ik echt wel een moeder ben.

We namen afscheid en ik kreeg een armband met een hartje eraan. Ze vertelde dat als ik het even niet zag zitten ernaar moest kijken en ze me een schop onder me billen zou geven en dat het moedergevoel iets is dat moet groeien.

De eerste 2 weken zonder kraamzorg veel gebeld met mijn moeder wat ik nu allemaal moest doen, ze heeft me er doorheen gesleept en verteld dat zij zich in mij herkende. Dat is fijn!

Ik heb me zeker 4/5 weken schuldig gevoelt omdat ik mezelf schuldig voelde en ik niet het idee had dat ik een moeder was. Ik wilde ervaren wat elke moeder had, die mooie roze wolk was in mijn ervaring een roze donderwolk.

Ik ga weer terug naar mijn psycholoog, puur om over me gevoel te praten, mezelf niet onzeker te maken en zeker niet te streng voor mezelf te zijn. Ik heb altijd maar het idee dat ik faal & nog harder faal soms in het moederschap..

Nu is Tex 2 maanden oud, vol ik me op en top moeder.

Het moedergevoel moet soms inderdaad groeien. Bij de ene vrouw is dit sneller dan bij de ander. En als je ergens mee zit of ergens over wilt praten. Zoek hulp, praat met iemand die je vertrouwt. Met je onzekerheden blijven rondlopen heeft geen nut. Dit voelt je kleintje namelijk ook..

Tuurlijk heb ik me onzekerheden, elke moeder heeft dit toch?

Als je vragen hebt of advies wilt stuur me dan een berichtje via Instagram @byrubyx