De rollercoaster van een scheiding

Of je nu degene bent die wil scheiden of gedwongen wordt tot scheiden.

Of je het aan zag komen of dat het als donderslag bij heldere hemel kwam,

Je stapt in een achtbaan, een achtbaan van gevoelens en van regelen.

In mijn geval was het eerder een wanneer dan en of, maar nog had ik niet aan zien komen wat er allemaal op mijn pad zou komen. Ik had verwacht dat het me rust zou geven, maar inplaats daarvan werd ik overmand door emoties: is dit wat ik wilde, is dit wat ik mijn kinderen aan wil doen, is dit het.

Dat mijn ex de stekker uit zou trekken had ik ook niet aan zien komen, maar dat er een ander was voelde ik al redelijk snel. Of het werkelijk zo was, dat duurde nog een aantal weken.

Continue heb je inwendige strijd tussen je hart en je hoofd, je hart wil ervoor vechten en je hoofd zegt dat het beter is zo en het nooit meer goed zou kunnen komen. Je houdt van hem, maar je haat hem (you can only hate what you love) je wilt hem wakker schudden en tegelijk wat aandoen.

Als je nog in een huis woont dan moet je ook nog normaal doen tegen elkaar vanwege de kinderen.

Is hij weggegaan kan jij continue uitleggen wat er aan de hand is bij de kinderen en kan je vol continue alles alleen oplossen.

Je frustraties moet je aan de kant zetten tegenover de kinderen terwijl je ze het liefst wil vertellen wat een @*#^&^@*&^#*&@ papa is (naja in mijn geval in ieder geval) 

Dan hebben we het stukje nog als de mediation/advocaat niet gaat zoals jij wil, tja er is immers een tegenpartij die ook wat wil (vaak het zelfde) of je heb er zo een die alles goed vind tot het erop aan komt, daar komen weer de frustraties en woede.

Wanneer alles even gezakt is of als je tot het besef komt dat dit niet is wat je wil, dan neemt je hart het weer even over en dan heb/krijg je weer hoop.

Tot hij met de zoveelste beschuldiging komt en dan is daar weer die frustratie en woede.

Nou en dat allemaal op dezelfde dag (al dan niet in het zelfde uur) en dat voor dagen, weken en maanden lang, knetter gek wordt je ervan. En niet alleen jij ook de tegenpartij en je omgeving.

Je strijdlust, je verdriet, je woede, alles komt voorbij.

Geef eraan over en laat het gaan, maar vergeet jezelf niet in het proces, doe wat jij goed denkt te doen voor jezelf, dan is het vaak ook genoeg voor je kinderen.

Uiteindelijk wordt het echt allemaal beter, alleen heeft het zoals alles tijd nodig.

Sometimes the smallest step in the right direction ends up being the biggest in your life.

Tip toe of you must, but take the step.

Bij totale wanhoop, lees mijn andere blog even ;-)