De pik zwarte wolken maken plaats voor licht grijze wolken

Het herstel

Ik had niet gedacht dat ik na 7 maanden nog steeds niet aan het werk zou zijn. Niet verwacht dat ik nog steeds herstellende ben. En helaas voel ik mij op sommige momenten nog echt niet de oude. Het gaat echt stukken beter en ik ben op de goede weg terug. Maar wat vind ik het lang duren.. Ik heb normaal al niet zoveel geduld en wil gewoon weer snel door. Maar nu even snel weer doorgaan lukt natuurlijk helemaal niet. Het accepteren dat het nu even anders gaat, vind ik dan ook wel pittig. Ik doe 3 stappen vooruit en soms weer eentje terug. Maar ik moet ook niet te streng voor mezelf zijn. Elke stap vooruit is er toch weer één!

Daar mag ik dan ook wel trots op zijn. Iets wat ik heb geleerd deze periode. Trots op jezelf mogen zijn. En minder streng zijn. 

Ik denk waar ik het meest trots op ben, is dat ik mij nu een echte (goede) moeder voel en uit elkaar spat van liefde! Liefde die ik voel voor mijn zoon. Dit gevoel had ik willen hebben in de eerste weken. Maar ach... De tijd kunnen we niet terug draaien. Uiteindelijk heeft het mij, ons als gezin en de band met Noah, alleen maar sterker gemaakt!

Niet meer zo streng zijn voor mezelf. Ik wil een goede moeder zijn? Maar wat is een goede moeder? Niemand is perfect, zelfs moeders niet. Ik heb echt wel eens een off day, waarop het mij echt niet lukt om die gezellige spontane drukke moeder voor Noah te zijn. Ik vertel het dan gewoon aan hem "Mama is vandaag een beetje heel erg moe!" Kinderen voelen meer aan dan de meeste denken. Ze snappen het natuurlijk nog niet. Maar door dingen te benoemen, lucht het mij op en voelt het toch alsof hij het ergens wel snapt. Ik vind het belangrijk dat hij mee krijgt dat het goed is om altijd eerlijk te zijn, dat je over je gevoelens mag praten en dat je altijd jezelf mag zijn. Ook wanneer je boos of verdrietig bent. In mijn ogen is een goede moeder, een moeder is die haar kind alles wil geven en bieden. Zolang ze er maar niet zelf aan onder door gaat. Je kan pas voor een ander zorgen, als je ook goed voor jezelf zorgt! Dan ben je een goede moeder! Een perfecte moeder bestaat echt niet.

Dan even iets anders in het herstel: de stap richting slaapmedicatie-LOZE nachten, ben ik ook erg blij mee. Ik kan bijna weer 'normaal' slapen. Laten we het dan even niet hebben over Noah die erg onrustige nachten heeft de laatste weken. (Het leed dat tandjes krijgen heet) Ik val gewoon weer in slaap, na een wandeling heen en weer naar zijn kamer. Misschien vragen sommige zich af waarom ik hier nou zo blij mee ben. Nou, ik wil gewoon niet afhankelijk zijn van medicatie. Ik wil gewoon weer alles zelf kunnen regelen, zonder al die stomme medicijnen. Zelf in slaap kunnen vallen. Genoeg slapen om normaal te kunnen functioneren (voor hoe ver dat kan met een baby haha!). Heeft mijn nasleep van corona toch nog iets positiefs, ik ben zo moe elke avond dat ik nog steeds makkelijk in slaap val.

Dat mijn relatie met Hidde dit allemaal heeft overleeft, is iets waar ik ook erg trots op ben. Nu alles een beetje rustig is thuis en wij onze draai als gezin hebben gevonden, komt het besef wat wij samen hebben meegemaakt. Hoe sterk we zijn gebleven en dat we er uiteindelijk juist ook samen sterker uit zijn gekomen.

Ondanks dat ik nog aan het herstellen ben, kijk ik naar de mooie zonnestralen die steeds vaker door de grijze wolken schijnen. Ik voel mij niet meer "ziek". Of ik mij al de oude voel, dat nog niet. Het is niet erg want ik ben op de goede weg! 

In mijn volgende blog zal ik een stukje tekst delen die ik tijdens mijn opname, op de MBU, heb geschreven!