De ontdekking van mijn oma hart.

13 november 2021 is onze middelste dochter Esmee van onze eerste kleinzoon bevallen.

Nog geen half uur na de bevalling staan wij en ook de ouders van haar partner in het Ikazia in de kamer. We mochten alle 4 komen, als we maar afstand hielden van de verpleging. Dat is geen probleem, we komen niet voor hun. We komen om ons kleine mannetje te begroeten. Om Marcel en Esmee te feliciteren met hun prachtige mannetje.

We komen ook om ze te steunen en te troosten, want Henry is stilgeboren.

Marcel en Esmee zijn loodrecht in een ravijn gedonderd. Het verdriet van je kinderen, dat gaat door merg en been. Als mama geef je een toverkus als ze klein zijn en de pijn is over. De realisatie dat toverkussen niet meer werken is keihard. Esmee is nu zelf een mamma en daarmee is de magie van mijn toverkussen uitgewerkt. 

Na een uur of 5 in het Ikazia rijden we naar huis. Manlief gaat toch nog even slapen. En aangezien ik de slaap niet kan vatten nestel ik me op de bank, onze lieve Twix ligt tegen me aan. Ze voelt feilloos aan dat ik troost nodig heb.

In de kraamtijd is Esmee wegens een schommelende bloeddruk aan bed gebonden. Iedere dag rij ik 1, 2 of meer keer heen en weer, mijn meisje heeft ons nodig en ook Marcel heeft ons nodig. De ceremonie van Henry volgt. En het is een prachtige ceremonie die ze zelf hebben gedirigeert. Ik ben een trotse mama. Maar ook verdrietig, boos en gebroken. Echt oma voelde ik me niet. Ik kon niets voor hem doen behalve hem bewonderen. Al heb ik hem wel stiekum een kus gegeven zonder dat de fotografe het zag. Echt oma... Ja in titel, maar daar hield het op.

Vrienden en familie brengen gekookte maaltijden bij ze langs en komen op visite om over Henry te horen. Dat doet ze goed.

Sint komt, kerst arriveert en het ophalen van Henry zijn as. De uitslagen van het ziekenhuis. We zijn er iedere stap. We proberen ze langzaam uit het ravijn te trekken.

Soms lijken ze wat boven te komen. Inmiddels weet ik beter. Voor alle 100 dingen die we proberen als ouders vechten we tegen het onvermijdelijke de meningen van vrienden of iets verder afstaande familie met een negatieve opmerking. "De fotos van Henry zijn schokkend" bijvoorbeeld. Of de opmerking "zijn jullie er nog niet overheen?"

Voor de 5 meter die wij ze omhoog trekken uit het ravijn is er maar 1 negatieve opmerking nodig om ze 10 meter terug te trappen.

Hoe durven mensen aan te nemen dat ze het recht hebben om het verdriet van een ander af te meten aan tijd.

Mijn moederhart huilt, hoe durven mensen zo hun oordeel te geven. Mijn mamahart wilt niet dat haar eigen dochter zoveel onrecht word aangedaan. Dat ze zoveel pijn en verdriet heeft.

Hoe durven mensen zo te oordelen over mijn kleinzoon! Zulke lelijke dingen te zeggen over zijn fotos. En ineens realiseer ik me, ik heb ook een oma hart.

Henry mag gezien worden, zijn naam mag gezegd worden. En wij zullen hem nooit vergeten. Ik hou van je kleine bink, oma zal je nooit vergeten.