De after shock

Lees deel 1 op mijn eigen blog 

Volg je mij al op Instagram?

Ik vertelde mijn man: " Ik ga pas die auto weer in als ik het echt zelf wil!" En dat duurde even moet ik zeggen.  Na het ontslag in het ziekenhuis en ik met een doos pillen naar huis ging om de antibiotica daar nog even voort te zetten en verder aan te sterken wilde ik niet meer die auto in. Ik kan je zeggen dat 6x die auto in en uit terwijl je een kind gebaard hebt en gehecht bent van een knip, je punanie dit echt geen pretje vind! Elke tegel voel je in je de weg!

De eerste keer dat ik zelf besloot met de auto ergens heen te gaan was pas weken later. Ik verafschuwde de auto best wat weken. Het voelde dan ook vreemd toen ik wel weer de auto instapte. Ook al zat ik achter het stuur, alleen, zonder baby of dikke buik, ik had gelijk flashbacks. Aan de pijn, aan de angst, aan de frustratie. 

We wisten ondertussen dondersgoed watvoor bacterie mij zo ziek had gemaakt. En hoe op het nippertje het geweest is. We zeiden nog lachend dat het maar goed is dat we het achteraf pas wisten en niet in het ziekenhuis. Dan hadden we veel meer angst gehad en nu had die angst geen 'nut' meer omdat het al beter ging. De bacterie was weg, de pijn was ook ver weg en ik had antibiotica thuis om zeker te zijn dat het niet terug kwam. 

Ik ontkende. Kei en kei hard. 

Ik ontkende snoeihard dat het meer met me deed en had gedaan. Ik speelde mooi weer en praatte er niet over. Het herstel was lang en pittig. Ik voelde mij gefaald in het moederschap omdat ik er de eerste weken niet heb kunnen zijn. Was dit voor altijd een vlek op de relatie met mijn kind? Kwam ik hier overheen? Durf ik het nog wel een keer? 

Het besef dat ik er niet over praatte, met niemand niet, deed mijn man beseffen dat het niet goed ging. Ik kwam mezelf kei hard tegen en stortte in. Ik durfde de afslag niet te nemen die leidde naar het ziekenhuis. Ik reed liever om. Ik had geregeld nare dromen en werd badend in het zweet wakker. Tijd voor een psycholoog. Trauma. "Je hebt een trauma". BAM, die kwam kei hard binnen. Ik een trauma? Wat klinkt dat zwaar. Ik zwakte het gelijk af. 

Langzaam, na heftige sessies keek ik mijn trauma in de ogen aan. Confronterend maar ook helend. 

De vraag of ik het nog een keer aandurfde werd langzaam geen vraag meer. Ik kon dit. Dit was domme pech en ik heb het overleefd. Want zo voelt het wel. Ik genoot weer, praat erover, kan de afslag weer nemen. Na 2 jaar werd ik weer zwanger. En hoewel de angsten soms kei hard terug kwamen stond iedereen op scherp. We bespraken meerdere keren met verloskundigen, gynaecologen en met de Kraamhulp de opties en het 'actieplan' indien het weer zo mis zou gaan. De bevalling was al voorspoedig en magisch. Alles wat ik droomde gebeurde. Er werd niet geknipt, geen spoedritje naar het ziekenhuis, geen stress. Maar rust, gelach en kracht brachten mijn 2de kind ter wereld. Precies zoals ik wilde. Dat gaf al rust. Nu de enge kraamweek waar het allemaal op dag 5 mis ging. En alsof het universum met mij solde beviel ik weer op een dinsdag, was dag 5 weer op een zaterdag. Alle controles werden dubbel gedaan maar ik voelde aan alles, dit is anders. Ik voelde mij fit, kon veel meer, zorgde zelf voor mijn kind en genoot. Intens!

Dag 5 brak aan. Alles ging goed. Met het middaguur, het uur dat het eerder mis ging, nogmaals de controles. Alles was echt goed. Geen harde en verhoogde baarmoeder, geen verhoging, geen hoofdpijn en stekende rug. Maar rust, liefde en een fitte mama. De kraamhulp verliet na 3x checken ons huis en de spanning verliet met veel tranen pas middernacht mijn lijf. Ik heb het gedaan! Ik kan het wel! Geen horror, geen trauma maar heling.

Ik heb 2 gezonde kindjes gebaard en ik heb ze beide overleefd♥️