De magische roze bubbel veranderde..

Het was een droom die uitkwam: twee prachtige kinderen van ons samen. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik niet even moest wennen om voor twee kinderen tegelijk te zorgen. Dat terwijl ik al jarenlang in de kinderopvang werk en daar dagelijks samen met mijn collega’s voor 16 kinderen zorgde. Nu was het anders omdat het eigen is en met een Newborn in plaats van baby’s die pas met 3 maanden binnenkomen.

Ik vond het ontzettend lastig om mijn aandacht te verdelen, vooral toen mijn partner na 1,5 week na de bevalling weer ging werken. Het voelde alsof ik me in tweeën moest splitsen. S vroeg veel aandacht als ik met G bezig was; ze vond het lastig als ze even moest wachten. Dat zorgde voor de nodige frustratie bij S, wat geregeld in een driftbui overging. Er was voor haar natuurlijk ook veel veranderd; opeens is ze grote zus en moet ze mij delen.

S bedacht in mijn verlof dat ze graag alles op het potje wilde doen en was daar heel druk mee. Ze had het snel onder de knie en was vrijwel meteen zindelijk. Ze vond het niet meer nodig om een middagdutje te doen omdat slapen voor baby’s was. Alles begon een strijd te worden, ook omdat haar vermoeidheid opspeelde. Ze had haar middagdutje nog zo nodig; door haar uitbarstingen voelde ik me geregeld heel schuldig naar haar toe. Ik wilde haar zo graag de aandacht geven die ze gewend was, maar dat lukte gewoon weg niet meer. Ik snap echt niet hoe andere ouders dit doen met een Newborn en een peuter. 

Eerlijk gezegd vond ik het behoorlijk pittig; het kostte me soms moeite om geduldig te blijven en niet boos en/of geïrriteerd te worden naar haar toe. Het was erg zoeken naar de juiste balans. Gelukkig was het mooi weer, waardoor S ook lekker in de tuin kon spelen met water. Maar waar ze altijd heerlijk zelfstandig kon spelen, wilde ze nu constant met mij spelen. Ik probeerde elke dag even lekker naar buiten te gaan, zodat S haar energie kwijt kon. Ze is een buitenkind en kan daar lekker haar ei kwijt.

Ik merkte dat niet alleen mijn herstel van mijn keizersnede mij belemmerde in mijn doen en laten. Waar ik bij S meteen weer op de been was, riep mijn lichaam me nu geregeld terug. Ik had niet alleen last van mijn keizersnede maar kreeg er ook nog onwijze bekkenpijn en hielspoor in beide voeten bij. Dat maakte het continue in beweging zijn met twee kinderen niet altijd even makkelijk. Hierdoor was ik vaak rond en in het huis gekluisterd.

Het was even zoeken naar een ritme met twee kinderen, en uiteindelijk ging het me steeds beter af om mijn aandacht te verdelen. Ik begon steeds meer te genieten van alles, in plaats van het gevoel te hebben te moeten "overleven". Ik vond het heerlijk om met mijn twee meisjes bezig te zijn. S vond het leuk om te helpen met de verzorging van G. Door haar meer te betrekken bij de verzorging merkte ik dat S steeds minder grenzen opzocht.

Wel merkte ik dat de herinneringen van S als baby zijnde steeds meer naar boven kwamen, vooral toen G minder tot niet meer ging slapen en steeds meer ging huilen. Ik kon haar geen twee tellen meer alleen laten; het was zo intens. Ik merkte dat S hierdoor ook steeds onrustiger werd en weer meer uitbarstingen kreeg. Er ontstond veel onrust binnenshuis; ik begon gillend gek te worden. De balans die er eerder was, was ineens verdwenen. Het verdelen van de aandacht over twee verdrietige kinderen viel me zwaar. De kinderen kunnen er niks aan doen. Het werd me allemaal te veel en ik kon het niet meer aan. Alles bracht me terug naar de tijd toen S een baby was, de onmacht die ik voelde. De zorgen die ik had over, hoe klein en kwetsbaar ze was. de prikkels waar ze niet tegen kon, en vooral het vele huilen. Onbewust was ik continue beide meisjes aan het vergelijken met elkaar.

Het ervaren van het verschil tussen beide meisjes was mooi, maar ook ontzettend confronterend. Er kwamen zoveel emoties bij kijken die onbeschrijfelijk waren; verdriet en blijdschap wisselden elkaar af. Wat we met S hadden meegemaakt bleek nog een grote open wond te zijn. Ik dacht dat ik het "verwerkt" had en in elk geval een "plekje" had gegeven. Maar nu pas merk ik echt hoeveel impact de vroeggeboorte heeft gehad.

Er kwamen emoties vrij die ik altijd had geprobeerd te onderdrukken; ik had er geen grip meer op en begon steeds verder af te dwalen. De magische roze bubbel waarin ik leefde veranderde langzaam in een diep zwart gat.

Weten hoe het verder gaat? Blijf volgen 🤍