De lange weg naar... Deel 3.

Inmiddels zijn we belandt in juni 2015, het jaar waarin we getrouwd zijn en het traject in het ziekenhuis weer zouden oppakken. 

Er ging zoveel door me heen, en inwendig had ik een conflict met mezelf. Wel of niet terug gaan naar het ziekenhuis. Wel want dan waren we korter bij het vervullen van onze kinderwens. Niet vanwege de heftige emoties en eventuele teleurstellingen die erbij kwamen kijken. 

Samen hebben we hierover gesproken, en heb ik mijn man dan ook gevraagd hoe hij er in stond. Mijn man gaf aan dat het mijn keuze is aangezien alle onderzoeken bij mij plaats vinden. Daarnaast ook de teleurstellingen mocht het mis gaan op wat voor een manier dan ook. Aangezien we het gesprek toch al aan het voeren waren ook meteen gesproken over wat als het niet mogelijk is, hoe ver gaan we, waar trekken we de grens voor ons zelf. Duidelijk voor ons beiden was dat onze relatie/huwelijk er niet op aan kapot moest gaan. Adoptie was voor ons beiden geen optie, hier voelde we ons beiden niet prettig bij. Uiteindelijk hadden we besloten dat we na onze zomervakantie terug het ziekenhuis zouden in gaan. 

Eind augustus was onze vakantie voorbij. Werkzaamheden werden weer hervat en we stonden wederom voor hetzelfde punt als in juni. In september heb ik gebeld met het ziekenhuis, echter kreeg ik toen te horen dat we niet na een half jaartje terug konden komen, maar dat dit pas na een jaar was. Wat dus in zou houden dat we pas in oktober weer terug konden gaan. Hier was ik kapot van aangezien ik me hier niet op had ingesteld. Ik heb mijn man huilend gebeld, echter was deze aan  het werk en kon dus niet veel, wat hij uiteraard wel wou. We zouden er over praten als hij weer thuis was. 

Toen mijn man thuis kwam heb ik eerst gehuild voordat ik überhaupt een woord kon uitbrengen. Mijn man hield mij alleen maar vast en liet me huilen. Daarna het hele gedoe besproken, we begrepen er beiden niets van. Aangezien we in oktober, november en december een mega drukke agenda hadden met vele leuke dingen, besloten om voor januari 2016 een afspraak te maken in het ziekenhuis. Ook een afspraak gemaakt voor in januari. Aangezien dit vast stond hebben ik en mijn man genoten van alle uitjes en afspraken die we gepland hadden. Voorheen zou ik vrijwel geen wijn drinken voor het geval dat ik zwanger zou zijn, maar nu stond de afspraak vast in het ziekenhuis en heb ik me eerlijk gezegd laten gaan. 

Ook het plezier in de seks kwam weer terug aangezien het voorheen verplichte nummertjes waren. Dat was wel fijn voor zowel mijn man als mijzelf. 

Inmiddels gingen we richting december, de oh zo drukke feestmaand. Begin december beginnen we met Sinterklaas, dit vierde we met mijn familie bij ons thuis. Echter was dit ook de tijd dat ik mijn menstruatie weer zou krijgen. 

Enkele dagen na Sinterklaas was mij menstruatie er nog steeds niet. Echter wist ik dat dit wisselend was, en dat ik meestal in mijn enthousiasme een zwangerschapstest deed die uiteraard negatief was, en de dag erna ongesteld werd. 

Dussss.... midden in de week voordat ik moest gaan werken, toch maar een test gedaan aangezien ik er nog eentje had liggen. Er vanuit gaande dat ook deze test ook negatief zou zijn. 

Echter was deze positief.....